ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ

ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Αναμνήσεις του παρελθόντος από τις αλησμόνητες Πατρίδες…

Ο αείμνηστος συμπολίτης μας, Παναγιωτίδης Μιχ. Παναγιώτης, γεννήθηκε στη Νικομήδεια (σημερινή ονομασία Ada pazar) Μ. Ασίας το 1888, σε ηλικία 24 χρόνων, έλαβε το πτυχίο του Φαρμακοποιού, από το φαρμακευτικό τμήμα της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης.
Το 1918 άνοιξε το πρώτο του Φαρμακείο στη γενέτειρά του τη Νικομήδεια. Από το φαρμακείο αυτό πέρασε και ο συμπολίτης μας από το Κουνούφ (το σημερινό Δροσερό), Μπαρμπα Χαράλαμπος Άψης, που υπηρετούσε στον Ελληνικό στρατό και συμμετείχε στην Μικρασιατική εκστρατεία και τον βασάνιζε, όπως και άλλους στρατιώτες μας, η συνεχής διάρροια, από την ποιότητα της τροφής.  
 Μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ο Παναγιωτίδης Παναγιώτης, εγκατέλειψε το όλα τα υπάρχοντά του, με μοναδική εξαίρεση τα κλειδιά του φαρμακείου του, προφανώς, με την προσδοκία της σύντομης επιστροφής του στη γενέτειρά του Νικομήδεια, που όμως, γι αυτόν, αλλά και για όλους τους ξεριζωμένους Έλληνες της προσφυγιάς έμεινε σαν ένα όνειρο που θα καρτερούν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπου και αν βρίσκονται, ποιος ξέρει, την πραγμάτωσή του…  Με τα κλειδιά στην τσέπη, καλός μας συμπατριώτης, έφτασε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και το 1923 μετοίκησε στα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα), όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του το 1950.
Στη φώτο μας, ο αείμνηστος, Παναγιωτίδης χωρίς φέσι, με τρεις φεσομένους (το Τούρκικο φέσι στο κεφάλι τους) συμπατριώτες μας γιατρούς( ένας εξ αυτών ονομάζονταν, Ντοκτώρ  Κυριακός) στην είσοδο του πρώτου Φαρμακείου του, στη Νικομήδεια Μ. Ασίας, στις 10 Απριλίου 1919.

Φώτο Νο 2.Τελειόφοιτοι του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος στη Ρόδο το 1957.

Την τελευταία τους, επταήμερη, Γυμνασιακή εκπαιδευτική εκδρομή, πραγματοποίησαν οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου Πτολεμαϊδος, στο λουλουδιασμένο νησί του Αιγαίου πελάγους, την πανέμορφη και ζηλευτή, Ρόδο μας, στις 20 Απριλίου 1957.
Πρέπει να σημειώσουμε, για να το θυμηθούν οι παλιοί και να το μάθουν οι νέοι, πως την εποχή εκείνη, η λέξη "Ξενοδοχείο" δεν υπήρχε, ήταν άγνωστη για τα λεξικά που κυκλοφορούσαν στην περιοχή μας και ως εκ τούτου, οι καλές μας Μανούλες, φρόντισαν να βάλουν στο ντορβά ή σε κανένα παλιό βαλιτσάκι,μαζί με διάφορα φαγώσιμα (δήθεν για το δρόμο) και καμιά κουβερτούλα για να.. ξαπλώσουν ,οι κανακάρισσες, η, οι κανακάρηδες τους, όταν …  κουράζονταν.
 Την πρώτη μέρα παρέμειναν στην Αθήνα και φιλοξενήθηκαν από τους συμμαθητές τους στις μεγάλες ευχάριστες αίθουσες του γυμνασίου τους, στο Κουκάκη και οι υπόλοιπες ημέρες, με την ίδια κουβερτούλα της Μαμάς, για στρώμα και σκέπασμα και η τσαντούλα ή το βαλιτσάκι για προσκέφαλο, στο γυμνάσιο του προορισμού τους, τη Ρόδο.
Και όμως, όπως μας ενημέρωσαν, τα σημερινά γεροντάκια που συμμετείχαν, πέρασαν πολύ ωραία, όπως άλλωστε, μαρτυρούν και οι πολλές τους αναμνηστικές φωτογραφίες που μας έδωσαν.
Στη φώτο μας, οι εκδρομείς, στην είσοδο του  “Μουσείου” της Ρόδου και γύρο από τον άγρυπνο φύλακά του, το Λέοντα, που το προστατεύει από τους… σημερινούς αρχαιοκάπηλους.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η: Ο Κούσης Αντ. Κώστας, η προϊσταμένη του Μουσείου, ο Αγγελίδης Παντελής, ο Τσιρανίδης Τάσος, ο Σαββουλίδης Βασίλης, ο Χατζηεφραιμίδης Κώστας (Ντίνος), ο Καπλανίδης Στράτος, γονατιστός με τα γυαλιά μπροστά, ο Ναούμ Νίκος, η Χατζηκακίδου Κική, η Δημητριάδου Λίτσα, η Κτενίδου Ευδοκία, η Σιόλιου Νίκη, η Καραμήτρου Τασούλα, η Χάϊτα  Κωνσταντία, ο Τριανταφυλλίδης Νίκος (Κόλιας) και η Καντζάδου Αναστασία (Σούλα).
 Σειρά 2η: Η Αφέντογλου Νίκη, το κεφαλάκι της Παπαδοπούλου Κυριακής, ο Μαυρουδής Κώστας, η Βαφειάδου Σούλα η  Κιουρτσίδου Θοδώρα, η Τανίδου Σοφία,  ο Καζαντζής-Κεφαλίδης Πτολεμαίος, ο Κυριάκου Χρήστος, ο Μαυρικάκης Παρμενίων (Ιων), η Ιωακειμίδου Ανθούλα  και το μικρό κεφαλάκι  που αντιπροσωπεύει τον, Ακριτίδη Κώστα .

 Φώτο Νο 3. Ο Νεότερος ΑΡΗΣ Πτολεμαϊδος σε αναμνηστική φωτογραφία το 1969.

Η πλήρης ανανέωση του θρυλικού, μεταπολεμικού, Άρη του 1949, ολοκληρώθηκε σταδιακά με την αποχώρηση του τελευταίου των.. Μωϊκανών, του τερματοφύλακα, Βασίλη Ζεϊμπέκη, το 1967.
Η ομαλή αυτή συμπλήρωση των αποχωρούντων ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ-λόγο ηλικίας, μεταγραφών και διάφορους  άλλους προσωπικούς λόγους- με ικανούς και ισάξιους, γιατί όχι και καλλίτερους, θα λέγαμε εμείς, συνέβαλε στη σταθερή του πορεία, ως πρωταγωνιστού της Β΄ Εθνικής κατηγορίας που αγωνίζονταν, αν τώρα δεν έφτασε στην ανώτερη κατηγορία-Α΄ Εθνική- αυτί είναι μια άλλη υπόθεση και οφείλονταν, όπως γράψαμε αρκετές φορές, σε εξωγενείς παράγοντες του ποδοσφαίρου της χώρας μας.    
Στη φώτο μας, η αρχική ενδεκάδα, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα πρωταθλήματος Β΄ εθνικής κατηγορίας με την Καστοριά το 1969(;).
Σειρά 1η, ημικαθήμενοι: Κούσης Βαγγέλης, Φολτόπουλος Φώτης, Κωνσταντινίδης Στέφανος, Πουλασουχίδης Στέλιος και Κακανάς Ανέστης.
Σειρά 2η, όρθιοι: Τανίδης Γιώργος, Μανώλας Μιχάλης, Γεωργιάδης Παύλος (Λάκης), Μιχαηλίδης Γιώργος (Λέκκας) και Θεοδωρίδης Νίκος (Μπονίνας).

Φώτο Νο 4. Η Προσκοπική χορωδία στις γιορταστικές εκδηλώσεις της εργατικής πρωτομαγιάς το 1947.

 Ένα τμήμα της Προσκοπικής χορωδίας, ακολουθώντας την παράδοση, βρέθηκε στον τεράστιο χώρο της Αρδασσας, ΚΑΒΑΚΙΑ, συνεορτάζει την εργατική πρωτομαγιά.
Ίσως, Πολλοί φίλοι μας, βλέποντας τους αρκετούς στρατιώτες να αναρωτηθεί, από πότε ο στρατός άρχισε να συνεορτάζει την εργατική πρωτομαγιά;
Διευκρινίζουμε, πως την εμπόλεμη εκείνη εποχή (1947) τις μαζικές γιορταστικές εκδηλώσεις, όπως και τις μαθητικές εκδρομές εκτός της πόλης, προστάτευε πάντα ένα τμήμα ένοπλων στρατιωτών ή και οπλιτών των  ΜΑΥ ( Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου).
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η, όρθιοι : Ο Στράτος Τσουκαλάς, ο Μιχάλης Τζιούφας, ο Νίκος Κοτζαμάνης, ο Κώστας Χρηστίδης, ο Βασίλης Μαρτινάκης, ο Θανάσης Παγκούτσος, ο Παναγιώτης Κοτζαγιώργης και ο Ξενοφών Χρηστίδης.
Σειρά 2η, καθιστοί : Φρουρός, ο συμπολίτης μας έφεδρος υπολοχαγός, δάσκαλος,  βοηθός Τοπικού Εφόρου Προσκόπων και μουσικοδιδάσκαλος της χορωδίας Προσκόπων, Στέφανος Χατζόπουλος, στρατιώτης και Αξιωματικός της φρουράς, ο Γιώργος Χατζηγιαννίδης, ο Θόδωρος Κυδώνας και πολλά παιδιά που βρέθηκαν για την πρωτομαγιά..

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1220 / 26 Μαΐου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.

Νο 21 / 2010.

Φωτοεπισημάνσεις Νο 3. 2 Ιουνίου 2010.

Φ Ω Τ Ο Ε Π Ι Σ Η Μ Α Ν Σ Ε Ι Σ

Μία φωτογραφία = 1000 λέξεις

Από το Γιώργο Ι. Καζαντζή.

.Οι ευεργέτες του Έθνους και της πόλης μας στο περιθώριο της επικαιρότητας!!!

 Φώτο Νο 1

Ο μεγάλος ευεργέτης, της πόλης, της Επαρχίας Εορδαίας και γενικότερα της Δυτικής
Μακεδονίας, με την τεράστια προσφορά του για την κατασκευή του, “ΜΠΟΔΟΣΑΚΕΙΟΥ”, Νοσοκομείου, που αποτελεί το κόσμημα της υγείας του λαού της περιοχής μας και όχι μόνο.
Δεν θα επαναλάβουμε το σπάσιμο της μύτης του, από την προτομή του, ούτε, το βάψιμό της με πλαστικό χρώμα, κάθε παραμονή Ενικής επετείου και δεν θα αναφερθούμε στις αλχημείες που γράφουν,  πάνω στην προτομή του, οι ελάχιστοι μηδενιστές, που απολαμβάνουν των υπηρεσιών του Νοσοκομείου, όταν και όσες φορές την χρειάζονται, όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την κάλυψη της. από τα αντίσκηνα (μπροστά και από πίσω) που έστησαν οι καλοί μας φίλοι του συλλόγου μοτοσικλετιστών στην κεντρική μας πλατεία στην εκδήλωσή τους της περασμένης εβδομάδος. Δεν διαφωνούμε με την εκδήλωση, αντίθετα τους συγχαίρουμε και τους επαινούμε γιατί κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν στην πόλη μας ένα σημαντικό αριθμό φίλων της μοτοσικλέτας με τις, όποιου μεγέθους, ευεργετικές συνέπειες για την πόλη μας. Θα μπορούσε, όμως να τα στήσουν σε διπλανό χώρο, με την ίδια και καλλίτερη προσφορά τους, για να φανούν έτσι και τα λίγα, έστω, αξιοθέατά της.
Δε θα ρίξου μομφή σε σας, η ευθύνη ανήκει στη Δημοτική αρχή που σας υπέδειξε το χώρο, ή αδιαφόρησε για το συμβάν, ή δεν το παρατήρησε καθόλου, όπως έκανε και στην περίπτωση της

φώτο μας Νο 2, όμως, ο απλός κοσμάκης το αντελήφθη και το σχολίασε δεόντως.
 Θα διαφωνήσουμε ριζικά με την εφευρεθείσα μέθοδό σας, του βαψίματος του μαρμάρου με πλαστικό, για πολλούς λόγους και ιδιαίτερα γιατί από τα πολλά βαψίματα αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου σε σημείο που δεν αναγνωρίζετε, όπως ο  Υψηλάντης.

Φώτο Νο 2

Στο βάθος η προτομή του Εθνικού Ευεργέτη, Αλέξανδρου Υψηλάντη.

Την ίδια συμπεριφορά επέδειξε, η Δημοτική μας αρχή και για προτομή του Εθνικού ευεργέτη, του πρωτεργάτη της φιλικής εταιρείας, Αλέξανδρου Υψηλάντη, που αντί να αντικαταστήσει, το κακόγουστο παρτέρι με τη λακκούβα, με λίγα λουλουδάκια ή με  απλή πρασιά, αποφάσισε να στήσει , στην πρόσοψή του το μηχάνημα κοπής εισιτηρίων της αστικής συγκοινωνίας. Ευτυχώς, οι φωτοεπισημάνσεις μας το σχολίασαν και την επομένη, οι καλοί μας και ευαίσθητοι φίλοι, της διοίκησης  των αστικών το αφαίρεσαν, κατά τα ¾ του και πιστεύουμε, πως, εντός της εβδομάδος θα το ολοκληρώσουν.

Χαιρόμαστε γιατί η υπόδειξή μας, να στραφεί η προτομή του προς βορρά, όπου ο χώρος τελετών, πραγματοποιήθηκε και περιμένουμε να ολοκληρωθεί με την αναγραφή του ονόματος στη βάση της πρόσοψής του, αλλά και το διπλανό παρτεράκι να .. ευωδιάσει.

Φώτο Νο 3.

Ενα από τα έξι, καταστήματα-διαμερίσματα του ευεργέτη, Γεωργίου
Κεχαγιά, επί του πεζόδρομου, Παύλου Μελά, στο κέντρο της πόλης. 

Το εικονιζόμενο κτίσμα, επί του πεζόδρομου Π. Μελά (δίπλα στα GOODYS) είναι ένα (1) από τα δώδεκα (12)  μαγαζιά-οικήματα που, ο αείμνηστος συμπολίτης μας -έμπορος- , Γεώργιος Κεχαγιάς, παραχώρησε στην πόλη μας, με μια απλή διαθήκη, με τέσσερις όρους:
1. Με τα έσοδά του, να ενισχύονται μαθητές φτωχών οικογενειών που τα παιδιά τους έχουν τάση στα γράμματα.
2. Τα τελείται ένα από μνημόσυνο. Κάθε χρόνο, στη μνήμη αυτού και της συζύγου του Αικατερίνης
3. Να μη μπορούν να πουληθούν.
       Την δε επιτροπή του ιδρύματος να αποτελούν:
•     Ο εκάστοτε Δήμαρχος της Πτολεμαϊδος.
•     Ο εκάστοτε Γυμνασιάρχης του Δημόσιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος και
•     Ο Πρόεδρος του εκάστοτε εμπορικού συλλόγου Πτολεμαϊδος.
Είναι γεγονός, πως, η επιτροπή τηρούσε, έστω και με κάποιες παρεκκλίσεις, τους όρους της διαθήκης και διατηρούσε τα κτίρια σε μια αρκετά καλή, θα λέγαμε κατάσταση.
Όμως, εδώ και 4-5 χρόνια, όχι μόνο έπαψε να τηρεί τους όρους της διαθήκης, σε ότι αφορά την ενίσχυση των φτωχών μαθητών, αλλά έπαψε να τελεί και τα ετήσια μνημόσυνα των ευεργετών.
Πέρα όμως από αυτά, δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τη συντήρησή τους και άρχισαν είδη να καταρρέουν.
Καμία συνεδρίαση και κανένα ενδιαφέρον των αρμοδίων υπευθύνων, έστω και για τον τύπο.
Με δυο λόγια, τα πάντα έχουν εγκαταλειφθεί στο έλεος της αδιαφορίας και της φθοράς.
 Περιμένουμε κάποιον ουσιαστικό απολογισμό, τόσο, για την τάξη και τα διαδιδόμενα, όσο και γι’ αυτούς που έχουν την “καλή πρόθεση” να τους μιμηθούν, αν πράγματι λειτουργούν ιδανικά …

Φώτο Νο 4.

Η αείμνηστη οικογένεια, Βούλγαρη, δαπάνησε, πάνω από 200.000.000 δραχμές, για να κάνει αυτό το σχολείο. Αν μπορούσε να λειτουργήσει ή όχι σύμφωνα με την επιθυμία των δωρητών είναι μια άλλη υπόθεση, όμως, πιστεύουμε, πως, είναι υποχρέωση της επιτροπής και ιδιαίτερα του Δήμου, να τοποθετήσει μια περικαλλή τιμητική πινακίδα, όχι μόνο στο κτίριο αυτό , αλλά και σε όλες τις δωρεές, του τύπου αυτού, γιατί είναι βέβαιον, πως, η Δημοτική αρχή θα τους ξεχάσει, ενώ, ένα μεγάλο μέρος από τους διαβατές που θα διαβάσουν την πινακίδα θα τους θυμούνται

Διασταύρωση δρόμων Καυκάσου-Κοροξένης και τμήμά της Πόντου.
Φώτο Νο 5.

Πολλού συμπολίτες μας  των παραπάνω δρόμων μας παραπονέθηκαν γιατί, ενώ, οι εργασίες των πεζοδρομίων και της τοποθέτησης νέων φωτιστικών ολοκληρώθηκαν  εδώ και τρία χρόνια, δεν τέθηκαν ακόμα σε λειτουργία;  Τις πταιει, όπως θα έλεγαν και οι παλιοί μας βουλευτές. Ο εργολάβος; Από δείχνει η φώτο μας, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, εκτός αν έχει λαμβάνειν, από το Δήμο μας, αρκετά χρήματα και ως εκ τούτου αδυνατεί να πληρώσει τη ΔΕΗ με συνέπεια, η τελευταία, να μη προβαίνει στην σύνδεση και ένα τρίτο στοιχείο, που είναι πιθανό, αλλά, ανέντιμο, είναι ο προεκλογικός εντυπωσιασμός, δια της προγενέστερης στέρησης του αγαθού, κάτι που το καταλαβαίνει ο κόσμος και δεν επηρεάζεται από τέτοια τερτίπια.
Όμως, ότι και να συμβαίνει, θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος, οι δρόμοι να φωταγωγηθούν το συντομότερο, γιατί στο σκοτάδι παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι.και ιδιαίτερα στην εποχή μας,

.

Το Πνευματικό μας Κέντρο στην άνω Πτολεμαϊδα 19-5-2010.
Φώτο Νο 6.

Όλη η εξωτερική εμφάνιση του πνευματικού μας κέντρου παρουσιάζει όψη ενός εγκαταλελειμμένου γίγαντα που είναι έτοιμος να  καταρρεύσει.
Το μάτι της καθημερινότητας, κ. Δήμαρχε, είναι ο καλλίτερος κριτής και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα κρίνει και θα αποδώσει, “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα Του Θεού τω Θεώ”.

Δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες:
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ στο φύλλο 3638, 22 Μαΐου 2010, σελίδα 12, ημέρα Σάββατο.

Νο 3 /2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 20/ 19 Μαϊου 2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ

ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Giorgoskaza.blogspot.com.

 Φώτο Νο 1. Η απεργία των καθηγητών και οι απασχόληση των μαθητών το 1963.

Λέει ο θυμόσοφος λαός μας, .“όταν δεν έχεις δουλειά, πάρε ένα αυγό και .. κούρεψτο”, έτσι και οι καλοί μας μαθητές, αφού οι καθηγητές τους πραγματοποιούσαν απεργία μεγάλης διάρκειας, αναγκάστηκαν, για να περάσουν τις ώρες αδράνειάς τους χωρίς να κουράσουν  τον εγκέφαλο τους με διαβάσματα  του .. αέρα (η πολύ μελέτη τον .. βλάπτει), να απασχοληθούν με άλλου είδους πράγματα που και αυτά είναι ωφέλημα για την ηλικία τους και όχι …μόνο.
Αλλά, ας αφήσουμε τον καλό μας φίλο, Γιώργο Πέκο, να μας τα περιγράψει, όπως τα έζησε ο ίδιος, σαν μαθητής της τελευταίας τάξης του Λυκείου Πτολεμαϊδος.
-Το 1963 συνέβησαν στην Πτολεμαϊδα πολλά σημαντικά ..ρεκόρ.
* Το πρώτο ήταν, οι -28 βαθμοί C κάτω από το 0 τον μήνα Φεβρουάριο.
* Το δεύτερο, οι επί 34 ημέρες απεργία των καθηγητών, τον ίδιο μήνα.
* Το τρίτο, οι επί δεκαήμερο συνεχής χιονόπτωση και τέλος,
* Το τέταρτο, οι επί 35 ημέρες χωρίς διδασκαλία, έστω και ενός μαθήματος στο Λύκειο.
Έτσι, σε δύο συνεχής ημέρες οι μαθητές, μια και βρήκαν κλειστές τις πόρτες του Γυμνασίου, στον δρόμο της επιστροφής για τον “Σάμαλη”, ποδοσφαιράκια και μπιλιάρδο, επί της οδού της 25ης Μαρτίου, επιδόθηκαν και στις τσουλήθρες στο άφθονο χιόνι και το τσουχτερό κρύο..
Στη Φώτο μας, σειρά 1η, από πάνω αριστερά, διακρίνουμε, τους: Καραγιαννάκη Βασίλη, Χατζόπουλο Απόστολο (Λάκη), ο γνωστός μας άγνωστος Χ;, Γαβριηλίδη Ματθαίο (;)-Πολωνική αγορά-, Βαρβαρούση Πάρη, Αργυρόπουλο Κώστα, Παπουλίδη Παύλο, Γεωργίου Πέτρο (στραγαλά), Παπαδόπουλο Σωτήρη, Πέκο Γιώργο, Βάσο Νίκο και ο γνωστός –άγνωστος Χ; .
Σειρά 2η, κάτω: Χατζόπουλος Νίκος, Τσαβδαρίδης Θωμάς (Μάκης), Μεντεκίδης Σάββας και ο παρείσακτος μικρός : .
Ελπίζουμε, πως, οι  μη αναγνωρισθέντες, θα ενημερώσουν το συντάκτη, την επώνυμη παρουσία τους, στο τηλέφωνο, 2463025234 ή 6936703308, για τη συμπλήρωση του αρχείου του.

Φώτο Νο 2. Μαθήτριες και μαθητές της Ζ΄τάξης Γυμνασίου σε εκδρομή στο νερόμυλο ΠΙΛΙΤΣ,  το 1956.

Και άλλες φορές, φίλες και φίλοι, μιλήσαμε για την υπέροχη δροσόλουστη περιοχή του νερόμυλου του Πιλίτς, όπου η σημερινή φώτο μας, με επισκέπτες, τις μαθήτριες και τους μαθητές 7ης τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος, σε μία από τις προκαθορισμένες ημερήσιες εκπαιδευτικές εκδρομές του σχολείου.
Η πορεία των 3,5 χιλιομέτρων (Σχολείο-νερόμυλο) και τα παιχνίδια της εξοχής, ήταν η αιτία για να στρωθεί, κάπως πρόωρα, το υπαίθριο τραπέζι για το γεύμα.
Όχι, όχι, φίλες και φίλοι, το τραπέζι δεν συμπεριλάμβανε τοπικά  εδέσματα (καραβίδες και ψαράκια), γιατί δεν διέθεταν τον ανάλογο χρόνο για την αλιεία και το μαγείρεμα τους και έτσι αρκέστηκαν σε ότι καλλίτερο είχε βάλει, στο σάκο τους, η καλή τους Μανούλα.
Στο ορεξάτο γεύμα, όπως δείχνει η φώτο μας, παρακάθισαν, από αριστερά :
Σειρά 1η, στο κέντρο και κοντά στο  φαγητό: Παληός Μιχάλης, Μιχαηλίδου Μαίρη, Φωτιάδου Αγάπη, η τιμητική συμμετοχή-παρουσία της φιλολόγου καθηγήτριάς τους, Αυγεροπούλου Αννας,  Δημητρακούδη Ειρήνη, Παυλίδου Εύα και Γαβριηλίδου Ρίτσα.
Σειρά 2η: Μπαλτινάνης Νίκος, Σαββουλίδης Βασίλης, Καπλανίδης Στράτος, Κυριάκου Χρήστος, Ροδάκης Δημήτρης, Λίττας Νίκος, Χατζηκακίδου Κική, Τανίδου Σοφία και μπροστά της η, Ιωακειμίδου Ανθούλα και κλείνει ο κύκλος των συνδαιτυμόνων με την, Χατζοπούλου Δέσποινα.

Φώτο Νο 3. Φιλική-μαθητική παρέα στην Ιστορική βρυσούλα της άνω Πτολεμαϊδος το 1947.














Η παλιότερη βρυσούλα με το λιγοστό, αλλά, αστείρευτο και πεντακάθαρο νεράκι της εξυπηρετούσε τους κατοίκους των άνω Καϊλαρίων και όχι μόνο, τη στιγμή που η υπόλοιπη πόλης έλεγε το νερό, νεράκι.

Για την αποκατάσταση της ροής της, αλλά και για βελτίωση της ποσότητας ροής, ο πάλαι ποτέ, Γερμανός φρούραρχος, Φριτς, κάλεσε σε προσωπική εργασία όλους τους άρρενες κατοίκους, χωρίς εξαίρεση κανενός, με φτυάρια και κασμάδες να παραταχθούν κατά μήκος της πορείας της εργαζόμενοι. Έτσι, αυξήθηκε η παροχή της και βελτιώθηκε, κάπως, η κατάσταση της λειψυδρίας των Καϊλαρίων.

Αυτήν την βρυσούλα επισκέφτηκαν χειμωνιάτικα, οι καλοί μας φίλοι, για να αποτίσουν, προφανώς, το ύστατο ευχαριστώ και να την αποχαιρετίσουν, μια και αποφοιτούσαν από το Γυμνάσιο και ποιος ξέρει, λόγω σπουδών, αν την ξανάβλεπαν.  

 Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Μιχάλης Παναγιωτίδης, ο Γιάννης Παγκούτσος, ο Ζήνων Κυδώνας και Γιώτης Συμεωνίδης.
Λίγο πιο πάνω, 3-4 συμπαθεί γαϊδουράκια., ή, αν θέλετε, ταξί της εποχής, αφού δούλεψαν καλά το καλοκαίρι και προσέφεραν στα αφεντικά τους, που, για να τα ευχαριστήσουν τα έβγαλαν στο χιόνι  να “ βο-σχίσουν” παρέα με τους λύκους, που τη χειμωνιάτικη εποχή εκείνη, τριγύριζαν γύρο από τα μαντριά των προβάτων, τόσο εκτός, όσο και εντός της πόλης μας!!.

Φώτο Νο 4. Νεαροί της εποχής στην Σαββατοκυριακάτική τους βόλτα στον κεντρικό δρόμο το 1951.

Και άλλες φορές, φίλες και φίλοι, αναφερθήκαμε στην καθιερωμένη βόλτα του Σαββατοκύριακο, στον κεντρικό δρόμο (25ης Μαρτίου), ήταν ίσως, η μοναδική διέξοδος στη σκληρή βιοποριστική πραγματικότητα, κυρίως, για τους  νέους της γεωργό- κτηνοτροφικής Πτολεμαϊδος της εποχής.
 Στη φώτο μας, τέσσερα καλά  φιλαράκια του κέντρου ή της πιάτσας, όπως συνηθίζεται, από νωρίς την Κυριακή (19-4-1951), ντύθηκαν, στολίστηκαν, αρωματίστηκαν και βγήκαν στη.. βόλτα, ο καθένας με τις δικές του προσδοκίες …
Πρόκειται για, το Μεθόδιο Παπαδόπουλο, το Στέλιο Τελίδη, το Νίκο Μιχαηλίδη, το Θωμά η Μάκη Καρυπίδη – ο μικρότερος της παρέας- και  ο άγνωστος χαμογελαστός λαθρομετανάστης του φωτογραφικού φακού.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1219 / 19 Μαΐου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.

Νο 20 / 2010

Οι πρώτοι απόφοιτοι του Γυμνασίου Καϊλαρίων (Πτολεμαϊδος) το 1945.

   Πράξις 29.

Απολύει εκ της Η΄τάξεως τους :

Αδαμοπούλου Ευαγγελίαν του Κων/νου, Αθανασιάδης Σταύρον του Αθανασίου, Αθανασιάδου Σοφίαν του Ηλία, Αυγεροπούλου Αννα του Πασχάλη, Αφεντουλίδην Χαράλαμπον, Βελονίδην Παναγιώτην του Χαραλάμπους, Βίττην Στέργιον του Νικολάου, Βούραν Παράσχον του Παναγιώτου, Γουρουνάκην Γεώργιον του Θεμιστοκλέους, Γρηγοριάδην Χαράλαμπον του Γεωργίου, Δαρδαμανέλην Ιωάννην του Θρασυβούλου, Δασκαλοπούλου Μαρίαν του Μιχαήλ, Δημητριάδην Ιορδάνην του Δημητρίου, Ιωακειμίδου Θεοδώραν του Φιλίππου, Καζαντζήν Νικόλαον του Χρήστου, Καπνόπουλον Παναγιώτην του Νικολάου, Καρυοφιλλίδου Ελλη του Αριστοκλέους, Καστανίδην Δημήτριον του Μουρατίου, Κεβρεκίδην Ευστάθιον του Ιωάννου, Κεβρεκίδην Χαράλαμπον του Θωμά, Κοτζαμάνην Παναγιώτην του Ιωάννου, Κοτζαμάνη Αλεξάνδρα του Ιωάννη, Κουλουμπρίδην Κων/νον του Χαραλάμπους, Κουρτίδου Αικατερίνην του Στεφάνου, Κυριακίδου Μαγδαληνήν του Ηλία, Λεσγίδην Νικόλαον του Χαραλάμπους, Λευκόπουλον Ηλάν του Παντελή, Μουρατίδου Ελπίδαν του Παναγιώτου, Νικολαϊδην Θεοφύλακτον του Γρηγορίου, Νικολαϊδου Ελισάβετ του Ανανία, Παγκούτσον Σπυρίδωνα του Τρύφωνος, Παγκούτσον Σπυρίδωνα του Γεωργίου, Παγκούτσου Ασπασίαν του κων/νου, Παναγιωτίδου Ανναν του Παναγιώτου, Πανσεληνά Αναστασίαν του Ευστρατίου, Παντελείου Μαρίαν του Ιωάννου, Παπαδόπουλον Χρήστον του Γεωργίου, Παπουτσήν Αναστάσιον του Ιορδάνους, Πατσινακίδην Κωνσταντίνον του Νικολάου, Παυλίδου Παναγιώταν του Γεωργίου, Πεϊτσίνην Πέτρον του Μάρκου, Πεϊτσίνην Τρύφωνα του Αθανασίου, Πετρίδην Πέτρον του Σταύρου, Σακελλαρίου Υπποκράτην του Νικολάου, Στεφάνου Ελένην του Ευτροπίου, Συμεωνίδου Μαρίαν του Παύλου, Χατζηνίκου Ελισάβετ του Αχιλλέως, Χατζηαλέξη Αρίστην του Παγκρατίου και Χρηστίδου Ευαγγελίαν του Ιωάννου.

Εφ ΄ώ συνετάγει η παρούσα και υπογράφεται

.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 19 12 Μαϊου 2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΝΈΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1, Μια όμορφη παρέα, από το Ανατολικό, τιμά την εργατική πρωτομαγιά του 1954

Η 1η Μαΐου καθιερώθηκε σαν μέρα μνήμης, των αγώνων και της θυσίας, των εργαζόμενων, όλου του κόσμου, για ένα καλλίτερο αύριο.
Την τιμητική αυτή διάκριση ασπάσθηκε η παγκόσμια Κοινότητα γι΄ αυτό και την καθιέρωσε ως μέρα αργίας, για όλων των κόσμο, ή, αν θέλετε, πιο σωστά, ως μέρα μνήμης των πρωτοπόρων, αλλά και περίσκεψης των συνεχιστών τους και γενικότερα όλου του κόσμου, αδιάκριτα αν είναι εργάτης ή οτιδήποτε άλλο.
Μήπως, λέμε μήπως, δεν καταλάβαμε ή δεν ερμηνεύσαμε σωστά  το μήνυμα της γενεσιουργού αιτίας; Καιρός είναι να το ξαναμελετήσουν, οι καθ΄ όλα αρμοδιότεροι και ποιος ξέρει, μπορεί να προκύψουν νέα στοιχεία ωφελιμότερα για όλη την κοινωνία μας…
Τη μεγάλη αυτή μέρα της εργατιάς, οι καλοί μας φίλοι, από το Ανατολικό, αποφάσισαν να την γιορτάσουν με ομαδική έξοδο από το χωριό τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η: Ο Μιμικάκος Σωτήρης, η μικρή,  Μιμικάκου Παρασκευούλα (Βούλα) και ο Χατζηαθανασίου Γιώργος.
Σειρά 2η :  Ο Καραγκούνης Πάνος, από το Καρυοχώρι, ο Γιακουμάκος Αλέξης, η Γιακουμάκου Ελένη, η Καμπούρη Παναγιώτα, ο Καμπούρης Δημήτρης, η Γιαλαμίδου Βασιλική, ο Γιαλαμίδης Νίκος και ο Παπανικολάου Μιχάλης.
Σειρά 3η, στην κορυφή της πυραμίδας, τα 5 κοριτσάκια μας: Η Ελευθερίτσα  Παυλίδου, το Ντινάκι Ταζίδου, η Ευαγγελίτσα Ταζίδου, η Τασούλα Χατζηαθανασίου και το Μαρικάκι Παπανικολάου.
Λίγο πιο πάνω, δεξιά και αριστερά, περιμένουν υπομονητικά τα πολύτιμα, για την εποχή, ταξί τους, με κλειστό το ταξίμετρο τους, για την ώρα επιστροφής των … πελατών τους.
 Φαγοπότια δεν διακρίναμε, όμως, ένα μπουκάλι, με το καθισιό, έκανε μερική εμφάνιση, από κάποια .. τσέπη, που δεν φαίνεται για .. νερό και αυτό μας οδηγεί στη σκέψη, πως, είναι το υπόλοιπο προηγηθέντος φαγοποτιού !!

Φώτο Νο 2. Πρόσφυγες του Πόντου το 1922.

 Άλλη μία φωτογραφία, φίλες και φίλοι, από πρόσφυγες της ξεριζωμένης γενιάς, λίγο πριν αναχωρήσουν για το ταξίδι  χωρίς επιστροφή, από την Πατρώα γη του Πόντου.
Πρόκειται για την οικογένεια του Κοκοβιάδη Αδάμ που, παρά τις εξορίες, τους διωγμούς, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, κατάφερε να επιβιώσει και να αποβιβαστεί στο λιμάνι του Πειραιά της Μητέρας Πατρίδας.
Στη φώτο μας, όρθιος, ο γιος του Αδάμ, Κοκοβιάδη, Γρηγόρης, με την οικογένεια του γαμπρού του-από αδελφή-, Θεοδωρίδη Θόδωρου, την αδελφή του Ελένη και τα παιδιά τους, Βαρβάρα και Ανανία Θεοδωρίδη, στην τελευταία τους αποχαιρετιστήρια  αναμνηστική φωτογραφία στο λιμάνι της Τραπεζούντας.
Στον Πειραιά, έμειναν για λίγο καιρό, όπου, πληροφορήθηκαν την άφιξη και διαμονή των ανθρώπων τους στα Καϊλάρια (Πτολεμαΐδα), αναχώρησαν για συνάντησή τους, ο μεν, Κοκοβιάδης Γρηγόρης, για το Δουρουτλάρ (Προάστιο) και η οικογένεια του γαμπρού του, για τα νέα Λιβερά Κοζάνης.
Σημειώνουμε, πως, τόσο ο Κοκοβιάδης Γρηγόρης, όσο και ο γαμπρός τους, Θεοδωρίδης Θόδωρος,  ήταν στο στόχαστρο της Τουρκικής ηγεσίας, για την ένοπλη δραστηριότητά τους,  που , συνήθως, την πλήρωναν  τα  υπόλοιπα μέλη των οικογενειών τους και το συγγενικό τους περιβάλλον, με εξορίες και βασανιστήρια κάθε είδους, που αποτέλεσαν, προφανώς και την απόφαση τους να  φύγουν για την Ελλάδα, “προσωρινά”, με την προσδοκία της σύντομης επιστροφής τους στη γη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όμως, το όνειρο και η προσδοκία αυτή τους συνοδεύει και στη νέα τους κατοικία, υπό τη σκέπη Του Πανάγαθου, της Μακεδονικής μας γη, όπου και αναπαύονται εν Κυρίω.…

 Ας είναι η μνήμη τους ΑΙΩΝΊΑ.

Φώτο Νο 3. Η τελευταία μαθητική ανάμνηση το 1949.

Ο σεβασμός και η αλληλοεκτίμηση, των μαθητών προς τους καθηγητές τους και το αντίστροφο, αποτελούσε τη βάση της έννοιας, “φιλική”, των σχέσεών τους, για την αναφερόμενη εποχή, μια φιλική σχέση που είχε μοναδικό στόχο την μόρφωση της νεολαίας μας, όσο επίπονες και αν ήταν, για την εποχή, οι συνθήκες και για τις δύο πλευρές.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό κινήθηκε και η ύπαρξη της φώτο μας, με την ευκαιρία της τελευταίας ημερήσιας εκδρομής των μαθητών, της Η΄τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας στα καβάκια της Αρδασσας, το 1949.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Η Διαμαντούλα Λίττα,  η Περάκη  Αριστέα– σύζυγος του καθηγητή Περάκη-εκπαιδευτικός της στοιχειώδους εκπαίδευσης (Δημοτικό)-. η Στάσα Χοστελίδου και ο καθηγητής μαθηματικών, Περάκης Αλέξανδρος.  

Φώτο Νο 4. Απόφοιτοι του 1949, σε συνάντηση στο Εμπόριο το 1954.

Η συνάντηση της φιλικής παρέας των αποφοίτων του 1949  , πραγματοποιήθηκε στην καταπράσινη περιοχή, “Καστανόδασο”, Εμπορίου το 1954, με πρωτοβουλία του Νίκου Ευσταθιάδης, που τελείωσε τις σπουδές του στις Η.Π.Α. και επέστρεψε στη γενέτειρα του Πτολεμαΐδα με την επιθυμία να το γιορτάσει με τις συμμαθήτριες και συμμαθητές του.
Η νεανική ζωντάνια σε αγαστή συνεργασία με τα πλούσια και εκλεκτά εδέσματα του οργανωτή, Νίκου, κράτησαν αμείωτο το κέφι μέχρι των μεταμεσονύχτιων ωρών.
 Στην παρέα συμμετείχε το σύνολο, σχεδόν, των συμμαθητών αποφοίτων του 1949.
 Στη φώτο μας, από αριστερά: Το χορό  σύρει η , Έλλη Πουλασουχίδου και ακολουθούν, ο οικοδεσπότης του πάρτι, Νίκος Ευσταθιάδης, η Κούλα Εξακουστίδου, η Αναστασία Γιακαμούζη, ο Βαγγέλης Κύρου, ο Στέργιος Βαβούρας,  ο Λάζαρος Ακριτίδης και μια σειρά άλλων που δεν κατάφερε να συλλάβει ο φωτογραφικός φακός της εποχής.

ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΌ. Στο φύλλο 1218 / 12 Μαΐου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.

Νο 19 / 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 18 / 5 Μαϊου 2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ

 ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Giorgoskaza.blogspot.com 

Φώτο Νο 1.Το “A FAN-KATE”των δημοδιδασκάλων της Πτολεμαϊδος στο δασύλλιο Προαστίου το 1955.

Πριν από 50 χρόνια και…!!

Με αφορμή τη φώτο μας, φίλες και φίλοι, να υπενθυμίσουμε τους παλιούς, για να το μάθουν και οι νέοι (μήπως τους .. χρειαστεί), πως,
Την αναφερόμενη εποχή, οι δασκάλες και δάσκαλοι, των τριών Δημοτικών  σχολείων της πόλης, καθιέρωσαν την κατ έτος κοινή εκδρομή των σχολείων, προφανώς, για να γνωριστούν τα παιδιά μεταξύ, αποκτώντας καινούργιους φίλους και εν γένει, την συμπεριφορά τους μέσα σε ένα τόσο μεγάλο αριθμό μικρών παιδιών, αλλά και  για διάφορους άλλους εκπαιδευτικούς λόγους που οι ίδιοι το γνώριζαν.
Υπενθυμίζουμε, τις φίλες και φίλους αναγνώστες μας, πως, τα τρία σχολεία της πόλης αντιπροσώπευαν τις 3 περιοχές της πόλης, ήτοι, το κέντρο της πόλης με το 1ο , την άνω Πτολεμαϊδα με το 2ο και την κάτω Πτολεμαϊδα με το 3ο και τα τρία σχολεία ήταν 6θέσια και σύμφωνα με τον σχολικό κώδικα σε κάθε τάξη αντιστοιχούσε και ένας δάσκαλος ή μια δασκάλα, όμως, κατά ισομέρεια, πράγμα που σήμαινε πως, το κάθε σχολείο είχε τρις δασκάλες και τρις δασκάλους, καθόλου απίθανο, με τη σκέψη, λέμε εμείς, να ενώσουν τους μικρούς τους μισθούς για να μπορέσουν να συμβιώσουν, κάπως … αξιοπρεπώς.
Στη φώτο μας, το σύνολο των δάσκαλων της πόλης στο δασύλλιο του Προαστίου, όχι, όχι, φίλες και φίλοι, δεν παρακολουθούν το φακό της φώτο μας, αλλά, τα παιδιά που παίζουν, τραγουδούν και τρέχουν εδώ και εκεί και γιατί όχι και να μαλώνουν, έτσι για γούστο τους.
  Σειρά 1η, καθιστοί, από αριστερά: Παπουλίδης Παναγιώτης, Λούσιος Κωνσταντίνος- με την κορούλα του-. Λελέκης Γεώργιος, Κυριάκου Χαρίσης, - με τη μικρή ,Βαρβάρα, κόρη του συναδέλφου του Συμεωνίδη- και ο Κούρτης Παναγιώτης,
Σειρά 2η, όρθιοι, από αριστερά: Σακαρίδης Μιχαήλ, Λούσιος Ζήσης, Δαβιδόπουλος Εμμανουήλ και ο Συμεωνίδης Μιλτιάδης,
Από τους παραπάνω: Οι, Παπουλίδης Π, Λούσιος Ζ και Λελέκης Γ, ανήκουν στην δύναμη του 1ου δημοτικού (πέτρινου), οι, Συμεωνίδης Μ, Λούσιος Κ και Σακαρίδης Μ, στη δύναμη του 2ου και οι, Δαβιδόπουλος Εμ,, Κυριάκου Χ και Κούρτης Π, στη δύναμη του 3ου  Δημοτικού σχολείου, όσο για την απουσία των αντίστοιχων διδασκαλισσών δεν “καταφέραμε” να τις ..συναντήσουμε για να μας που τους λόγους της απουσίας των, από τη φώτο μας. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται και η μνήμη τους θα παραμείνει ΑΙΩΝΙΑ για την τεράστια Πνευματική τους προσφορά στα βλαστάρια της κοινωνίας μας.
.
Φώτο Νο 2. Γειτονόπουλα του κέντρου της πόλης σε αναμνηστική φωτογραφία το 1943.

 Γερμανική κατοχή, 15-7-1943 και μια ομάδα, από νεαρά παιδιά, διάφορης ηλικίας της περιοχής του κέντρου της πόλης μας, αποφάσισαν να επισκεφτούν την καταπράσινη περιοχή του αγροκηπίου για μια αναμνηστική φωτογραφία.
Πρέπει να σημειώσουμε, για να το θυμηθούν οι παλιοί, αλλά, να το μάθουν και οι νέοι, πως, τα παιδικά παιχνίδια της εποχής, εκτός από το ποδόσφαιρο, με κάποια μπάλα από κουρέλια, ή, από ένα τοπάκι (μπαλίτσα) λαστιχένιο, η, καμιά φούσκα από γουρούνι , το κρυφτό, το τσελίκι, τη μακριά γαϊδούρα, το τζαμί και διάφορα άλλα δικής μας έμπνευσης, δεν ξεχνούσαμε και την στρατιωτική μας εκπαίδευση με άριστο και “σύγχρονο” εξοπλισμό, όπως, τις τσατάλες (σφενδόνες), τα τόξα των προγόνων μας με τα μυτερά και επικίνδυνα βέλη και κυρίως τις πέτρες και τα κεραμίδια των χαμηλών σπιτιών και αποθηκών των κακομοίρηδων συμπολιτών μας.
Το πεδίο βολής, των εκπαιδευομένων αποτελούσαν, οι λιγοστές λάμπες του ηλεκτροφωτισμού της πόλης, τα τσάμια των σπιτιών και.. μερικές κοτούλες του …γείτονα, για τη σίτιση του .. στρατεύματος και οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, ευτυχώς ελάχιστες, άρχιζαν μεταξύ των αντίστοιχων των άλλων γειτονιών.
Για να πετύχει μια επιχείρηση, πρέπει να έχει και θύματα και τα θύματα αυτά μεταφέρονταν στους σταθμούς πρώτων βοηθειών, όπου, η καημένη η μανούλα εκτελούσε τα χρέη του γιατρού και της νοσοκόμας για να γιατρέψει το ζωηρό κανακάρη της.
Επισημάναμε όλα αυτά της αναφερόμενης εποχής, φίλες και φίλοι, για να σημειώσουμε, πως, η περιοχή  των νέων του κέντρου  απέφευγε, με το δικό της τρόπο, τις κάθε είδους προκλήσεις των δύο άκρων της πόλης μας.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η, καθιστός και μόνος: Ο Ηλίας Γιαννόπουλος.
Σειρά 2η: Στέργιος Βαβούρας,  Χ;  Καπασακάλης,  Περικλής Δημ.. Τσύρος,. Θανάσης Θεολογίδης, Γιορδάνης Καπασακάλης και Θανάσης Παγκούτσος.
Σειρά 3η , στην κορυφή: Δαμιανός Καρυπίδης,  Μιχάλης Παναγιωτίδης και Γιώργος Τσουμής.

Φώτο Νο 3. Από τη θεατρική παράσταση της Πενταβρύσου το 1956.

Είναι γνωστό, φίλες και φίλοι, πως, οι κάτοικοι της Κοινότητας Πενταβρύσου διακρίνονταν για την ξεχωριστή τους αγάπη στο θέατρο και πολλές φορές που έβρισκαν κάποια ευκαιρία, από τη σκληρή και επίπονη δουλειά του αγρότη, με πολύ κέφι και χαρά ανέβαζαν επί σκηνής και κάποιο θεατρικό έργο και ιδιαίτερα Ποντιακού περιεχομένου, δεδομένου ότι, το σύνολο σχεδόν των κατοίκων, είναι Πόντιοι της ξεριζωμένης γενιάς.
Άλλωστε, μέλος κοινωνίας τους και κάτοικος του χωριού, ο Πολιτίδης Γιώργος, επί πολλά χρόνια, συμμετείχε στο κρατικό θέατρο Βορείου  Ελλάδος.
Στη φώτο μας, από αριστερά, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί: ο Πολιτίδης Λεωνίδας,  η Πολιτίδου Ελένη (Λέλη) και η Πολιτίδου Βέρα, σε μια σκηνή της Ποντιακής κομωδίας , “Εργατα και δουλείας”, που παίχτηκε το 1956..
Η επιτυχία της παράστασης ήταν τέτοια που, το έργο παίχτηκε, όχι μόνο στο χωριό τους Πεντάβρυσο, την Πτολεμαϊδα και τα χωριά της Επαρχίας μας, αλλά , ξεπέρασα και αυτά τα σύνορά της προς την Κοζάνη μεριά.

Φώτο Νο 4. Ο γύρος του Ρουσάκη στην Πτολεμαϊδα το 1975.

Ποια ή ποιος, από τους παλιούς, φίλες και φίλοι, δε θυμάται την ανεπανάληπτη γεύση  από το “γύρο του Βαγγέλη Ρουσάκη”;
Ο Βαγγέλης ήταν ο πρωτομάστορας και ο σπεσιαλίστας στο είδος του, ήξερε να διαλέγει την ποιότητα των κρεάτων και κυρίως την αναλογία των μπαχαρικών και του ψησίματός του. Ήταν ο μοναδικός στο είδος του που η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της Περιφέρειάς μας σε σημείο που ακούγοντας ο διάλογος, μεταξύ φίλων που πέρασαν από την πόλη μας και είχαν τη χαρά να τον δοκιμάσουν.. ”πήγες στην Πτολεμαϊδα, έφαγες γύρο από το Ρουσάκη ;” και αν η απάντηση ήταν αρνητική, τον έλεγε, “τότε δεν πήγες, αλλά πέρασες απ έξω”. Τέτοια ήταν η φήμη, αλλά και η πραγματικότητα που στεκόμασταν για ώρες γύρο από τα τραπέζια με την προσδοκία να αδειάσει κανένα τραπέζι για να το προλάβουμε να καθίσουμε, κ και βάζαμε μέσον το γκαρσόν του, τον αείμνηστο αδελφό του και συμπαίχτη μας ποδοσφαιριστή, Γιορδάνη (τζετζέ)  για να γευθούμε το υπέροχο αυτό ανεπανάληπτο κατασκεύασμά του που λέγονταν, “γύρος του Βαγγέλη”.
Στη φώτο μας, ο εξπέρ του γύρου, Ρουσάκης Βαγγέλης στο έργο του!!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ, στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1216 / 5 Μαΐου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη,

Νο 18 /2010