Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 19 12 Μαϊου 2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΝΈΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1, Μια όμορφη παρέα, από το Ανατολικό, τιμά την εργατική πρωτομαγιά του 1954

Η 1η Μαΐου καθιερώθηκε σαν μέρα μνήμης, των αγώνων και της θυσίας, των εργαζόμενων, όλου του κόσμου, για ένα καλλίτερο αύριο.
Την τιμητική αυτή διάκριση ασπάσθηκε η παγκόσμια Κοινότητα γι΄ αυτό και την καθιέρωσε ως μέρα αργίας, για όλων των κόσμο, ή, αν θέλετε, πιο σωστά, ως μέρα μνήμης των πρωτοπόρων, αλλά και περίσκεψης των συνεχιστών τους και γενικότερα όλου του κόσμου, αδιάκριτα αν είναι εργάτης ή οτιδήποτε άλλο.
Μήπως, λέμε μήπως, δεν καταλάβαμε ή δεν ερμηνεύσαμε σωστά  το μήνυμα της γενεσιουργού αιτίας; Καιρός είναι να το ξαναμελετήσουν, οι καθ΄ όλα αρμοδιότεροι και ποιος ξέρει, μπορεί να προκύψουν νέα στοιχεία ωφελιμότερα για όλη την κοινωνία μας…
Τη μεγάλη αυτή μέρα της εργατιάς, οι καλοί μας φίλοι, από το Ανατολικό, αποφάσισαν να την γιορτάσουν με ομαδική έξοδο από το χωριό τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η: Ο Μιμικάκος Σωτήρης, η μικρή,  Μιμικάκου Παρασκευούλα (Βούλα) και ο Χατζηαθανασίου Γιώργος.
Σειρά 2η :  Ο Καραγκούνης Πάνος, από το Καρυοχώρι, ο Γιακουμάκος Αλέξης, η Γιακουμάκου Ελένη, η Καμπούρη Παναγιώτα, ο Καμπούρης Δημήτρης, η Γιαλαμίδου Βασιλική, ο Γιαλαμίδης Νίκος και ο Παπανικολάου Μιχάλης.
Σειρά 3η, στην κορυφή της πυραμίδας, τα 5 κοριτσάκια μας: Η Ελευθερίτσα  Παυλίδου, το Ντινάκι Ταζίδου, η Ευαγγελίτσα Ταζίδου, η Τασούλα Χατζηαθανασίου και το Μαρικάκι Παπανικολάου.
Λίγο πιο πάνω, δεξιά και αριστερά, περιμένουν υπομονητικά τα πολύτιμα, για την εποχή, ταξί τους, με κλειστό το ταξίμετρο τους, για την ώρα επιστροφής των … πελατών τους.
 Φαγοπότια δεν διακρίναμε, όμως, ένα μπουκάλι, με το καθισιό, έκανε μερική εμφάνιση, από κάποια .. τσέπη, που δεν φαίνεται για .. νερό και αυτό μας οδηγεί στη σκέψη, πως, είναι το υπόλοιπο προηγηθέντος φαγοποτιού !!

Φώτο Νο 2. Πρόσφυγες του Πόντου το 1922.

 Άλλη μία φωτογραφία, φίλες και φίλοι, από πρόσφυγες της ξεριζωμένης γενιάς, λίγο πριν αναχωρήσουν για το ταξίδι  χωρίς επιστροφή, από την Πατρώα γη του Πόντου.
Πρόκειται για την οικογένεια του Κοκοβιάδη Αδάμ που, παρά τις εξορίες, τους διωγμούς, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, κατάφερε να επιβιώσει και να αποβιβαστεί στο λιμάνι του Πειραιά της Μητέρας Πατρίδας.
Στη φώτο μας, όρθιος, ο γιος του Αδάμ, Κοκοβιάδη, Γρηγόρης, με την οικογένεια του γαμπρού του-από αδελφή-, Θεοδωρίδη Θόδωρου, την αδελφή του Ελένη και τα παιδιά τους, Βαρβάρα και Ανανία Θεοδωρίδη, στην τελευταία τους αποχαιρετιστήρια  αναμνηστική φωτογραφία στο λιμάνι της Τραπεζούντας.
Στον Πειραιά, έμειναν για λίγο καιρό, όπου, πληροφορήθηκαν την άφιξη και διαμονή των ανθρώπων τους στα Καϊλάρια (Πτολεμαΐδα), αναχώρησαν για συνάντησή τους, ο μεν, Κοκοβιάδης Γρηγόρης, για το Δουρουτλάρ (Προάστιο) και η οικογένεια του γαμπρού του, για τα νέα Λιβερά Κοζάνης.
Σημειώνουμε, πως, τόσο ο Κοκοβιάδης Γρηγόρης, όσο και ο γαμπρός τους, Θεοδωρίδης Θόδωρος,  ήταν στο στόχαστρο της Τουρκικής ηγεσίας, για την ένοπλη δραστηριότητά τους,  που , συνήθως, την πλήρωναν  τα  υπόλοιπα μέλη των οικογενειών τους και το συγγενικό τους περιβάλλον, με εξορίες και βασανιστήρια κάθε είδους, που αποτέλεσαν, προφανώς και την απόφαση τους να  φύγουν για την Ελλάδα, “προσωρινά”, με την προσδοκία της σύντομης επιστροφής τους στη γη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όμως, το όνειρο και η προσδοκία αυτή τους συνοδεύει και στη νέα τους κατοικία, υπό τη σκέπη Του Πανάγαθου, της Μακεδονικής μας γη, όπου και αναπαύονται εν Κυρίω.…

 Ας είναι η μνήμη τους ΑΙΩΝΊΑ.

Φώτο Νο 3. Η τελευταία μαθητική ανάμνηση το 1949.

Ο σεβασμός και η αλληλοεκτίμηση, των μαθητών προς τους καθηγητές τους και το αντίστροφο, αποτελούσε τη βάση της έννοιας, “φιλική”, των σχέσεών τους, για την αναφερόμενη εποχή, μια φιλική σχέση που είχε μοναδικό στόχο την μόρφωση της νεολαίας μας, όσο επίπονες και αν ήταν, για την εποχή, οι συνθήκες και για τις δύο πλευρές.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό κινήθηκε και η ύπαρξη της φώτο μας, με την ευκαιρία της τελευταίας ημερήσιας εκδρομής των μαθητών, της Η΄τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας στα καβάκια της Αρδασσας, το 1949.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Η Διαμαντούλα Λίττα,  η Περάκη  Αριστέα– σύζυγος του καθηγητή Περάκη-εκπαιδευτικός της στοιχειώδους εκπαίδευσης (Δημοτικό)-. η Στάσα Χοστελίδου και ο καθηγητής μαθηματικών, Περάκης Αλέξανδρος.  

Φώτο Νο 4. Απόφοιτοι του 1949, σε συνάντηση στο Εμπόριο το 1954.

Η συνάντηση της φιλικής παρέας των αποφοίτων του 1949  , πραγματοποιήθηκε στην καταπράσινη περιοχή, “Καστανόδασο”, Εμπορίου το 1954, με πρωτοβουλία του Νίκου Ευσταθιάδης, που τελείωσε τις σπουδές του στις Η.Π.Α. και επέστρεψε στη γενέτειρα του Πτολεμαΐδα με την επιθυμία να το γιορτάσει με τις συμμαθήτριες και συμμαθητές του.
Η νεανική ζωντάνια σε αγαστή συνεργασία με τα πλούσια και εκλεκτά εδέσματα του οργανωτή, Νίκου, κράτησαν αμείωτο το κέφι μέχρι των μεταμεσονύχτιων ωρών.
 Στην παρέα συμμετείχε το σύνολο, σχεδόν, των συμμαθητών αποφοίτων του 1949.
 Στη φώτο μας, από αριστερά: Το χορό  σύρει η , Έλλη Πουλασουχίδου και ακολουθούν, ο οικοδεσπότης του πάρτι, Νίκος Ευσταθιάδης, η Κούλα Εξακουστίδου, η Αναστασία Γιακαμούζη, ο Βαγγέλης Κύρου, ο Στέργιος Βαβούρας,  ο Λάζαρος Ακριτίδης και μια σειρά άλλων που δεν κατάφερε να συλλάβει ο φωτογραφικός φακός της εποχής.

ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΌ. Στο φύλλο 1218 / 12 Μαΐου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.

Νο 19 / 2010