Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 13 / 28 Μαρτίου 2007.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1. Απόφοιτοι 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος, τμήμα 1ο, 1959.

Καθηγητές: Ο συντοπίτης μας Μαβής Μελέτιος-Θεολόγος, Γιαννούτσος Λουκάς - Γυμνασιάρχης-φιλόλογος, Ευαγγέλου Άννα-φιλόλογος-, Τσιτουρίδης Ιωάννης- φυσικός-και Γεωργιάδης Θεολόγος – μαθηματικός-.
Ακολουθούν μαθήτριες και μαθητές:
Σειρά 1η: Ζεϊμπέκη Χρυσούλα (Σούλη), Κομήνια Ελένη, Κούρτη Αικατερίνη (Κατίνα), Καζαντζίδου Βαγγελιώ, Λαρχανίδου Πηνελόπη, Εσπερίδου Ειρήνη, Κωνσταντινίδου Σοφία, Κούση Φανή, Καλμανίδου Αλίκη, Κούση Φρειδερίκη και Αμοιρίδου Ευδοξούλα.
Σειρά 2η: Κούση Νίκη, Ιωσηφίδου Μαρία, Βακατάρη Γεωργία, Κωνσταντινίδου Γαριφαλιά, Γιαννακιτσίδου Αγάπη, Βασιλειάδου Ελευθερία και Εφραιμίδου Ιουλία (Τζούλια).
Σειρά 3η: Αθανασιάδου Μαρία, Λαζαρίδης Σάββας, Κουμασίδης Πολυχρόνης, Γκόγκας Χαράλαμπος (Λάμπρος), Κουντουρατζόγλου Κώστας, Δαλάκης Φώτης, Καραβάνης Νίκος, Κουσουπανίδης Ιωσήφ, Κασπετάκης Μανώλης και Καζαντζής Δημ. Σπύρος.
Σειρά 4η: Θεοδουλίδης Λεωνίδας, Κεφαλίδης Χαράλαμπος (Λάμπης), Γραμματικόπουλος Γιώργος, Δεληγιάννης Αριστείδης, Ιωαννίδης Νεόφυτος, Βασιλειάδης Γιώργος, Ατζέμογλου Γρηγόρης, Βαρδανίκας Γιάννης, Δημητρόπουλος Θανάσης, Κωνσταντούλας Κώστας και Βασιλειάδης Παναγιώτης.
Σειρά 5η: Καραϊσκος Βασίλης, Κούσης Κώστας, Ζεγκλίνας Αργύρης, Κατσίδης Σπύρος, Διδασκάλου Γιώργος και
Σειρά 6η: Οι απόντες (;) της φώτο μας: Κυριακίδου Ελευθερία, Καραγιαννάκη Κυριακή, Κωφίδου Μαρία και Κακουλίδης Θόδωρος.

Φώτο Νο 2. Οι χαρές του χειμώνα. Παιχνίδια με το χιόνι.

Χάσαμε, φίλες και φίλοι (παλιοί και νέοι),το χειμωνιάτικο “προνόμιο” που είχε η περιοχή μας και όχι μόνο και όπως δείχνουν τα πράγματα, πολύ φοβούμαστε πως, το χιόνι θα μείνει “οριστικά” στις αναμνήσεις μας, θα το βλέπουμε μόνο στις τηλεοράσεις και στις ψηλές βουνοκορφές….
Λέμε ‘προνόμιο” γιατί, φίλες και φίλοι, είναι γνωστή η ωφελιμότητα στη γεωργία μας, στην υγεία μας και αποτελεί την πηγή συμπλήρωσης των υπόγειων δεξαμενών νερού, που είναι ένα βασικό στοιχείο για τη ζωή μας, αλλά γιατί όχι και για τόσες άλλες χαρές που μας προσφέρει..
 Πτολεμαϊδα 1954. Το χιόνι άφθονο και ο χιονοπόλεμος στην αυλή του Σπύρου Ακριτίδη άναψε για τα καλά.
Στη φώτο μας ξάπλα, από αριστερά: Η Λιγομενίδου Βασιλική και ο Ακριτίδης Τάκης.
Ορθιοι, από αριστερά: Ο Αλέκος Ακριτίδης και δίπλα η μητέρα του Εύα, ο Λιγομενίδης Γιορδάνης με την εγγονούλα του στην αγκαλιά, ο Λιγομενίδης Θεμιστοκλής, ο Καζαντζής Γιώργος του Σάββα και στο μέσον γονατιστές, η Λίζα και η Ρούλα Λιγομενίδου αρραβωνιαστικιά του εικονιζόμενου Γιώργου Σ. Καζαντζή, ενώ η μικρή Νίνα Ακριτίδου, ξάπλωσε στα πόδια της μητέρας της Εύας και νοιώθει πιο ασφαλής.
Ο οικοδεσπότης, Σπύρος Ακριτίδης, ως συνήθως, αποφεύγει τις ..κακοτοπιές.

Φώτο Νο 3. Γυμνάσιο 1949. Η τελευταία αναμνηστική φωτογραφία με τον σεβαστό τους καθηγητή.

Είναι αλήθεια, φίλες και φίλοι, πως οι μαθητές της αναφερόμενης εποχής έδειχναν ένα ιδιαίτερο σεβασμό προς τους κ.κ. καθηγητές τους  που το ανταπέδιναν με το καλλίτερο των γνώσεών τους, χωρίς να εξαιρέσουμε και τον αντίθετο, από μια πολύ μικρή μειοψηφία, και των δύο πλευρών.
Τι καλλίτερο, για την έκφραση της ευγνωμοσύνης προς το δάσκαλο σου, από μια αναμνηστική φωτογραφία;
Στη φώτο μας, το όμορφο αυτό μπουκέτο των μαθητριών αποτελούν: Η Ανδρεάδου Καλλιόπη, η Πουλασουχίδου Ελλη, η Συμεωνίδου Σοφία και η Παπαδοπούλου Αναστασία, ενώ ο δέκτης της ευγνωμοσύνης και του σεβασμού των, ο καθηγητής τους, Κοτίτσας Ιωάννης.
 
Φώτο Νο 4. Συμφωνία μίσθωσης ταξί, ή, αφορμή συζήτησης με τον πολυπράγμονα και θυμόσοφο ταξιτζή Χάτσιο;

Μία υπέροχη τριπλέτα συμπολιτών μας στην πιάτσα ταξί με τον σπεσιαλίστα ταξιτζή, από την Αρδασα, Χάτσιο.
Συμφωνία μισθώματος ταξί, ή πειράγματα του ταξιτζή για να  απολαύσουν τις φιλοσοφημένες… ατάκες του;; 
¨Όποιο και να συμβαίνει, το βέβαιον είναι, πως, κερδισμένοι θα βγουν οι επαγγελματίες συμπολίτες μας, Ακριτίδης Σπύρος και Βουλγαρίδης Ιωάννης. είτε οικονομικά, είτε σε …γνώσεις.

Φώτο Νο 5. Πρόσκοποι σε παρέλαση την 25η Μαρτίου 1953.

Τα προσκοπάκια μας τιμούν τους αγωνιστές του 1821 με την εμφάνισή τους στην παρέλαση του 1953.

Άψογη, από κάθε πλευρά, η εμφάνιση των Προσκόπων μας στην παρέλαση
της Εθνικής μας Παλιγγενεσία του 2 και δίκαια καταχειροκροτήθηκε από το
πλήθος των συμπολιτών μας που είχε τη χαρά και την τύχη να την παρακολουθήσει.

Κορμοστασιά, λεβεντιά, βηματισμό, σοβαρότητα και περηφάνια ήταν το
χαρακτηριστικότου διάβα τους σε όλο το μήκος της διαδρομής τους.

Στη φώτο μας και στην πρώτη γραμμή, από αριστερά οι ενωμοτάρχες: 
Κωνσταντούλα Κώστα, Κυριάκου Χρήστο και Κοτζαμπάση Δημήτρη.

Κρίσεις, συγκρίσεις και συμπεράσματα δικά σας, φίλες και φίλοι
αναγνώστες και όχι μόνο….

Σημείωση σύνταξης.
 Ευχαριστούμε θερμά τις καλές μας φίλες, Συμεωνίδου Σοφία (Θεσσαλονίκη), Φρίντα Πολιτίδου- Steudel (Γερμανία), καθώς και τον καλό μας φίλο και αδελφό Πρόσκοπο Παναγιώτη Κοτζαγιώργη Θεσσαλονίκη), για τις φωτογραφίες που μας έστειλαν. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην καλή μας Φρίντα για το CD με τα έξι πανέμορφα τραγούδια της και την συγχαίρουμε για την προβολή της Ελλάδας μας με τις δραστηριότητές της.

Δημοσιεύτηκε στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1056 / 28 Μαρτίου 2007, σελίδα23, ημέρα Τετάρτη.

Νο 13 / 2007.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 8 / 23 Φεβρουαρίου 2011.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Η ομάδα του Άρη Πτολεμαϊδος το 1966.

Το εικονιζόμενο συγκρότημα του ΑΡΗ, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα από τα αξιόλογα της Ιστορίας του .
Ήταν η εποχή που ο Άρης μας ακούμπησε το νήμα της ανόδου του στην Α΄ ΄Εθνική κατηγορία. που όμως. όπως αναφέραμε αρκετές φορές,  δεν κατάφερε να το κόψει και τούτο, για λόγους ανεξάρτητους της δικής του  θελήσεώς.
Η ανυπαρξία κατάλληλου αγωνιστικού χώρου και αποδυτηρίων, η έλλειψη των ανάλογων κερκίδων για την φιλοξενία των χιλιάδων οπαδών των μεγάλων ομάδων που ήταν και βασικό στοιχείο για την εμψύχωση των ποδοσφαιριστών τους και οπωσδήποτε, όλα αυτά, είχαν και έχουν το βασικό στοιχείο που λέγεται , ΧΡΗΜΑ, "Δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων" , όπως έλεγαν και οι πρόγονοί μας, αλλά, συνεχίζεται και σήμερα..
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η, πάνω: Φραγκουλίδης Σταύρος (Φου-Σου), Φολτόπουλος Φώτης, Κεφαλίδης Νίκος (Κυραξένη),  Θεοδωρίδης Νίκος (Μπονίνας), Ανδρονικίδης Γιώργος (Τζέντλεμαν) και Ζεϊμπέκης Βασίλης,.
Σειρά 2η, κάτω: Κούσης Βαγγέλης (Σάσαρος),  Μανώλας Μιχάλης, Καραμανίδης Αλέκος, Πουλασουχίδης Στέλιος και Μαυρομάτης Κώστας, 
     
Φώτο Νο 2. Οι λιγνιτωρύχοι της ΑΒΕΟΚ γιορτάζουν την προστάτιδά τους, ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ, το `1956.

Επειδή, φίλες και φίλοι, στο φύλλο μας της 9ης Φεβρουαρίου 2011, αναφερθήκαμε και πάλι για τη γιορτή των λιγνιτωρύχων για το 1954, διευκρινίζουμε, πως, η εκμετάλλευσης της περιοχής των λιγνιτωρυχείων γίνονταν από τους συμπολίτες μας, Παυλίδη Γιώργο και Αδαμόπουλο Κώστα, που  είχαν δηλώσει την όλη λιγνιτωφόρα περιοχή, την οποία και μεταβίβασαν στην εταιρεία ΑΒΕΟΚ (Ανώνυμη Βιομηχανική Εταιρία Ορυκτών Καυσίμων) με κάποιο , προφανώς, ετήσιο τίμημα ή και κατά πωλούμενο τόνο, για όσο χρόνο είχαν την παραχωρηθείσα  σ΄ αυτούς έκταση.
 Έτσι, η νέα εταιρεία και οι εργαζόμενοι, κράτησαν την παράδοση και συνέχισαν την κατ΄ έτος γιορτή της προστάτιδάς τους, Αγίας Βαρβάρας.
Στη φώτο μας, η νέα Διεύθυνση και το προσωπικό, μετά την καθιερωμένη Ιεροτελεστία, ακολούθησε η αναμνηστική φωτογραφία για να ακολουθήσει το φαγοπότι σε κέντρο της Πτολεμαϊδος.
Σειρά 1η, από κάτω, καθιστοί: Ο γράφων, ως υπάλληλος της ΑΒΕΟΚ, Καζαντζής Γιώργος, Στεφανίδης Γιώργος, Παπαδόπουλος Κώστας, Πετρίδης Χρήστος και Τραχανάς Μανώλης.
Σειρά 2η, όρθιοι: Ο ταξιτζής ,Τακουλίδης Γιώργος, ο Διευθυντής της εταιρείας, Μαυρογιάννης Παναγιώτης, ο γνωστός της κοινωνίας μας, απόστρατος Στρατηγός Πυροβολικού και ήρωας του Αλβανικού μετώπου, ο γενικός εργοδηγός και η ψυχή των εργατών, Ταμαμίδης Μιχάλης, ο Μακαρεστός Ιερέας της Αγίας Τριάδος, Παπά Στάθης Μεντεκίδης, η υπάλληλος, Σουλτάνα Βαρβαρούση (;) ο Γεωργιάδης Παναγιώτης, ο Κοκοβιάδης Αχιλλέας, ο Ατσος Σπύρος και ο Χαλυβόπουλος Γιάννης.
Σειρά 3η: Ο Τύπου Στέργιος, ο Κωνσταντινίδης, ο Βελιόπουλος Ανέστης, ο Μπάρμπα Γιορδάνης, ο Στεφανίδης Διονύσης, ο Κουσομπανίδης Χαριλάκης ή Χάρος, ο Ποζίδης Αγησίλαος,  ο Τσοκαρίδης, Σάββας, ο Κοταλακίδης Δημήτρης ή Μιμίκος, στην κορυφή ο προϊστάμενος του γραφείου, Δαρδαμανέλης Γιάννης, ο, Συμεωνίδης Γιάννης ή Μπάρμπα Γιάννης, ο Κριαρίδης και πολλοί άλλοι που ο αδυσώπητος χρόνος και το μικρό μέγεθος της φώτο μας, μας στέρησαν της αναγνώρισής τους.

Φώτο Νο 3. Βαγόνια μεταφοράς λιγνίτη και μπάζα από τις στοές, το 1956 .

Με τα εικονιζόμενα χειροκίνητα  βαγόνια, οι εργάτες των λιγνιτωρυχείων της ΑΒΕΟΚ μεταφέρουν τον προς πώληση, για θέρμανση, λιγνίτη, αλλά και τα διάφορα μπάζα, για απόθεση  εκτός της στοάς, που δημιουργούνται κατά την εργασία εξόρυξής του.
Κατά την επίπονη και πολύ επικίνδυνη εργασία της εξόρυξης, σε βάθος 10-20 μέτρα και μήκος από 10 μέχρι και 150 μέτρα, υπό το έδαφος, η διαδρομή πασσαλώνεται , στερεοποιείται, θα λέγαμε, για το φόβο κατολισθήσεων με τις επακόλουθες φοβερές συνέπειες για τους εργαζόμενους.
Τα βαγόνια, μεταφοράς λιγνίτου, μπάζων και ότι άλλο χρειάζονταν για την εξόρυξη, εκινούντο πάνω σε σιδηροτοχιές με τη βοήθεια των εργατών..
Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν  οι ειδικοί πεπειραμένοι στην εξόρυξη, οι ονομαζόμενοι, βουλημενταδώροι, είναι το κράνος για την ασφάλειά του, η λάμπα ασετιλίνης, ο κασμάς και το φτυάρι, μια βαριά και τα τζινέτια για να δημιουργούν τον τεμαχισμό και την πτώση μεγάλης ποσότητας λιγνίτη. Είναι η ποιο επικίνδυνη εργασία που μπορεί η παραμικρή απροσεξία του να τον στοιχίσει και τη ζωή του. Υπήρξαν ορισμένα δυσάρεστα του είδους αυτού, ευτυχώς πολύ λίγα, σε σχέση με την επικινδυνότητα της εργασίας και την πολύωρη και πολύχρονη διάρκειά της, μέχρι το 1956, που εγκαταστάθηκαν τα μεγαθήρια καδοφόρα μηχανήματα της GROUPS, με την βιομηχανοποίηση της περιοχής μας.      
 Στη φώτο μας, τα χειροκίνητα βαγόνια μεταφοράς του λιγνίτη και κάρο που θα το παραλάβει για τη μεταφορά του στο σπίτι.
   
Φώτο Νο 4. Πρόσφυγες του Πόντου, σε αναμνηστική φώτο, στο χωριό Αρδασσα το 1946..

Φιλική παρέα προσφύγων, της πρώτης γενιάς, από την περιοχή Σαρκίσκιανα της περιοχής Κιουρτούμ του Πόντου, σε αναμνηστική φωτογραφία το 1946 στο χωριό Αρδασσα Εορδαίας το 1945, όπου και είχαν κουρνιάσει από το 1924, αφού κατάφεραν να γλιτώσουν από εξορίες, ταλαιπωρίες, πείνα και κυρίως από τη φωτιά, το τσεκούρι και τη γενοκτονία των Τούρκων.
Πέρασαν 21 χρόνια στη μητέρα Πατρίδα, με την προσδοκία της επιστροφής  τους στην πατρογονική γη και με το όνειρο αυτό μετοίκησαν στην ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, στους κόλπους του Αβραάμ, όπου ου λύπη , ου στεναγμός, αλλά ζωή αιώνια.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η, όρθιοι:  Η Λυκίδου Μαγδαληνή, ο σύζυγός της, Λυκίδης Ευθύμιος και η, Ηλιάδου Σόνια.
Σειρά 2η, καθιστές: Η Ακριτίδου Μάρθα και Ξενητοπούλου Κυριακή.       

Δημοσιεύτηκε στον ΕΟΡΔΑΙΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1259 23 Φεβρουαρίου 2011, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.

Νο 8 / 2011

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 43 / 5 Νοεμβρίου 2008.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1. Η κτηνοτροφία βουβαλιών στο Σούλποβο (Αρδασα) τη δεκαετία του 1940.

Είναι γνωστό στην περιοχή μας, φίλες και φίλοι, πως, οι κάτοικοι-κτηνοτρόφοι του Σούλποβου (Αρδασας) είχαν μια ιδιαίτερη αδυναμία-συμπάθεια, θα λέγαμε εμείς, στη διατήρηση των βουβαλιών και πιστεύουμε, πως ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, δεδομένου ότι, ένα βασικό τμήμα της διαβίωσής τους, εξασφαλίζονταν από το προϊών του γάλακτος και τα υποπροϊόντα του, που, για την εποχή εκείνη, αποτελούσαν βασικά στοιχεία διατροφής της οικογένειας, ενώ το κόστος, παρουσίας της στο στάβλο, ήταν ελάχιστο, έναντι της προσφοράς της.
Σημαντικό αριθμό βουβαλιών διατηρούσε και το Κοζλούκιοϊ (Καρυοχώρι) που, εν μέρει, συναγωνίζονταν το Σούλποβο, για λίγο όμως διάστημα, έως ότου ανακάλυψαν το μαύρο χρυσάφι του υπέδαφός τους (λιγνίτη) και ασχολήθηκαν παράνομα ή και νόμιμα με την λίαν  επικίνδυνη εξόρυξή του με πηγάδια οικογενειακά ή και συγγενικά-φιλικά και με τις στοές (γαλαρίες).  
Όχι ότι, τα συμπαθή αυτά τετράποδα, έλλειπαν από τα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα) και τα άλλα χωριά της ευρείας (42 τον αριθμό), τότε, Επαρχίας Εορδαίας, αλλά, ο αριθμός τους ήταν κατά πολύ μικρότερος, σε σχέση με τον πληθυσμό του Σούλποβου (Αρδασας) ή του Κοζλούκιοϊ (Καρυοχωρίου).
Το συμπέρασμά μας είναι, πως, όπου Πόντιοι πρόσφυγες, υπήρχαν και βουβάλια, ενώ, όπου γηγενείς και πρόσφυγες (Μικρασιάτες-Θρακιώτες), με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις έως μηδενικές, όπως, η Βλάστη, το Εμπόριο, το Τρέπενο (Καρδιά), προφανώς και δυο-τρία άλλα χωριά της επαρχίας μας.
 Το γάλα της βουβάλας ήταν παχύ και ως εκ τούτου καταλληλότατο για τα παιδιά της εποχής (αντί του Μουρινέλαιου), το γιαούρτι πολύ πηκτό και κατά την έκφραση των γονιών μου, κόβονταν με το μαχαίρι, η αναλογία βουτύρου, σε σχέση με ισόποσα γάλατα-γιαούρτια άλλων  ζώων, βάρυνε  υπέρ του βουβαλιού.
Η Βουβάλα ήταν και είναι, αν και όπου υπάρχει, υπομονητικό ζώο, δυνατό και βραδυπόρο, γι΄αυτό και οι αγρότες δεν το προτιμούσαν για τις γεωργικές τους ανάγκες, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων όπου, υποχρεωτικά αποτελούσε τη μοναδική λύση τους.
Το κρέας της βουβάλας: Πολλοί μας είπαν πως ήταν φαγώσιμο, η δική μας εμπειρία δεν κατέγραψε κάτι τέτοιο και τούτο γιατί δεν συναντήσαμε αγορά κρέατος βουβάλας, από εμπόρους κρεάτων, με προορισμό το τσιγκέλι, αλλά και ούτε σε κρεοπωλείο το συναντήσαμε, χωρίς βέβαια να αποκλείουμε το… “φαγώσιμο” του..
Στη φώτο μας, κοπάδι βουβαλιών οδηγείται στο χώρο βοσκής που δεν είναι άλλος από τον τεράστιο χώρο “Καβάκια Αρδασας”, που πολλές φορές αναφέρουμε στις εκδρομές μαθητών και πρωτομαγιάς.

 Φώτο Νο 2. Βουβάλια της Αρδασας στο χώρο βοσκής το 1947.

Ο εικονιζόμενος χώρος βρίσκεται από τη δυτική πλευρά του χωριού και συνορεύει με τους πρόποδες  του βουνό προς Βλάστη.
 Ένα τραγούδι του Θεοδωράκη λέει…ο δρόμος έχει τη δική του Ιστορία κ.λ.π. και εμείς λέμε.., ο χώρος έχει τη δική του Ιστορία και την Ιστορία αυτή μας την περιγράφει το δίστιχο, που βρήκαμε, πίσω από τη φώτο Νο 2 που μας έδωσε ο καλός μας φίλος, Γιώργος Αντωνιάδης (κάτοικος του χωριού) και λέει, στην Ποντιακή διάλεκτο:
Τετράδ ημέρα έρθανε αντάρτες σο χωρίον
κ’ ελάλεσαν κ’επέρανε τη Σούλποβας το βίον.
Η ερμηνεία του είναι απλή και λέει:
Τετάρτη ημέρα ήρθανε αντάρτες στο χωριό
και οδήγησαν και πήρανε του Σούλποβου (Αρδασσα) το βίο (βουβάλια-πρόβατα κ.λ.π.)
Όπως γνωρίζετε, φίλες και φίλοι παλιοί και θα μάθατε, ίσως, οι νεότεροι, πως το 1947 η χώρα μας βρίσκονταν σε “εμφύλια” εμπόλεμη σύραξη, λόγο της Κομουνιστικής ανταρσίας.
Το Σούλποβο (Αρδασα) ήταν ένα από τα χωριά της Επαρχίας μας που ήταν καλά εξοπλισμένο και οι αντάρτες δεν τολμούσαν να το.. επισκεφτούν.
Σοφίστηκαν όμως, πως, την Τετάρτη που είναι η εβδομαδιαία αγορά των Καϊλαρίων (Πτολεμαϊδας) και οι φύλακες του χωριού θα βρίσκονται στα Καϊλάρια για ψώνια, είναι ευκαιρία να τους εκδικηθούμε και έτσι αποφάσισαν να κατέβουν στους πρόποδες του χωριού, όπου έβοσκαν τα ζώα και υπό την απειλή των όπλων να αναγκάσουν τους άοπλους βοσκούς να οδηγήσουν το βίο τους στο βουνό, προς Βλάστη, ώστε, μέχρι το ηλιοβασίλεμα, που επιστρέφουν τα προς βοσκή ζώα και αρχίζει να νυκτώνει θα έφταναν στον προορισμό τους και έτσι δεν θα τολμούσαν, οι κάτοικοι-οπλίτες, να τους κυνηγήσουν, στήνοντας, προφανώς, καμιά ενέδρα, κάτι που ίσως και να την περίμεναν.
Όταν, έκπληκτοι οι Σουλποβιότες επέστρεψαν από το παζάρι και πληροφορήθηκαν το γεγονός, από τους βοσκούς, που επέστρεψαν χωρίς τα ζωντανά τους στο χωριό,  ήταν πολύ.. αργά.
Το πάθημα τους έχει γίνει μάθημα, αλλά και …γινάτι που κράτησε μέχρι την τελική επικράτηση της νομιμότητας το 1949, χωρίς να καταφέρουν να πατήσουν το πόδι τους στο Σούλποβο, αν και το επιχείρησαν αρκετές φορές.

Φώτο Νο 3. Φιλική παρέα στο παλιό πάρκο το 1946.

Φιλική παρέα, από ώριμους νεαρούς συμπολίτες μας, σε αναμνηστική φωτογραφία, στο παλιό και μοναδικό πάρκο της πόλης, την 23η Νοεμβρίου 1946.
Στη φώτο μας καθιστοί, από αριστερά: Πιπιλιάγκας Βούλης, Κουλίτσας Πολυχρόνης, Χατζηγελέκης Γιάννης, Αποστολίδης Γιώργος όρθιος ο Μπάμπας Νίκος και πίσω δεξιά διακρίνουμε τους αλεξιπτωτιστές του φωτογραφικού φακού, Παναγιωτίδη Μιχάλη, Βαβούρα Στέργιο, Θεολογίδη Θανάση, Τσουμή Κώστα, με το γνωστό σαρκαστικό του χαμόγελο και Θεολογίδη Δώρη.

Φώτο Νο 4. Πρόσκοποι Πτολεμαϊδος στην Καστοριά 9-9-1948.

Δύο γειτονόπουλα, δύο καλοί φίλοι, δύο συμμαθητές και αδελφοί Πρόσκοποι στην Καστοριά.
Η παρουσία τους στην Καστοριά δεν είχε εκδρομικό-ψυχαγωγικό, ή εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αλλά Εθνικό.
Αποτελούσαν μέλη μιας αποστολής, Προσκόπων και Λυκόπουλων, στα προκεχωρημένα εμπόλεμα φυλάκια του στρατού μας στην περιοχή Γράμμου, με σκοπό την ψυχαγωγία και την διανομή διάφορων χρήσιμων δώρων στους ηρωικούς πολεμιστές στρατιώτες μας.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο γράφων, Γιώργος Ι. Καζαντζής και ο Περικλής Δημ. Τσίρος. 

Σημειώσεις-Διορθώσεις-Συμπληρώσεις σύνταξης:
Κυρία Ρίτσα Δημ. Τσίρου-Μπαργιωτάκη, Αθήνα: Καλό μας Ριτσάκι, σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και την αγάπη σου για τον Εορδαϊκό Παλμό και στη σελίδα μας.
Σκοπός μας  είναι, να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι μας, το δύσκολο, θα λέγαμε εμείς, παρελθόν και τους ανθρώπους του, που κατάφεραν, με την εργατικότητα, τη συνεργασία, τη δημιουργικότητα και την τιμιότητά τους, παρά τους δύο φοβερούς  πολέμους και τις αντίξοες συνθήκες της εποχής τους, όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να δημιουργήσουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, στην περιοχή μας, για ένα αρκετά αξιοζήλευτο παρόν με ευοίωνες προοπτικές για το μέλλον.
Πέρα όμως από αυτά, προσπαθούμε, με το αντίδοτο αυτό, να διατηρήσουμε ζωντανές τις, παιδικές, μαθητικές, συγγενικές και φιλικές μνήμες- με την ποικιλία των συναισθημάτων  και αναμνήσεων τους-, από τον αδυσώπητο παμφάγο χρόνο της λησμονιάς.  
Νοιώθουμε τη νοσταλγία και την αγάπη σας για τον τόπο που γεννηθήκατε και τους ανθρώπους της, γι’ αυτό και πάντα αναφέρουμε τους ανθρώπους μας, που, για διάφορους λόγους, μετοίκησαν, είτε εντός, είτε εκτός των συνόρων της Πατρίδας μας.    
Ριτσάκι μας, να είστε όλοι καλά.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ. Στο φύλλο 1139 / 5 Νοεμβρίου 2008, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.            

Νο 43 / 2008.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνου οι νέοι. Νο 7 /16-02-2011.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 6 / 9 Φεβρουαρίου 2011.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Το λευκοσιδηρουργείον και Θερμάστραι των Αδελφών, Τσακιρίδη, το 1955.

 Όπως θα θυμούνται οι παλιοί, η θέρμανση τρων σπιτιών , κατά τη διάρκεια του χειμώνα, γίνονταν με θερμάστρες από λαμαρίνα  με καύσιμη ύλη, κοτσάνια από καλαμπόκι, μερικές σβουνιές, από τα ζωντανά, ζυμωμένες μα άχυρο που στολίζονταν οι  εξωτερικοί τοίχοι     
των βοηθητικών κτισμάτων (αποθήκες-αχυρώνες, μαντριά και περίφραξης) για να ξεραθούν, κατά την καλοκαιρινή σαιζόν, λίγα ξύλα από το κλάδεμα, ή κοπή των ξηραμένων και παλιών δέντρων και τις κληματσίδες από το κλάδεμα των αμπελιών, που όμως χρησιμοποιούνταν για το πρωινό  προσάναμμα και κυρίως για τις πίτες στη γάστρα  και τους οικογενειακούς φούρνους για το  ψωμί.
    Υπήρχε  βέβαια και το κάρβουνο (λιγνίτης) της περιοχής για όποιους είχαν την οικονομική  δυνατότητα να το προμηθευτούν έγκαιρα (για να ξεραθεί) από τα, κάπως, οργανωμένα συνεργεία πηγαδιών και στοών, αλλά  και από τους λαθραιορύχους, κυρίως, του Καρυοχωρίου, με τα επικίνδυνα πηγάδια στις αυλές των σπιτιών τους, που το τίμημα  αυτό της επιβίωσής τους το πλήρωσαν, αρκετοί. με τη ζωή τους.     
Τα χρησιμοποιούμενα μέσα για την παραγωγή (ένας κασμάς και ένα φτυάρι) και το επικίνδυνο του πεδίου  εργασίας περιόριζαν την παραγωγή με συνέπεια να σχηματίζονται ουρές, από κάρα κάθε είδους, περιμένοντας την σειρά τους για 2-3 μέρες.
Οι ελάχιστοι, έχοντες και κατέχοντες της εποχής, προμηθεύονταν το κάρβουνο το καλοκαίρι, ώστε, κατά τη διάρκειά του να ξεραθεί, ενώ οι υπόλοιποι περίμεναν να πουλήσουν τα καπνά, η, λίγα σταφύλια, κρασί ή τσίπουρο περνούσαν και το φθινόπωρο με αποτέλεσμα ο υγρός λιγνίτης να τους δημιουργεί καπνιά, μυρωδιά και ροή μαύρου υγρού από τους σωλήνες (μπουριά) με όλες τις δυσμενείς συνέπειες τους.
Σημειώνουμε, πως, με την αναφερόμενη θέρμανση, χειμώνα –καλοκαίρι- ψήνονταν το φαγητό, ζεσταίνονταν το νερό για το μπάνιο, για το πλύσιμο των ρούχων και τόσων άλλων εργασιών που είχε σχέση με το ζεστό νερό. 
Κάναμε αυτή τη μικρή αναφορά για τα καύσιμα, φίλες και φίλοι, για να αναδείξουμε το σημαντικό ρόλο των καλών μας φίλων κατασκευής θερμαστρών στη δύσκολη εκείνη εποχή.
Το αναφερόμενο κατάστημα  θερμαστών βρίσκονταν επί της οδού Βασιλέως Γεωργίου (σήμερα, Γ. Παυλίδη- Κ. Αδαμοπούλου) και
περί τα 100-120 μέτρα πιο πέρα από το 1ο Δημοτικό σχολείο (πέτρινο).
Στη  φώτο μας, από αριστερά  Οι ιδιοκτήτες αδελφοί, Στέργιος και Δημήτρης Τσακιρίδης και οι δυο γείτονες και φίλοι, Δημήτρης Δρόσος και Γιορδάνης Ρουσάκης.

Φώτο Νο 2. Οι λιγνιτωρύχοι τιμούν και γιορτάζουν την προστάτιδά τους, Αγία Βαρβάρα, το 1954.

Για τους λιγνιτωρύχους της Εορδαίας, η 4η Δεκεμβρίου είναι μια ξεχωριστή μέρα του έτους, είναι η γιορτή της προστάτιδας τους, Αγίας Βαρβάρας,  που στέκεται στο προσκέφαλό τους ,στα έγκατα της γης, για να τους προφυλάξει από την επίπονη και επικίνδυνη  εργασία τους. Είναι μια μέρα λατρείας και ευχαριστιών προς τη μεγάλη ΑΓΙΑ, αλλά και μέρα διασκέδασης των.
Από της 11 το πρωί, βρίσκονται όλοι στο χώρο των ορυχείων όπου τους περιμένει ο τακτικός Ιερέας τους, ο γνωστός στην κοινωνίας μας, ως Παπα-Γιώργης Κάσπαρης και πάντοτε με τον αγαπημένο του Νεωκόρο, προφανώς και λίγο δάσκαλό του, Μπάρμπα- Αλέξη Παπαδόπουλο, για να αρχίσει το τελετουργικό της Αγίας Παρασκευής με απόλυτη κατάνυξη, για να ακολουθήσει η καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία.
       Μετά τη θεία λειτουργία, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο επιλεγμένο ταβερνάκι, όπου, ο καλός μας ποιμενάρχης, όχι μόνο ευλογεί, τη βρώση και την πόση, αλλά και την ακολουθεί  κατά το … δοκούν.
Στη φώτο μας, διακρίνουμε: Τον Ιερέα της ενορίας Αγίου Στεφάνου, Παπα Γιώργη Κάσπαρη, το Νεωκόρο, Μπαρμπα Αλέξη Παπαδόπουλο και τους εργαζόμενους,  Κοκοβιάδη Αχιλλέα, Τραχανά Μανώλη, Κοντογουλίδη Δημήτρη (Μιμίκο), Χαλυβόπουλο Γιάννη, Βελιόπουλο Ανέστη (;), Πετρίδη Δημήτρη, Γεωργιάδη Παναγιώτη, το σερβιτόρο με το προκαταρκτικό κονιάκ 5 αστέρων “ΜΕΤΑΞΑ”, Μπαρμπα Γιορδάνη, Ποζίδη Αγησίλαο (Άγη), Ατσιο Σπύρο, Κοσμίδη Γιάννη και πολλούς άλλους που ο αδυσώπητος χρόνος μας στέρησε τα ονόματά τους.


  Φώτο Νο 3. Το καρροποιείο του Αγγέλου Εμμανουηλίδη το 1958.

Στη γεωργοκτηνοτροφική Πτολεμαϊδα του παρελθόντος, το επάγγελμα του καροποιού, εθεωρείτο ένα από τα καλά προσοδοφόρα  καίτοι η εργασία του ήταν αρκετά βαριά και κουραστική, παρόλα αυτά, η Πτολεμαϊδα διέθετε  ένα σημαντικό αριθμό καροποιών και από ότι γνωρίζουμε, σχεδόν, το σύνολό τους προέρχονταν από πρόσφυγες της Μ. Ασίας και Θράκης, σπάνια θα συναντήσεις καροποιό Πόντιο.
Το καροποιείο του, Αγγελου Εμμανουηλίδη, βρίσκονταν στο τέρμα, περίπου, του σημερινού δρόμου Βασιλίσσης Σοφίας (προς βορά).
Στη φώτο μας και στο μέσον, με τη μαύρη φανελίτσα, ο ιδιοκτήτης και μάστορας, Άγγελος Εμμανουηλίδης, ένας καλόκαρδος άνθρωπος, εργατικός, πάντα κεφάτος και αρκετά καλαμπουρτζής, τα δυο του αγόρια, Πολυχρόνης και Κώστας που μάθαιναν την τέχνη του καροποιού, που όμως, επελθούσα βιομηχανοποίηση τους απέτρεψε τελείως να την χρησιμοποιήσουν, ο Κόνιαλης Λάκης με τα χέρια ψηλά και το γιο του δίπλα του και άλλο, άγνωστοί μας, μαθητευόμενοι ή φίλοι που παρακολουθούν το νέο δίτροχο αραμπά που εκκολάπτεται και λέμε δίτροχο, γιατί, όπως μας είπαν οι γνώστες του αντικείμενου, το δίτροχο έχει μεγαλύτερες, σε ύψος, ρόδες, για τεχνικούς λόγους..

 Φώτο Νο 4. Το σποτάκι μας. Φαρμακείο, Παναγιώτη Μ. Παναγιωτίδη.  

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο1257 /  9 Φεβρουαρίου 2011, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.

Νο 6 / 2011.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 5 / 2 Φεβρουαρίου 2011.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ. 

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής. 

Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Ο πρωθυπουργός, Καραμανλής Κωνσταντίνος, στην Πτολεμαϊδα το 1958. 

Η  Βιομηχανική πορεία της περιοχής μας άρχισε από το 1956 και ήταν φυσικό να την επισκέπτονταν τακτικά, Κυβερνητικά στελέχη, για να ενημερωθούν για την πορεία  πρόοδο των εργασιών, ή, ακόμη για την τέλεση των εγκαινίων λειτουργίας κάποιας μονάδος από την πληθώρα των έργων των δύο συγκροτημάτων (λιγνιτωρυχεία-ΑΗΣ).
Στο πλαίσιο αυτό, το 1958 έφτασε στην Πτολεμαϊδα ο Πρωθυπουργός, Κων/νος Καραμανλής και πριν μεταβεί στην περιοχή των έργων, σταμάτησε για λίγο την πόλη μας και με τον συντοπίτη μας Βουλευτή και Β΄ Αντιπρόεδρο της Βουλής, Βύζα Βασίλη, κατευθύνθηκαν στο πολιτικό του γραφείο (γωνία Διαδόχου Παύλου-Τσαλδάρη) για ένα καφεδάκι και μια μικρή ενημέρωσή.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής και δίπλα του ο, Γιάννης Παληός, πάνω από το άγνωστό μας κεφαλάκι και λίγο ψηλά, το κεφαλάκι (μόλις διακρίνεται) του γραμματέα του Εμπορικού Συλλόγου και λόγιου, Βίττη Φώτη, ο Γιώργος Λαζαρίδης, με το μικρό του γιο, να συνομιλεί με τον τοπικό Βουλευτή, Βασίλη Βύζα, ανάμεσά τους, ο συμπολίτης μας αστυνομικός, Χρήστος Παλαιοκώστας και ο Πρόεδρος του εμπορικού Συλλόγου, Θόδωρος Βαβούρας.

 Φώτο Νο 2. Ομάδα τελειόφοιτων του 8τατάξιου Γυμνασίου, στη Ρόδο, Απρίλιο 1957

Μαθήτριες και μαθητές, της Η΄ τάξης του 8τατάξιου  Γυμνασίου Πτολεμαϊδος, στην εκπαιδευτική τους  εκδρομή στο νησί των Ιπποτών, στην πανέμορφη και μαγευτική μας Ρόδο.

Είναι γεγονός, πως, η Ρόδος, συγκεντρώνει το 80% (περίπου)  θα λέγαμε, των επταήμερων μαθητικών εκδρομών της  χώρας μας, με οποιοδήποτε, τίτλο ή όνομα, αιτιολογούνταν η πραγματοποίησή τους και αυτό, βέβαια, όχι γιατί θα στερούνταν οι νέοι μας, της φυσικής της ομορφιάς, των αξιοθέατων Ιστορικών της μνημείων, αλλά, γιατί όχι και της νυκτερινής της …διασκέδασης σε παιδιά των 17-18 ετών και .. όχι μόνο;;;
Ήταν τόσο πολλά τα αξιόλογα που έπρεπε να δουν και να θαυμάσουν, οι καλοί μας φίλοι της παρέας και ο χρόνος παραμονής τους τόσο…λίγος,  που, αναγκάστηκαν να ξεκόψουν από το.. κοπάδι, δια της μεθόδου, του γνωστού τους σκασιαρχείου και εφαρμόζοντας την αρχαία ρήση, “ Αμ΄ έπος, αμ΄ έργον”, ρίχτηκαν αμέσως στο έργο, με την αγορά έξι ομοιόμορφων λευκών και μοντέρνων καπέλων, για να προφυλαχτούν από τον.. καύσωνα του Απρίλη, νοίκιασαν έξι ποδήλατα, μήπως και δεν .. προλάβουν να δουν τους επτά  Φοίνικες, και πήραν το δρόμο προς τη Ραδινή για να τους συναντήσουν ….. Τώρα, αν τους συνάντησαν ή ΟΧΙ,  δεν μάθαμε, είναι όμως, βέβαιο, ότι το δρόμο της επιστροφής, έστω και καθυστερημένα ( λόγο βλάβης του ποδηλάτου –φούιτ = τρύπημα- του Βασιλάκη), τον βρήκαν και επέτρεψαν σώοι και   …αβλαβείς, προς τέρψιν των αγωνιούντων καθηγητών και συμμαθητών τους!!  Η συνέχεια στο .. σχολείο.
Στη φώτο μας, από αριστερά, η ζωηρή φιλική  παρέα, με τα ποδήλατά της, λίγο πριν ξεκινήσουν για το…αντάμωμά τους με τους φοίνικες: Ο Χατζηεφραιμίδης Κώστας (Ντίνος), ο  Κούσης Κώστας, Κυδώνας Δημήτρης (Τακούλιας), ο Καζαντζής-Κεφαλίδης Πτολεμαίος, ο Μαυρικάκης Παρμενίων (Ιων) και  ο Πουλασουχίδης Βασίλης. Δυστυχώς, οι Νο 3,4 και 6, μετοίκησαν στην αιωνιότητα..   Ας είναι λαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει και η μνήμη του ΑΙΩΝΙΑ.

Φώτο Νο 3. Τρεις καλοί φίλοι και βασικά στελέχη του ΑΡΗ Πτολεμαϊδος το 1966.

  Τρία ποδοσφαιρικά βλαστάρια με σημαντική προσφορά στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Άρη  Πτολεμαϊδος και όχι μόνο.
Στη φώτο μας, από αριστερά: 
•    Μιχάλης Μανώλας. Γέννημα του Καρυοχωρίου και κάτοικος της Πτολεμαϊδος.
Το ποδοσφαιρικό του ντεμπούτο άρχισε από την ομάδα του χωριού του, αλλά, πολύ γρήγορα τα λαγωνίκα του Άρη τον εντόπισαν και με τις ευλογίες της διοίκησής του μεταγράφηκε στον ΑΡΗ. Ταλαντούχος παίκτης και ικανός για όλες τις θέσεις (άμυνα-επίθεση).
Η αρχική του θέση, στον Άρη, ήταν αυτή του Χαφ και συνήθως κάλυπτε την όποια απουσία ή αδυναμία παικτών της άμυνας ή επίθεσης. Παίκτης μεγάλης αντοχής και πείσμων στην διεκδίκηση της μπάλας, όπου σαματάς (ποδοσφαιρικός στην αντίπαλη εστία , ο Μιχάλης έδινε το παρόν του, με κεφάλι και πόδια, για την επιτυχία του τέρματος. Πολύ καλός στην διεκδίκηση της κεφαλιάς, ‘όχι όμως, στην κατεύθυνσή της. προσεκτικός πασαδώρος, 
•    Στέλιος Πουλασουχίδης. Γέννημα και θρέμμα της κάτω Πτολεμαϊδος.
Το ποδοσφαιρικό του ντεμπούτο άρχισε από τις αλάνες του παλιοπάζαρου, με την ομάδα της γειτονιάς και διάφορες άλλες ομάδες, επώνυμες ή ανώνυμες μικρής εμβέλειας, όμως, τα επιθετικά του ποδοσφαιρικά του χαρίσματα έγιναν γρήγορά γνωστά που δεν άφηναν περιθώριο στους αρμόδιους του ΑΡΗ για να τον εντάξουν στα βασικά του στελέχη.
Ο Στελάκης με το ιδιαίτερο επιθετικό του στυλ (στυλάκι) συνετέλεσε τα μέγιστα στην παραγωγή των γκολ , τόσο, ως αριστερό εξτρέμ (χρησιμοποιούσε και τα δυο του πόδια), όσο και ως, σέντερ φορ, που χρησιμοποιείτο . Ταχύς, με ωραία τρίπλα και δυνατό σουτ,, μπαλαδώρος ακρίβειας, το στιλ του τον βοηθούσε στη διεκδίκηση της κεφαλιάς, κάτι, δηλαδή. που το είχε ανάγκη η ομάδα του ΑΡΗ.
Όπως έλεγαν οι παλιοί, αλλά επιβεβαιώνει και η δική μας μικρή εμπειρία, ο ΣΤΕΛΆΚΗΣ, ήταν πιστή, μα πιστή αντιγραφή σε όλα του αείμνηστου θείου του, Γιώργου Πουλασουχίδη, παίκτη του προπολεμικού ΑΡΗ Πτολεμαϊδος.
•    Αλέκος Καραμανίδης. Γέννημα του Αργους Ορεστικού Καστοριάς και κάτοικος Πτολεμαϊδας-Ανατολικού..
Ο Αλέκος ήταν ποδοσφαιριστής της, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ, ΄Αργους Ορεστικού και συνεπώς η γνωριμία του προέκυψε από τους αγώνες πρωταθλήματος Δυτικής Μακεδονίας ή και φιλικούς μεταξύ. Ομάδων μας και ως εκ τούτου το ποδοσφαιρικό του ποίον, περίπου, ήταν
γνωστό στους αρμόδιους του Άρη, οι οποίοι και το εκτίμησαν με συνέπεια να προκύψει η μεταγραφή του το 1964 (αν θυμόμαστε καλά)..
Πρόκειται να έναν επιθετικό με έξυπνη ,πονηρή και άριστη ποδοσφαιρική κατάρτιση. Ιδιαίτερα ξεχωρίσει το φοβερό και ευθύβολο σουτ του, η , σχεδόν, επιτόπια τρίπλα του και η ακρίβεια των μεταβιβάσεων της μπάλας στους συμπαίκτες του, κάτι που του το επιτρέπει η σωματική του διάπλαση και η ταχύτητα λήψης απόφασης των ενεργειών του, τώρα το πώς κατάφερνε, ο μικρόσωμος Αλέκος να κερδίζει κεφαλιές από υψηλούς παίκτες, μόνο ο όμοιός του, Γρηγοριάδης Κώστας (Μαρόπουλος) μπορεί να μας το περιγράψει. 
Η προσφορά του στο ποδόσφαιρό μας ήταν σημαντική, σε σημείο που, ο ΑΡΗΣ, έφτασε στα πρόθυρα της Α΄Εθνικής, χωρίς να καταφέρει να τα ανοίξει υπαιτιότητας άλλων παραγόντων και προφανώς και δίκαια…..    

  Φώτο Νο 4. Το σποτάκι μας.  ΘΕΟΔΩΡΟΣ  ΝΑΟΥΜ .

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ, στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1256 / 2 Φεβρουαρίου 2011, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη. 

Νο 5 / 2011.