Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 26 / 30 Ιουνίου 2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΝΈΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Η .. χορωδία των τελειοφοίτων του Γυμνασίου και ο προορισμός της το 1957.



















Τέλος του χρόνου 1957, φίλες και φίλοι και στο στρατόπεδο των τελειόφοιτων του Γυμνασίου άρχισε να συζητείται το θέμα της τελευταίας εβδομαδιαίας εκδρομής τους, πέρα των γνωστών συνόρων της Μακεδονίας μας.
Επιθυμία όλων ήταν, στην τελευταία αυτή εκδρομή να συμμετάσχει το σύνολο των μαθητριών και μαθητών, όμως, από τις συζητήσεις και τα ερωτήματα προέκυψε, πως, ένας μικρός αριθμός, μαθητριών και μαθητών, δήλωσαν δεν μπορούν να συμμετάσχουν προβάλλοντας διάφορους τυπικούς αδικαιολόγητους λόγους, που προβλημάτισαν την “επιτροπή” και άρχισαν διακριτικά να τους ερευνούν, όπου, διαπίστωσαν την οικονομική αδυναμία των συμμαθητών να συμμετάσχουν.
Έτσι, μια ομάδα αλτουιστρών, μαθητριών και μαθητών, σοφίστηκε τη λύση, “δια της εις άτοπον απαγωγής”, με τα  Χριστουγεννιάτικα κάλαντα του 1957. Έτσι, τα έσοδα πήγαν καλά και η εκδρομή με το σύνολο, σχεδόν, των μαθητριών και μαθητών,  πραγματοποιήθηκε με επιτυχία.
Στη φώτο μας, η ομάδα της… χορωδίας των τελειόφοιτων σε αναμνηστική φωτογραφία, με τους: Θεοφανίδη Αιμίλιο,  Αργυρόπουλο Δημήτρη (Τάκη) με τη διαπασών στο χέρι, όχι, στο στόμα, να δίνει τον τόνο στην ….  ορχήστρα για την Χριστουγεννιάτικη ψαλμωδία, Καλανταρίδη, Στεργίου Χρήστο, Λιάμη Γιάννη, Τσικρίκη Θωμά (Μάκη), Λαζαρίδη Δημήτρη (Τάκη), Ιακωβίδη Γιάννη, Βασιλειάδη Παναγιώτη (Μπαλάνο) με το ακορντεόν του που δεν διακρίνεται.
Διακρίνουμε και τις μαθήτριες, Γάκη Νοεμία, Λιάτση Δέσποινα,, Μπογδάνη Μαρία, Κοτρίδου Νίκη, Καπασακάλη Ανθή (Ανθούλα) και Αλχαζίδου Μαρία (; Σούλη).
Στον αγώνα αυτό συστρατεύθηκε και ο μικρός σπεσιαλίστας ακορντεονίστας της 3ης τάξης,  Γιώργος Πέκος, για να συνδράμει την αξιέπαινη αλτρουιστική πράξη των μεγαλύτερων μαθητών και δίπλα του, με το ακορντεόν, ο Σημαιοφορίδης Γιάννης και αργότερα ο δημιουργός του πρώτου, πάλαι ποτέ, μεγαλύτερου οικογενειακού κέντρου διασκέδασης της πόλης μας, το “ΑΛΣΟΣ”.

Φώτο Νο 2. Εγκαίνια Μνημείου πεσόντων ανδρών της Χωροφυλακής το 1953. 


















 Το εικονιζόμενο λιτό μνημείο, προς τιμή των ηρωικών πεσόντων ανδρών της Χωροφυλακής στους αγώνες του Έθνους και ιδιαίτερα, θα λέγαμε, κατά τη διάρκεια της Κομμουνιστικής ανταρσίας 1946-1949, εγκαινιάσθηκε στην πόλη μας, επί Δημαρχίας του αείμνηστου, Βασίλη Χατζηευστρατίου και Διοικητή της υποδιεύθυνσης Χωροφυλακής Εορδαίας, αείμνηστου, Σταματόπουλου Δημήτρη (;) το 1953 στο χώρο του παλιού πάρκου.
Στην τελετή των εγκαινίων παρέστησαν, ο Διοικητής της ανωτέρας Διοίκησης Χωροφυλακής Βορειοδυτικής Μακεδονίας, οι  Βουλευτές του Νομού μας, οι Νομάρχες, Κοζάνης, Φλώρινας και Καστοριάς, σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης, οι λοιπές πολιτικές, στρατιωτικές αρχές του Νομού και πολύ συμπολίτες μας.
Τιμές απέδωσε τμήμα της Χωροφυλακής και η μουσική μπάντα του Β΄ σώματος Στρατού, ενώ, ομάδα οπλιτών της Χωροφυλακής τους αποχαιρέτησε με τους κεκανονισμένους πυροβολισμούς.
Πρέπει να σημειώσουμε, πως, όλα τα αναγραφόμενα πρόσωπα ήταν θύματα της περίοδο 1946-1949.
Απέναντι διακρίνονται, το διώροφο σπίτι του Μιχαηλίδη με τη λανάρα, ο σημερινός δρόμος Αγίας Τριάδος και δεξιά του το σπίτι του εστιάτορα Μπαρμπασταύρου Αγγελίδη και αριστερά ο δρόμος Διαδόχου  Παύλου.

 Φώτο Νο 3. Φιλική-γειτονική παρέα εμπόρων σε.. ξεκούραση το 1955.


















“Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη”, λέει ο θυμόσοφος λαός μας και αυτό το γνωρίζουν οι καλοί μας φίλοι, γι αυτό και κάθε τόσο θέτουν τον εαυτό τους σε.. αγρανάπαυση αφήνοντας έτσι τη δημιουργία σειράς, δεν καταφέραμε μάθουμε, αν εφάρμοζαν τη σειρά προτεραιότητας με αριθμούς που έπερναν οι πελάτες, από τα αυτόματα μηχανήματα των μαγαζιών τους, όπως γίνεται σήμερα με τις τράπεζες, η, κάθονταν στην είσοδο του καφενείου και την παρακολουθούσαν εκ του μακρόθεν. Όπως όμως και αν γίνονταν ο καφετζής εισέπραττε το λογαριασμό από τα καφεδάκια, όπως δείχνει το ..  διπλανό τραπεζάκι με τα κενά.
Στη φώτο μας, οι καλοί μας φίλοι, από αριστερά:
Σειρά 1η, καθιστοί στο.. δάπεδο:  Ο μικρός σερβιτόρος του καφενείου Κεφαλίδη, .Ξενοφών Χ; από τη Λευκάδα, και ο Στέργιος Βαβούρας.
Σειρά 2η, πάνω, καθιστοί σε ..καρέκλες: Μιχαγιάννης, Καρκαντώνης Αντώνης, Αλεξανδρίδης Γιώργος και Βαβούρας Χρηστάκης.
Όπως πληροφορηθήκαμε, τα δύο ρεμπούπλικα που φορούν οι αδελφοί Βαβούρα, ανήκουν τους, Καραντώνη και Αλεξανδρίδη και η διάθεσή τους, στα παιδιά, έγινε σκόπιμα, από τους έμπειρους εμπόρους, για να μη θεωρηθούν ως τεκμήρια, από την καραδοκούσα εφορία, με όλες τις φορολογικές συνέπειές των που προκύπτουν (οι βίλες, τα κότερα και τα εξοχικά, δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους).
Όχι, όχι, φίλες και φίλοι, πρόκειται για εξαίρετους συμπολίτες μας εμπόρους που προσέφεραν στην πόλη ότι ήταν δυνατό.  

Φώτο Νο 4. Παιδική-φιλική παρέα, σε αναμνηστική φώτο το 1947.



















Τέσσερις αδελφοί πρόσκοποι και ένας καλός φίλος σε μαθητική εκδρομή στα καβάκια της Αρδασσας στις 12 Ιουνίου 1947.
Μια δυνατή φιλία που μόνο ο  φθονερός και αδηφάγος χάρος κατάφερε να τη διαλύσει αφήνοντάς την, σήμερα, μόνο σε δύο.
Στη φώτο μας, καθιστός, ο Αδαμόπουλος Νίκος (παρόν εις Η.Π.Α.) και όρθιοι από αριστερά, Τσαχουρίδης Αλέκος (Τόρος)- Τσουκάκης Δημήτρης (Τάκης)- Αδαμόπουλος Ηρακλής, (απόντες) και ο γράφων, Καζαντζής Γιώργος (παρόν ενταύθα).
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Μακεδονίας μας που τους σκεπάζει και η μνήμη τους αιώνια.

Σημειώσεις-Συμπληρώσεις-Διορθώσεις, σύνταξης.
Από σήμερα, φίλες και φίλοι αναγνώστες, καθιερώνουμε και την προβολή, διάφορων. διαφημίσεων της παλιάς εποχής, όταν και εφόσον ο χώρος της σελίδας μας το επιτρέπει. Τα δημοσιεύματα του είδους αυτού προέρχονται από το λεύκωμα του εκ Θεσσαλονίκης Δημοσιογράφου, Γιώργου Τσιγκόια, από την εικοσαετία 1910-1930. που μας τα εμπιστεύτηκε η καλή μας φίλη, Νικολαϊδου Νίτσα. από το αρχείο του αείμνηστου Πατέρα της, Ανανία, την οποία και ευχαριστούμε θερμά για μια ακόμα φορά.

ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ  ΠΑΛΜΌ, στο φύλλο 1225 / 30-06-201, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.


Νο 26 / 2010

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 25 / 23 Ιουνίου 2010

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Οι ηρωίδες Μάνες της δύσκολης 10ετίας, 1940-1949.















Φίλες και φίλοι, στόχος της φώτο μας, δεν είναι να φιγουράρουμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα, γιατί άλλωστε, δεν είναι τα μοναδικά   στην αναφερόμενη δεκαετία, αλλά, να
θυμηθούμε οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι τα γεγονότα, ώστε, να αφομοιώσουνε, από αυτά, τα καλλίτερα και να απορρίπτουν, για τη δική τους πορεία, τα χειρότερα, για να μη επαναλαμβάνονται τραγωδίες σαν αυτές που έζησε ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, ανεξάρτητα από  χρώμα και ηλικία. Επιτέλους, θα πρέπει τα παθήματα του παρελθόντος πρέπει να γίνονται μαθήματα, για όλους μας ώστε να αποφεύγεται η επανάληψή τους και μια απλή φωτογραφία μπορεί να μας διδάξει πολλά.
Οι Κινέζοι λένε, “μια φωτογραφία = χίλιες λέξεις” και εμείς προσθέτουμε, “μια φωτογραφία = μια ολόκληρη Ιστορία, ένα βιβλίο και….”.
Η φωτογραφία μας είναι βγαλμένη στην οδό Θράκης, της Πτολεμαϊδος, με φόντο το χαμηλό και πανέμορφο σπιτάκι της οικογένειας, Μαζαράκη Παναγιώτη, το 1948 και η βοϊδάμαξα και το πλήρωμα της στην οικογένεια του Θόδωρου Τσακιράκη, από το Καρυοχώρι.
Η Κομμουνιστική ανταρσία (νεωτεριστή , εμφύλιος πόλεμος) είχε φουντώσει και ο Θόδωρος Τσακιράκης κλίθηκε να υπηρετήσει στις έννομες ένοπλες δυνάμεις της Πατρίδας.
Η παραμονή στο χωριό των μικρών παιδιών και της συζύγου εγκυμονούσε κινδύνους, τόσο για τη σύζυγο, άλλο τόσο για τα μικρά παιδιά (παιδομάζωμα), και για την  ασφάλειά τους  εγκαταστάθηκαν στην Πτολεμαϊδα.
Όμως, η οικογένεια  έπρεπε να επιβιώσει και το σκληρό αυτό ρόλο της εποχής, ανέλαβε, ποιος άλλος από τη στοργική Μάνα;
Έτσι, η Μάνα αυτή, κάθε πρωί ξεκινούσε για το χωράφι, με τα  νήπια τρία αγόρια της, που δεν ήταν σε θέση να την προσφέρουν καμιά υπηρεσία, εκτός της παρουσίας τους και προφανώς τα κλαψουρίσματά και τα μαλώματά τους, που όμως, αυτά, την έδιναν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει τη δουλειά της για την επιβίωση και την ασφάλειά τους και επέστρεφε πριν το ηλιοβασίλεμα με την ικανοποίηση που τα σπλάχνα της είναι και σήμερα, ΝΑΙ, σήμερα, στην αγκαλιά της εν ασφαλεία!!!.
Το καθημερινό αυτό μαρτυρικό δρομολόγιο, της αβεβαιότητας για τη ζωή των παιδιών της και της ιδίας, και της σκληρής εργασίας για την επιβίωση της οικογένειας, συνεχίστηκε για τρία ολόκληρα χρόνια και έληξε, με τη νικηφόρα επικράτηση της Δημοκρατικής Ελλάδος, το 1949 (1947-1949).
Παρόμοιο ρόλο έπαιξαν και χιλιάδες ακόμα, άξιες  Μανάδες, της υπόλοιπης Ελλάδος, από το 1940-1949.
 Αυτές τις Μάνες, τιμά το σημερινό μας δημοσίευμα με τη φώτο μας Νο 1.
Στη φώτο μας, η Τσακιράκη Κατίνα με τα τρία της παιδιά, τον Βαγγέλη ετών 7. το Μιχάλη ετών 6 και τον βενιαμίν Σπύρο ετών 4.

Φώτο Νο 2. Η Ποδοσφαιρική ομάδα του ΑΡΗ Πτολεμαϊδος στα Τρίκαλα το 1964. 
















Ήταν η πρώτη συμμετοχή της Τρικαλινής ομάδας στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής κατηγορίας και η πρώτη επίσκεψη των ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ στην πόλη των Τρικάλων για το σκοπό αυτό.
Έτσι, μια ομάδα έμπειρων ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ, μετά την άφιξή τους, θέλησαν να ενημερωθούν για την κατάσταση του γηπέδου που θα αγωνιστούν, ώστε να ενημερώσουν έγκαιρα και τους υπόλοιπους πως θα πρέπει να αγωνιστούν και τι πρέπει να προσέξουν για τη νικηφόρα έκβαση της αποστολής τους.
 Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Φολτόπουλος Φώτης, ο Τανίδης Γιώργος, ο Ιωαννίδης Λευτεράκης (από την περιοχή Φλώρινας), ο Κούσης Βαγγέλης (Σάσαρος) και πίσω του ο υπεύθυνος ιματισμού, Ηλιάδης Αβραμάκης, ο Κακουλίδης Ηλίας, ο Θεοδωρίδης Νίκος (Μπονίνας) και ο Μανώλας Μιχάλης.

Φώτο Νο 3. Η διδασκαλία της ξένη γλώσσας στο Γυμνάσιο Πτολεμαϊδος.

















           Η ξένη γλώσσα στο Δημόσιο Γυμνάσιο άργησε πολύ να εισαχθεί ως μάθημα.
Ο καλός μας φίλος, Γιώργος Πέκος, που ήταν μαθητής την εποχή εκείνη, μας δίνει, με το δικό του τρόπο, τα παρακάτω στοιχεία:
“Αρχικά ξεκίνησε με την Γαλλική γλώσσα, γύρω στο 1961, (σε 4 τάξεις), με αποτέλεσμα οι μέχρι τότε απόφοιτοι αλλά και οι μετέπειτα για τρία χρόνια, να διδάσκονται μόνο  την Λατινική γλώσσα.
       Οι φιλότιμες προσπάθειες, μόνο το καλοκαίρι, του αγαπητού Δασκάλου Λευτέρη Καλαϊτζή, δεν ήταν δυνατό να καλύψουν το τεράστιο κενό που υπήρχε.
       Ευτυχώς η έλευση ενός ανθρώπου αρχικά και κυρίως, του αείμνηστου απόστρατου Στρατιωτικού, Μάριου Πυλαρινού, βοήθησε σημαντικά όλους τους μαθητές, λίγο πολύ να έχουν σχετική επάρκεια γνώσεων, στην τόσο απαραίτητη για την εποχή μας, Αγγλική γλώσσα”.
       Στη Φώτο μας διακρίνονται, εκτός από τον κ. Μάριο Πυλαρινό και οι, Κεσκελίδου Μαρίτσα,  Καραγιαννίδου ΄Έλλη, Χατζηπαντελή Πόπη, Δεληδημήτρης  Κλεάνθης (Τοτός),  Ραντηλάκης Δημήτρης, Παπαδάκης Γιάννης, Πέκος Γιώργος, Εξακουστίδου Αναστασία, Βίττης Φιλοποίμην, Χαρτοματσίδου Ειρήνη. και 3 άγνωστοί μας του Ιδιωτικού. Γυμνασίου.

Φώτο Νο 4. Ημερήσια εκπαιδευτική εκδρομή των μαθητών στο νερόμυλο του ΠΙΛΙΤΣ το 1956.















        Η αδυναμία των μαθητών του Γυμνασίου μας να επισκέπτονται συχνά, στις εκδρομές τους, την περιοχή του νερόμυλο ΠΙΛΙΤΣ, πέρα από την καταπράσινη βλάστηση της, τους απασχολούσε και το ψάρεμα των μικρών αλλά,  νόστιμων ψαριών του ποταμού Σουλού και ιδιαίτερα των καραβίδων που γίνονταν με τα χέρια ψαχουλεύοντας στις φωλιές τους, στις όχθες και πότε, πότε δέχονταν και κανένα χαϊδευτικό τσιμπηματάκι όταν τις έπιαναν και τις τραβούσαν προς τα έξω.
Στη φώτο μας, μια ομάδα μαθητών στην όχθη του Σουλού, παρακολουθούν τον συμμαθητή τους που ψαρεύει με την πετονιά του (αγκίστρι).
Διακρίνουμε τους: Λιντρόπουλο Δημήτρη, Λελέκη Ζήση, Καπλανίδη Στράτο, τον γνωστό μας-άγνωστο Χ;,  Κούση Κώστα, το γνωστό μας-άγνωστο Χ;, Γοτουχίδη Αρίστο, Στεφανίδη Γιώργο, το Λίττα  Νίκο, με την πετονιά και κάτω τον Ξυνό ή Ξυνόπουλο Δημήτρη.
  
 Σημειώσεις-Συμπληρώσεις-Διορθώσεις, σύνταξης.
 Στη φώτο μας Νο 2, της 9ης Ιουνίου, παραλήφθηκαν τα ονόματα των καλών φίλων, Κυδώνα Θόδωρου και Βαβούρα Στέργιου, Ιππέων του 3ου και 4ου ίππου. Ζητάμε συγνώμη από τους οικείους του αείμνηστου, Κυδώνα Θόδωρου και τον καλό μας φίλο και γείτονα, Βαβούρα Στέργιο, καίτοι στο αρχείο μας και στο διαδίκτυο αναφέρονται κανονικά!!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ, στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλο 1224 / 23 Ιουνίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.
Νο 25 / 2010

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 24 / 16-06-2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

 Φώτο Νο 1. Χειμωνιάτικες αναμνήσεις, μαθητών του Γυμνασίου Πτολεμαϊδος, το 1951.















Είναι γεγονός, φίλες και φίλοι, πως, στους χώρους των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης, εκτός από την κύρια αποστολή τους, που είναι η πνευματική καλλιέργεια των νέων από τους αρμόδιους Ταγούς της, τους δασκάλους και καθηγητές, αποτελούν και τον μεγαλύτερο πόλο δημιουργίας φιλικών δεσμών μεταξύ των μαθητών, πέρα από τον περιορισμένο, των συγγενικών και γειτονικών περιπτώσεων. Οι κοινοί στόχοι, τα κοινά προβλήματα της καθημερινότητας για το απώτερο μέλλον και ο σημαντικός  χρόνος της συν διατριβής των νέων, μέσα στην ίδια κυψέλη, συντελεί στη δημιουργία ισχυρών φιλικών δεσμών που εξελίσσεται και σε συγγενικό.
Μια τέτοια φιλική-συμμαθητική σχέση, παρά το χειμωνιάτικο κρύο, διακρίνεται και στους εικονιζόμενους μαθητές της Δ΄ τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος του 1951.
Στη φώτο μας, από αριστερά , καθιστοί: Ραμπίδης Χαρίλαος (Χάρης), Πασαλίδης Μιλτιάδης (Μίλτος), Καλανταρίδης Χάρης, από Ποντοκώμη-ποδοσφαιριστής του Πτολεμαίου-, Φασόλας Νίκος, Καλανταρίδης Στέλιος, και Τσακαλίδης Χρήστος, από Αρδασσα και στην κορυφή, όρθιος, ο Παναγιωτίδης Συμεών (Σίμος) , από τον Περδίκα.

Φώτο Νο 2. Η μεταφορά του καπνού, στην τελευταία του κατοικία, στο Ανατολικό, το 1956.
















Σε προηγούμενα δημοσιεύματά μας, φίλες και φίλοι αναγνώστες, αναφερθήκαμε σε όλες τις φάσεις εργασίας του καπνού, από τα φυτώρια στην αυλή μέχρι  να ξεραθούν στις λιάστρες ( ράμκες κατά την Ποντιακή).
Η παρούσα φάση αποτελεί την προημιτελική φάση μέχρι την τελική που είναι η δεματοποίησή του, η , αν θέλετε, η ..πώλησή του.
 Από τις λιάστρες, ο καπνός που ξεράθηκε, μαζεύεται σε φούντες, όπως η φώτο μας, και τοποθετείται σε δροσιστικούς χώρους για να πάρει το χρώμα του (που είναι το παν για τα μάτια των εμπόρων) και στη συνέχεια απλώνεται στο δάπεδο με προσοχή, σε χώρο εσωτερικό, δημιουργώντας έτσι μια ή δύο (ανάλογα με την ποσότητα παραγωγής) στοίβες μέχρι να έρθει η σειρά του για να δεματοποιηθεί από τα ειδικά μηχανήματα των αρμόδιων για το σκοπό αυτό.
Στη φώτο μας, τα καλά μας γεωργοκόριτσα,, οι αδελφές, Στεφανίδου-Βασιλειάδου Πηνελόπη (Πόπη) και Στεφανίδου Παναγιώτα (Πανό) από το Ανατολικό, με ξεχωριστό χαμόγελο, μεταφέρουν την τελευταία φούντα στον τελευταίο εσωτερικό  χώρο ανάπαυσής της, με την προσδοκία να πωληθεί με καλή τιμή για να ξεχρεώσουν τα χρέη της οικογένειας και να περισσέψει και κάτι για κανένα φορεματάκι για τις ίδιες και την υπόλοιπη οικογένεια τους.

Φώτο Νο 3. Πάσχα, στα γραφεία της Υποδιοίκησης Χωροφυλακής Πτολεμαϊδος, το 1952 (;).

















Η μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας μας, το Άγιο ΠΑΣΧΑ, γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα, τόσο στα στρατόπεδα των Ενόπλων δυνάμεων, όσο και στα κατά τόπους τμήματα της Χωροφυλακής. Οι σχέσεις, Στρατός-Χωροφυλακή και πολίτες ήταν άριστες και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών της Πτολεμαϊδος αλλά και γενικότερα της Ελλάδος, πριν καθίσουν στο οικογενειακό τραπέζι, επισκέπτονταν τις αντίστοιχες μονάδες για να ευχηθούν, τους Αξιωματικούς και οπλίτες-Χωροφύλακες, το καλή Ανάσταση, να τσουγκρίσουν το Πασχαλινό αυγό, να δοκιμάσουν τον οβελία τους και το ξεχωριστό κρασάκι του αλλά γιατί όχι, να τραβήξουν και κανένα λεβέντικο Ελληνικό χορό.
Αυτήν την καλή σχέση, τήρησε και το 1952 (;), η γνωστή μας παρέα, “οι Άρχοντες του Ποτηριού”, με την επίσκεψή της στην Υποδιοίκηση Χωροφυλακής Πτολεμαϊδος, έστω και με μειωμένη τη σύνθεση της.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Διοικητής της Υποδιοικήσεως και γνωστότατος στην κοινωνία μας, Σταματόπουλος Δημήτρης, ο Τσίρλης Θόδωρος, οι δύο άγνωστοί μας-προφανώς Αξιωματικοί της υπηρεσίας, ο Καθηγητής μαθηματικών, Περάκης Αλέξανδρος, ο Βιβλιοπώλης, Τσατσαγιάννης Στέργιος, ο Λογιστής, Δήμτσας Νίκος-χωρίς ποτήρι στο χέρι!!, ο Ξυνόπουλος ή Ξυνός Κώστας  και καθιστοί κάτω, ο Παληός Νίκος (Κουλούσιας) και ο Ανθυπομοίραρχος και γαμπρός της πόλης μας, Παπαχρήστου Αντώνης.

Φώτο Νο 4. Η Ποδοσφαιρική ομάδα του “ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ” Πτολεμαϊδος το 1959.














Ίσως, πολλοί φίλοι μας, αν όχι να μας κακολογούν, τουλάχιστον, να εκφράζουν την απορία τους, γιατί δεν δημοσιεύουμε συχνά φωτογραφίες του, αφού και η ομάδα του Πτολεμαίου ήταν αξιόλογοι με σημαντική, θα λέγαμε, προσφορά στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της περιοχής μας, δεδομένου ότι, όχι μόνο στάθηκε αγωνιστικά καλά, αλλά ήταν και η πρώτη ομάδα που παίκτες της μεταγράφτηκαν σε ομάδες του κέντρου με 1ο τον σπεσιαλίστα επιθετικό και γκολτζή, Γιώργο Χατζηγιαννίδη, που τον ακολούθησε ο επίσης επιθετικός και γκολτζής, Γιώργος Εσπερίδης (Φόλος), αλλά και πολλοί παίκτες του πλαισίωναν την ομάδα του ΑΡΗ με επιτυχία.  Κατά την ταπεινή μας άποψη, η ομάδα του Πτολεμαίου υστερούσε στη Διοίκηση και τούτο όχι από έλλειψη ενδιαφέροντος και γνώσεων της, αλλά, κυρίως,  από την έλλειψη πόρων, δεδομένου ότι, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έκοβαν εισιτήριο, αλλά και γενικότερα της οικονομικής κατάστασης της περιοχής μας.
Για να επανέλθουμε στην απορία ορισμένων καλών φίλων μας και φίλων του “ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ”, για τη δημοσίευση ελάχιστων φωτογραφιών του, τους πληροφορούμε, πως, καίτοι ζητήσαμε από όλους τους παλιούς παίκτες να μας δώσουν, η απάντηση ήταν, δεν έχω και 1-2 μας είπαν ότι, έχω, αλλά δεν τις δίνω, παρά την επιμονή μας δεν μας έδωσαν.
Στη φώτο μας, από αριστερά,  ομάδα του Πτολεμαίου, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα  το 1959: Παπουτσής Νίκος, Καλταβαρίδης Χαράλαμπος, Βασιλειάδης Μιχάλης, Μιχαηλίδης Ηλίας, Ακριτίδης Κώστας, Φολτόπουλος Φώτης, Εσπερίδης Γιώργος, Μιχαηλίδης Γιώργος (Λέκκας), Μασμανίδης Παύλος (μετέπειτα ΜΑΣΕΡ) και Χατζηγιαννίδης Γιώργος.          
Ελπίζουμε ο ενδέκατος, γνωστός μας-άγνωστος, να μας τηλεφωνήσει το όνομα του…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1223 / 16 Ιουνίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.
Νο 24 / 2010.

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 1 / 7 Ιανουαρίου 2009..

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1. Η οικογένεια του Χρήστου Καζαντζή το 1939.
















Είναι η πρώτη οικογενειακή φωτογραφία, του Χρήστου Καζαντζή, με το καινούργιο μέλος της, από το γάμο της πρωτότοκης κόρης τους Ειρήνης με το, Μανώλη Σταγάκη, το 1939.
Ο Μανώλης Σταγάκης, γέννημα και θρέμμα της Κρήτης, υπηρετούσε  στην πόλη μας ως Αγρονόμος, όμως, “έρως ανήκατε μάχαν” και μάλιστα όταν πρόκειται με μια πανέμορφη κοπέλα με τεράστια ψυχικά χαρίσματα και πλούσια κοινωνική δραστηριότητα, χαρακτηριστικά που συμπλέουν και με το δικό του χαρακτήρα, τις αρχές του και την καλοσύνη του, τότε, η μάχη καθίσταται εύκολη και νικηφόρα και για τις δυο πλευρές.
Στη φώτο μας, από αριστερά η νέα οικογένεια του  Χρ. Καζαντζή +1: Η μικρότερη κόρη, Φιφή, η δεύτερη κόρη, Κούλα, ο Χρήστος Καζαντζή, η νεόνυμφος Ειρήνη Καζαντζή-Σταγάκη, ο νιόγαμπρος, Μανώλης Σταγάκης, η Παναγιώτα, σύζυγος Χρήστου Καζαντζή, η νύφη της οικογένειας, Αλίκη Βαριοζίδου Καζαντζή και ο σύζυγός της Σωκράτης Χρ. Καζαντζής.

Φώτο Νο 2.Φιλική παρέα, ωρίμων νεαρών, σε εξοχικό κέντρο της πόλης το 1952.















Την απόμακρη γωνιά του εξοχικού κέντρου διάλεξε η εικονιζόμενη φιλικά παρέα, προφανώς, για να έχει το δικό της ρεπερτόριο τραγουδιών  υπό τους ήχους κιθάρας τους, ή ακόμα να υπήρχε προοπτική διεύρυνσης της παρέα από.. ετερόφυλες υπάρξεις (μακριά από τα βλέμματα της .. κακής κοινωνίας- όσο βέβαια είναι εφικτό!!)
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Βούλης Πιπιλιάγκας, ο Γιώργος Αποστολίδης με την κιθάρα του – καλός στο ..γρατζούνισμα-, ο Γιάννης Χατζηγελέκης, Γιώργος Μπάμπας (;), ο Πολυχρόνης Κουλίτσας, ο Μουρτίδης και λίγο πίσω ο Νίκος Μπάμπας

Φώτο Νο 3. Η διάνοιξη των δρόμων από τα χιόνια, στις 8-2-1956.

















 Συμπίπτει, φίλες και φίλοι και όχι μόνο, το περιεχόμενο της, από 8 Φεβρουαρίου 1956 φώτο μας. με τη σημερινή κατάσταση, όπου, η βαρυχειμωνιά και ο παγετώνας έκλεισαν τους δρόμους και έπρεπε η ταλαίπωρη, οικονομικά, δημοτική μας αρχή και η Χωροφυλακή να φροντίσουν για την διάνοιξή τους.
Πως όμως, αφού δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέσα της σήμερον, όχι μόνο στο δήμο αλλά  και σε ιδιώτες και στις ανύπαρκτες επιχειρήσεις της εποχής;
Υπήρχε όμως, η καλή διάθεση της νεολαίας μας , της Δημοτικής και Αστυνομικής αρχής και βασικά της Ενώσεως Γεωργικών Συνεταιρισμών, που, την εποχή εκείνη διέθετε έναν ολόκληρο στόλο από τρακτέρ και ένα εργατοτεχνικό δυναμικό πρόθυμο να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του για τον καθαρισμό των δρόμων, όχι μόνο εντός της πόλης, αλλά και αυτών, της επικοινωνίας, με τα χωριά της επαρχίας μας.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Οι τεχνικοί και χειριστές μηχανημάτων της Ε.Γ.Σ., Νικολαϊδης Κώστας και Τσαχουρίδης Τάκης, ο Δήμαρχος, Χατζηευστρατίου Βασίλης, ο Διοικητής Χωροφυλακής, διακρίνουμε, ακόμα, το κεφαλάκι του Ανθυπασπιστού Χωροφυλακής, γνωστού στην κοινωνία μας, Παυλάκου Μιχάλη, ο Λευκόπουλος Μιλτιάδης, ο Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου, Βαβούρας Θόδωρος, ο άγνωστός μας ενωμοτάρχης Χωροφυλακής και καθιστός στο μέσον. μπροστά, ο έχων την γενική εποπτεία της επιχείρησης καθαρισμού, Αποστολίδης Γιώργος, επόπτης του Δήμου, ενώ διακρίνεται και μια μικρή ομάδα νεαρών εθελοντών της προσπάθειας Δήμου-Χωροφυλακής.

Φώτο Νο 4. Νικηφόρα επιστροφή του Αρη από την Καστοριά το 1952.
















Μια μικρή διακοπή της νικηφόρας επιστροφής από τον αγώνα, με τον Αρη Καστοριάς, μερικά πειράγματα και πολλά χαμόγελα, πάντοτε είναι ευπρόσδεκτη και επιβάλλεται η απαθανάτιση της για το μέλλον.
Στη Φώτο μας διακρίνουμε, από αριστερά, κάτω: Τον άγνωστό μας Χ;, τον Τάκη (Τσαμένη) Ακριτίδη και τον Καραμανίδη Αλέκο.
Όρθιους τους: Κούση Χ;, Ακριτίδη Αλέκο, Πουγαρίδη Αντώνη-έφορο ιματισμού της ομάδας, Τσαχουρίδη Αλέκο, Παραστατίδη Νίκο, Θεοφανίδη Αιμίλιο-με τη μπάλα στα χέρια, Παντελίδη Αριστείδη (Παντρεμένο) και ομάδα όμορφων κοριτσιών (γνωστών-αγνώστων) που ακολουθούν την ομάδα εμψυχώνοντας τους παίκτες μας στα δύσκολα παιχνίδια.
Ο αγώνας ήταν για το πρωτάθλημα Δυτικής Μακεδονίας και έληξε με 1-0 υπέρ του δικού μας ΑΡΗ.

Φώτο Νο 5. Μαθήτριες της Β΄ τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος το 1960.

















Μια μικρή ομάδα μαθητριών της 2ας τάξης του Γυμνασίου μας σε ημερήσια εκπαιδευτική εκδρομή στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.
Διακρίνουμε, από αριστερά τις μαθήτριες: Ξανθοπούλου Φίκα, Φραγκουλίδου Έλλη, Μιχαηλίδου Ειρήνη, Νικολαϊδου Αγλαϊτσα, τη φιλόλογο καθηγήτρια, Αυγεροπούλου Άννα και Σαμαλτάνου Αντωνία.

   ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1148 / 7 Ιανουαρίου 2009, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.


Νο 1 / 2009

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 39 / 3 Οκτωβρίου 2007.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1. Καροποιείον η “ΠΡΟΥΣΑ” Αδελφών Χατζηγρηγοριάδη.



















Όπως γράψαμε πολλές φορές, φίλες και φίλοι αναγνώστες, η Πτολεμαϊδα, προ του 1956, ήταν μια “καθαρά” γεωργοκτηνοτροφικήτ πόλης και ως εκ τούτο αποτελούσε ένα από τα βασικά εργαλεία για της δουλειάς του αγρότη, ήταν και ο αραμπάς (κάρο).
Για την αντιμετώπιση του βασικού αυτού γεωργικού εργαλείου, δημιουργήθηκαν αρκετά καροποιεία, τόσο στην άνω και κάτω Πτολεμαϊδα, όσο και στο κέντρο.
Εκείνο, όμως, που ξεχώριζε για την ποιότητα της δουλειάς του, αλλά και την εμφάνιση του, ήταν αυτό της 25ης Μαρτίου (δίπλα από το σημερινό σούπερ Μάρκε Μασούτη των αδελφών Χατζηγρηγοριάδη.
Τα τέσσερα (4) αδέλφια ήταν γνώστες της τέχνης του αραμπά από τη γενέτειρα τους την Προύσα και προφανώς, η έλευσή τους  στα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα) με την μικρή, αλλά, πλούσια πεδιάδα της, να ξεκίνησε με βάση το επάγγελμα τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Οι αδελφοί, Γιορδάνης και Ιπποκράτης, ακολουθούν τα μαστοράκια, Σπύρος Στεργίου (από το Καρυοχώρι), Χαράλαμπος Χατζηγρηγοριάδης (γιος του Γιορδάνη), Νίκος Κανάκης (από τον Φιλώτα) καο τρίτος αδελφός Παντελής, ενώ, από τη φώτο μας. Απουσιάζει ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Μπαρμπαγιώργος που είχε και το καλλιτεχνικό πόστο της επιχείρησης

Φώτο Νο 2. Αποχαιρετιστήρια αναμνηστική φωτογραφία 10-6-1949.


 “Στους γονείς μου χρωστώ το ΖΕΙΝ και στους δασκάλους μου το ΕΥ ΖΕΙΝ”.
Έτσι, η καλή μας μαθήτρια, Συμεωνίδου Σοφία, αποχαιρετά τους κ.κ. καθηγητές της με ένα μεγάλο , εκ βάθους ψυχής, “ευχαριστώ” για όλα εκείνα τα πνευματικά εφόδια που την προσέφεραν, στη διάρκεια της γυμνασιακής της φοίτησης, στοιχεία γνώσεων, απαραίτητα, που θα την οδηγήσουν στην επιτυχία εκπλήρωσης του στόχου που επεδίωκε, να σπουδάσει οδοντιατρική και τα κατάφερε μια χαρά,. Μπράβο της…
Η ευγνωμοσύνη και το ευχαριστώ της επισφραγίστηκε με την αναμνηστική φωτογραφία, στοιχείο αναλλοίωτο στο φθοροποιό χρόνο..
 Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο συντοπίτης μας καθηγητής κ. Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος, η μαθήτρια Συμεωνίδου Σοφία, ο Γυμναστής κ. Δημόπουλος Δημήτριος με τον μικρό Γιωργάκη Παπαγεωργίου στην αγκαλιά του, η σύζυγος του κ. Παπαγεωργίου, ο Γυμνασιάρχης κ. Διαούρτας και στο βάθος δεξιά η μικρή μαθήτρια, Αρχοντούλα (Τούλα) Ναούμ, που, προφανώς, να αναπολεί την παρόμοια στιγμή του δικού της αποχαιρετισμού .

Φώτο Νο 3. Μια ωραία συντροφιά φίλων και παραγόντων του θρυλικού Αρη Πτολεμαϊδος το 1954.


Μια όμορφη ποδοσφαιρική παρέα στο κέντρο “ΠΑΛΛΑΔΙΟ” της πόλης μας με  συντροφιά την περίφημη Ελληνική μπύρα ΦΙΞ και θέμα συζήτησης, τι άλλο από την  ευχάριστη πορεία του αγαπημένου της ΑΡΗ, που, ουσιαστικά κατέκτησε το πρωτάθλημα Βορειοδυτικής Μακεδονίας και περιμένει και τυπικά να επικυρωθεί με την απονομή του ΚΥΠΕΛΛΟΥ και των αναμνηστικών μεταλλίων στους συντελεστές του από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας.
Πρέπει να σημειώσουμε για τους φίλους, παλιούς και νέους, πως, την εποχή εκείνη όλα τα σωματεία  της βορείου Ελλάδος ανήκαν  στη μοναδική Ποδοσφαιρική Ένωση Μακεδονίας, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, που είχε και την όλη ευθύνη διεξαγωγής των επιμέρους πρωταθλημάτων (Βορειοδυτική, Κεντρική Μακεδονία κ.λ.π.).
Στη φώτο μας Νο 3. από αριστερά: Ο Αλεξάκης Αθανάσιος-μέλος του Δ.Σ και εργάτης του ποδοσφαίρου, ο φανατικός φίλαθλος Αιχμαλωτίδης Γιάννης, ο ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ της εμφάνισης της ομάδας- έφορος ιματισμού, Πουγαρίδης Αντώνης, ο συνετός ταμίας-η καρδιά της ομάδας (έστω και με μετάγγιση), Σαρηκιάνος Μπαρμπανικόλας και ο μπαρμπέρης της ομάδας, Ανδρεόπουλος- φανατικός οπαδός του Αρη..
Πέντε άτομα + 3 μπουκάλια μπύρα ΦΙΞ = μια ολόκληρη Ιστορία….

Φώτο Νο 4. Η τυπική τελετή ανακήρυξης του ΑΡΗ, ως πρωταθλητού Βορειοδυτικής Μακεδονίας περιόδου 1953-1954.  


Η τυπική ανακήρυξη του Αρη , ως πρωταθλητού Βορειοδυτικής Μακεδονίας επισφραγίζεται με την σχετική τελετή απονομής του κυπέλλου και των μεταλλίων στους συντελεστές ποδοσφαιριστές του, που πραγματοποιήθηκε την 1η Μαΐου  1955, με την έναρξη της νέας περιόδου 1954-1955.
Η σχετική τελετή πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο Πτολεμαϊδος, η δε εξέδρα των παραγόντων της Ένωσης και των τοπικών, στήθηκε κάτω από την Ιστορική μουριά που βρίσκονταν στη βόρεια πλευρά του ανοικτού…, από κάθε πλευρά, γηπέδου  της πόλης μας.
Στη φώτο μας, ο αντιπρόεδρος του συλλόγου Μιλτιάδης Λευκόπουλος  χαιρετίζει τους εκπροσώπους ΕΠΣΜ (Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας) και τους επισήμους και αναφέρεται στην πορεία του μεταπολεμικού Αρη, αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε, η Διοίκηση και οι ποδοσφαιριστές τόσο από οικονομικής, όσο και από την ακαταλληλόλητα του ξέφραγου γηπέδου. Τέλος ο Αντιπρόεδρος  έπλεξε το εγκώμιο του “ευ αγωνίζεστε “των ποδοσφαιριστών, παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν.
Ακολούθησε ο όρκος των αθλητών από τον τερματοφύλακα Χρήστο Χατζησταύρου (ο Ζεϊμπέκης, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο δημοσίευμά μας, είχε μεταγραφεί στον Αρη Θεσσαλονίκης).
Η ομάδα του Αρη, όπως παρατάχθηκε προ των επισήμων:
Σειρά No 1. Στη σημαία ο Γράφων, Γιώργος  Καζαντζής, ο Χρήστος Χατζησταύρου, άνευ σειράς, οι,  Χρήστος Ορφανίδης, Αλέκος Τσαχουρίδης, Νίκος Παραστατίδης, Γιώργος Πολυχρονίδης, Παντελίδης Αρίστος, Σημαιοφορίδης Οδυσσέας, Σταύρος Φραγκουλίδης, Μουμουλίδης Γιορδάνης  Τριανταφυλλίδης Τριαντάφυλλος (Τράντος), Παρμενίων Μαυρικάκης, Γιώργος Γιουβανάκος και Καρακασίδης Θεοχάρης.
Ζητάμε συγνώμη, αν παραλείψαμε κανένα συνάδελφο ποδοσφαιριστή, είμαστε όμως στη διάθεσή του για να επανορθώσουμε.
 Στη 2η σειρά: Η συμπαθέστατη Ιστορική ομάδα της Φλώρινας “ΕΛΛΑΔΑ”. που κατέκτησε την 2η θέση, που, δυστυχώς, δεν διακρίνεται στη φώτο μας. 

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1083 / 3 Οκτωβρίου 2007, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.
Νο 39/2007.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 23 / 6 Ιουνίου 2007.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1. Πρωτοχρονιά 1951 και η ευλογία της Εκκλησίας μας σε όλα τα σπίτια της ενορίας του Αγίου Στεφάνου.


 Πρωτοχρονιά και ο σεβάσμιος Ιερέας της ενορίας Αγίου Στεφάνου, ο γνωστός στην κοινωνία μας Παπαγιώργης Κάσπαρης, με τον ακούραστο και γεμάτο καλοσύνη νεωκόρο του (κανδηλανάπτη), Παπαδόπουλο Αλέξανδρο, από σπίτι σε σπίτι μεταφέρουν, δια του αγιασμού, την ευλογία Του Θεού για τον καινούργιο χρόνο 1951.
Με θρησκευτική ευλάβεια και πολύ αγάπη ο  γνωστός μας αρτοποιός, Αλέξανδρος (Αλέκος) Στεργίου και η φαμίλια του, τους υποδέχεται στο σπιτικό τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο νεωκόρος Παπαδόπουλος Αλέξανδρος, με το γνωστό “παρχάτς” , μεταφέρει το Άγιασμα, ο Αλέξης Στεργίου, ο γιος του Χρηστάκης και ο λαμπρός Ιερέας του Αγίου Στεφάνου Παπαγιώργης Κάσπαρης με το Σταυρό, το βασιλικό στο χέρι και την ομπρέλα υπομάλης, για καλό και για κακό.
Καθιστός μπροστά, ο 2ος γιος Γιαννάκης (Νάκης) με το μικρό του Γκούτζουλα στην αγκαλιά του, ενώ, παρακολουθούν και συμμετέχουν στην αναμνηστική φωτογραφία, οι θυγατέρες του, Μερόπη, από την είσοδο του σπιτιού και η Θεοπούλα., από το παράθυρο.

Φώτο Νο 2. Στη γεωργοκτηνοτροφική Πτολεμαϊδα του 1950.


Η γεωργο κτηνοτροφική Πτολεμαϊδα του 1950.
Μεταφορά άχυρου για τις χειμερινές ανάγκες των ζώων


Μετά τη συγκομιδή του σταριού, είτε, με τον αρχικό τρόπο του αλωνίσματος με τα ζώα, είτε, με τον σύγχρονο (για την εποχή) της αλωνιστικής μηχανής, το υποπροϊόν, δηλαδή το άχυρο, χρησιμοποιούνταν για την τροφή των ζώων, κυρίως για τους χειμερινούς μήνες, μεταφέρονταν στις αχυρώνες.
Η μεταφορά γίνονταν με τα κάρα που διαμορφώνονταν κατάλληλα, ώστε, να δέχονται μεγάλη ποσότητα άχυρου, για την  γρήγορη μεταφορά του, που πέρα από την ταλαιπωρία, θα εξοικονομούσε και χρόνο για να προλάβουν, οι γεωργοί μας, τις υπόλοιπες εργασίες (καπνά-καλαμπόκι-αμπέλι κ.λ.π.) που ο χρόνος περιποίησης (τσαπίσματα κ.λ.π.) και συγκομιδής συνέπιπταν την ίδια εποχή και κάθε καθυστέρησή τους θα σήμαινε ακόμη περισσότερο τον πενιχρό κορβανά τους (χωρίς επιδοτήσεις) με τις γνωστές συνέπειες.
Η διαμόρφωση του χώρου, γίνονταν, είτε, με πλέγμα σύρματος ( Φώτο Νο 1), με καλαμωτή, με κουρελούδες, με λαμαρίνες και ότι άλλο μπορούσε να σοφιστεί  και να διαθέτει ο καθένας. Πάνω στο κάρο βρίσκονταν 1, ή 2 άτομα (όπως στη φώτο μας) που πατούσαν το άχυρο για να δεχτεί ο χώρος όσο μπορούσε περισσότερο.
 Στη φώτο μας, ο αραμπάς “πάρκαρε ” στην πόρτα, ή στο παράθυρο του αχυρώνα και θα αρχίσει το άδειασμά του μέσα στον αχυρώνα.
 Σημειώνουμε, πως, όσοι είχαν περισσότερη ποσότητα, από αυτήν που χρειάζονται για να ξεχειμωνιάσουν, είτε, συμπλήρωναν  ελλείψεις φίλων, είτε το πουλούσαν σε εμπόρους που, το αποθήκευαν σε μπάλες για να το πουλήσουν εάν και όταν υπήρχε ζήτηση, ή και ακόμα στο στρατό, για τις μονάδες Ιππικού που διέθετε την εποχή εκείνη.

Φώτο Νο 3. Πονεμένη Ιστορία της Γερμανική κατοχής το 1941…


Τα τρία όμορφα αυτά κορίτσια, της φώτο μας, Παυλίνα, Αλέγκρο και Χριστίνα, ήταν Εβραίες στην καταγωγή και κατοικούσαν  στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1941, όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες τους.
Τις αδελφές αυτές, είχε τη χαρά να τις γνωρίσει στη Θεσσαλονίκη, όπου ταξίδευε συχνά,, ο συμπατριώτης μας έμπορος, Παληός Μιχάλης.
Όπως γνωρίζουν οι παλιοί και προφανώς να το διάβασαν και οι νέοι, πως, οι Γερμανοί έτρεφαν ένα φοβερό μίσος κατά των Εβραίων  και η ζωή των κοριτσιών, όπως και κάθε Εβραίου, κινδύνευε ανά πάση στιγμή.
Για να σώσει τις ζωές αυτών τω κοριτσιών, με κίνδυνο πάντα της δικής του ζωής και προφανώς και της οικογένειάς του, ο μπαρμπαμιχάλης Παληός τα πήρε από τη Θεσσαλονίκη και τα φιλοξένησε, πάνω από ένα χρόνο στην Πτολεμαϊδα και τη Βλάστη, όπου δεν υπήρχε ο κίνδυνος για το λόγο αυτό, δεδομένου ότι, στην περιοχή μας δεν υπήρχαν Εβραίοι, αλλά, ούτε και είχαν παρθεί κάποια μέτρα από τις κατοχικές δυνάμεις.
.Τέλος 1942 με αρχές 1943, τα κορίτσια επέστρεψαν στην Θεσσαλονίκη.
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, ο μπαρμπαμιχάλης ανεζήτησε τα κορίτσια του, όπως συνήθισε να τα αποκαλεί, αλλά, μάταια .. δεν τα βρήκε, ούτε και κατόρθωσε να μάθει για την τύχη τους.
Το ίδιο συνέχισε να κάνει και ο γιος του, Γιάννης Παληός, αλλά και ο εγγονός του, Παληός Μιχάλης (Λάκης, που μας έδωσε την φωτογραφία) μέχρι σήμερα, με το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα.
Ποιος ξέρει, προφανώς, λέμε προφανώς να συνελήφθηκαν από τους Γερμανούς και να είχαν την τύχη των χιλιάδων συμπατριωτών τους (Εβραίων) στα γνωστά απάνθρωπα κρεματόρια του στρατοπέδου συγκέντρωσης του ΑΟΥΣΒΙΤΣ, ή και άλλων, που χρησιμοποιούσαν οι Ναζοί για τη γενοκτονία των Εβραίων..

 Φώτο Νο 4. Ένα υπέροχο μπουκέτο μενεξέδες στο περιβόλι της ζωής .
  
Τα εικονιζόμενα πανέμορφα λουλούδια, αποτελούσαν ένα ξεχωριστό κομμάτι της περιοχής μας με γόνιμη δράση σε όλα τα μέτωπα της Εθνικοκοινωνικής μας ζωής.
Ήταν, τα κορίτσια της ψυχαγωγίας, οι κοπέλες της  προσφοράς στους πάσχοντες, οι νεανίδες με τεράστιο πλούτο  φιλανθρωπικών αισθημάτων.
Στη φώτο μας, από αριστερά, η φιλική παρέα με: τη Συμεωνίδου Σοφία, τη Συμεωνίδου Μαίρη, τη Μιχαγιάννη, την Κεφαλίδου Παρασκευούλα, τη Συμεωνίδου Ελένη με τη γατούλα της και την Τασοπούλου Πόπη με τη μικρή Ελενίτσα Πέκου, σε αναμνηστική φωτογραφία την 15η Ιουνίου 1948..

Δημοσιεύτηκε στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1066 / 6 Ιουνίου 2007, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.
Νο 23 / 2007.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 38 / 26 Σεπτεμβρίου 2007.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ
Γράφει ο Γιώργος Ι Καζαντζής

Φώτο Νο 1. Η Α.Μ. ο Βασιλεύς Παύλος στην πρώτη γραμμή του μετώπου το 1948.


Μάρτιος 1948. Η Κομουνιστική ανταρσία, ή, αν θέλετε, ο εμφύλιος πόλεμος στο αποκορύφωμά του.
Ο Βασιλεύς Παύλος , με την ιδιότητά του ως αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων επισκέπτονταν τακτικά την πρώτη γραμμή του μετώπου, ενημερώνονταν από τους επιτελείς αξιωματικούς και παρακολουθούσε από κοντά τις εξελίξεις των μαχών .
Σε μία, από τις επισκέψεις του στο Γράμμο, επιθεωρώντας ομάδα αξιωματικών, εντυπωσιάστηκε από τις τιμητικές διακρίσεις ανδρείας του ταγματάρχη πυροβολικού, Μιλτιάδη Κυρζίδη και ιδιαίτερα αυτού που του απενεμήθη από τον Αείμνηστο αδελφό του Βασιλιά Γεώργιο και ζήτησε να πληροφορηθεί το πώς και πότε του απονεμήθηκε.
'Όταν ο ταγματάρχης ανέφερε την απονομή του στη Μέση Ανατολή, ο Βασιλεύς τον έσφιξε για μια ακόμα φορά το χέρι και τον συνεχάρη..
Πρόκειται, φίλες και φίλοι, για τον συμπατριώτη μας από την Αναρράχη, Μιλτιάδη Κυρζίδη, καθηγητή φιλόλογο στο επάγγελμα, που οι πρώτες πολεμικές σειρήνες της 28ης Οκτωβρίου 1940 τον οδήγησαν στην 1 η γραμμή των μαχών του Ελληνό – Ιταλικού πολέμου..
Μετά την κατάρρευση του μετώπου, από την παρέμβαση των Γερμανών, και με πλήθος παρασήμων ανδρείας στο στήθος, ο Μιλτιάδης Κυρζίδης ακολούθησε το δρόμο του καθήκοντος προς τη μέση Ανατολή.
'Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, εναντίων των Γερμανών και των συμμάχων τους, καθώς και στην περίφημη μάχη του Ελ Αλαμέϊν.
Με την απελευθέρωση της Πατρίδας μας, από τους συμμάχους, ,επέστρεψε στην Ελλάδα, όχι όμως ως εκπαιδευτικός, αλλά ως μόνιμος Αξιωματικός των ενόπλων δυνάμεων.
Η Κομουνιστική ανταρσία του 1946τον οδηγεί και πάλι στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος.
Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες μέχρι το 1948, όπου και έπεσε ηρωικά μαχόμενος στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος.
Ας είναι η μνήμη του ΑIΩΝΙA και το χώμα, της Ελεύθερης και Δημοκρατικής Ελλάδος που τον σκεπάζει, ελαφρύ.

Φώτο Νο 2. Έφηβονηπιακή–γειτονική παρέα, στις 19-9-1947, με φίλους στρατιώτες του 519 τάγματος Πεζικού.


Στην αναφερόμενη εποχή, φίλες και φίλοι, αν ρωτούσες έναν μικρό, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις: η απάντησή του ήταν άμεση, θα γίνω στρατιώτης. Την ίδια απάντηση θα έπαιρνες και από έναν όψιμο έφηβο με την αντικατάσταση του στρατιώτη με το ”Αξιωματικός”.
Με τα δεδομένα αυτά, τα νεαρά αγόρια πλησιάζανε φιλικά τους στρατιώτες και δημιουργούσαν φιλικές σχέσεις μαζί τους.
Μια τέτοια παρέα ήταν και οι εικονιζόμενοι στη φώτο μας, από αριστερά:
Στην 1η σειρά, ξαπλωτοί: Ο Γιάννης Τσουχνικάς, ο μικρούλης Χ; στο μέσον και ο Μιχάλης Κωνσταντούλας.
Στη 2η σειρά: Ο Στέργιος Τελίδης, ο Στέργιος Βαβούρας, ο Χρήστος Παγκούτσος και ο Τάσος Βάνης ή Βανόπουλος και
Στην 3η σειρά: Οι φίλοι στρατιώτες, Βαγγέλης Χ; , Κώστας Χ; , Χ; και στο μέσον ο Γιώργος Καζαντζής.
Τα παραπάνω στοιχεία των στρατιωτών αναγράφονται πίσω από την αναμνηστική φωτογραφία των 60 χρόνων.
.
Φώτο Νο 3. Τοπικό ντέρμπι 1952. ΑΡΗΣ – ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ 3-0.


Το τοπικό ντέρμπι για το Πρωτάθλημα Βορειοδυτικής Μακεδονίας το 1952, έληξε με 3-0.
Ο Άρης ήταν ανώτερος, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και δίκαια επιβλήθηκε του Πτολεμαίου.
Ο Πτολεμαίος, μόνο κατά μικρά διαστήματα κινήθηκε αξιόλογα, χωρίς όμως να απειλήσει την εστία του τερματοφύλακα  Ζεϊμπέκη.
Στη φώτο μας με τις ριγέ φανέλες, από αριστερά, όρθιοι:  O ΑΡΗΣ  με τους. Τριανταφυλλίδη Τριαντάφυλλο (Τράντο), Σημαιοφορίδη Οδυσσέα (Μπέμπη), Φραγκουλίδη Σταύρο (Φ.Σ), Γιουβανάκο Γιώργο, Καρακασίδς Θεοχάρη, Αμανατίδη Γιώργο, Παντελίδη Αρίστο (παντρεμένο) και γονατιστούς, τους, Ζεϊμπέκη Βάσο, Καζαντζή Γιώργο και Μαυρικάκη Παρμενίων (Ιων).,  
 Ο ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ  με τους: Χατζηγεωργίου Δημήτρη (Μήτσο), Εσπερίδη Γιώργο (Φώλο), Παπουτσή Νίκο, Μπουλταδάκη Αντώνη-τερματοφύλακα ,
Με τα πολιτικά, από αριστερά, Βανδώλας με χρέη προπονητού, ο διαιτητής Χ; ο Δαδούλης Θόδωρος μέλος του Δ.Σ. Πτολεμαίου και από δεξιά ο Κοντάκας Στράτος φανατικός φίλαθλος του Αρη και αργότερα μέλος της Διοίκησής του.

Φώτο Νο 4. Φιλική προσφυγική παρέα ποντίων σε αναμνηστική φωτογραφία στα Καϊλάρια στις 25-4-1925.


Προφανώς, είναι η πρώτη αναμνηστική φωτογραφία, στη μητέρα Πατρίδα και τον τόπο διαμονής, των ξεριζωμένων  αδελφών μας Ποντίων της 1ης γενιάς, των ξαδέλφων, Γιάννη και Πέτρο Παρτσαλίδη και του Νικόλαο Μισαηλίδη.
Η εργατικότητα, η εντιμότητα, ο ακέραιος χαρακτήρας και η ψυχική τους δύναμη, ήταν τα μόνα εφόδια που κουβάλησε και μετέφερε ο καθένας τους, από τις αλησμόνητες πατρίδες του Ελληνισμού του Πόντου και τα εφόδια αυτά ήταν η αρχή του τέλους για να διαπρέψουν  και να διακριθούν στη νέα τους Πατρίδα, τα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα).
Οι αδελφοί Παρτσαλίδη και ο Νίκος Μισαηλίδης διακεκριμένοι έμποροι της πόλης έχαιραν εκτίμησης από τους συμπολίτες μας και όχι μόνο.
Ας είναι ΑΙΩΝΙΑ η μνήμη τους και το χώμα της Μακεδονίας μας που τους σκεπάζει, ελαφρύ.

Σημείωσης-Συμπλήρωσης, Διορθώσεις σύνταξης:
Στο προηγούμενο φύλλο, 1081/19-9-2007 και στη φώτο ο μικρός άγνωστός μας  με το φτυάρι είναι ο φίλος μας Αλέκος Ακριτίδης.
Αλεκάκι δέξου το συγνώμη μας και τις ευχαριστίες μας, τόσο για την παρέμβασή σου για διόρθωση, όσο και για τις φωτογραφίες που μας εμπιστέβεσε.
Δημοσιεύθηκε στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο. 26-Σεπτεμβρίου 2007, σελίδα, ημέρα Τετάρτη.
Νο 38 / 2007

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Νο 23 / 9 Ιουνίου 2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΝΈΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1.Η δενδροφύτευση στην Πτολεμαϊδα την περίοδο 1949-1960.






 Τονίσαμε και άλλοτε, πως, οι δημοτικές αρχές των αναφερόμενων περιόδων,  ανέπτυξαν μια έντονη δραστηριότητα  για την φύτευση χιλιάδων δέντρων, κύρια, κατά μήκος των εισόδων στην πόλη, αλλά και κατά μήκος των καναλιών.
Στην προσπάθειά της αυτή βρήκε ένθερμους υποστηρικτές τους καθηγητές και τους μαθητές του Γυμνασίου μας, που, κατά τις ημερήσιες εκδρομές του, αλλά πολλές και τις αργίες, ασχολιόνταν με δενδροφυτεύσεις.
Την προσπάθεια αυτή των μαθητριών και μαθητών παρουσιάζει και η φώτο μας Νο 1, σε όλο της το βάθος,  με βιτρίνα τις τέσσερις μαθητριούλες της H΄τάξης, του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος, το 1953.
Στη φώτο μας , από αριστερά: Η Λαζαρίδου Στάσα, η Χαλαϊδοπούλου Παρασκευή, με το χαϊδευτικό, Τσιβούλα, η Τσακιρίδου Ελισάβετ (Λίζα) και  η Ναούμ Αρχοντούλα (Τούλα).

Φώτο Νο 2. Βρήκε ο Βλάχος τη γενιά του και… περηφανεύεται.




 Έτσι και οι καλοί μας φίλοι, βρέθηκαν στην γενέτειρα γη των γονιών τους, την δροσόλουστη και Ιστορική Βλάστη μας και δεν ήταν δυνατόν να μη ακολουθήσουν τις συνήθειες και τα ήθη και έθιμά τους.  Αφού στολίστηκαν καλά οι ίδιοι, στόλισαν και τα υποζύγια τους (αλογάκια), που προμηθεύτηκαν από συγγενικά ή φιλικά πρόσωπά τους, που την εποχή εκείνη (1954) αφθονούσαν στο χωριό και σαν απόγονοι του μεγάλου Μακεδόνα Στρατηλάτη, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ξεκίνησαν, έφιπποι, την παράλληλη δική τους εκστρατεία προς βορρά, όπου, το πανηγύρι, του Άγιου Παντελεήμονα, που βρίσκεται στο ομώνυμο Ιστορικό ξωκλήσι, λίγο πιο πάνω από τη Βλάστη, για να προσκυνήσουν και να ζητήσουν τη χάρη του για την παραπέρα πορεία τους.
Δεν καταφέραμε όμως, να μάθουμε, αν η όλη διαδρομή πραγματοποιήθηκε “επί  Ίππων …καθήμενοι”, η, σαν καλοί φιλόζωη Πρόσκοποι, είχανε και .. κάποια ή κάποιες στιγμές ευαισθησίας για “ξεκούραση” των.. Ίππων τους.
Γεγονός πάντως είναι, πως, σαν καλοί Χριστιανοί ορθόδοξοι, εκπλήρωσαν την αποστολή τους στο  ακέραιο σώοι και ..αβλαβείς!!.
Στη φώτο μας, από αριστερά, οι καλοί μας φίλοι και αδελφοί  Πρόσκοποι : Ο άγνωστός μας Χ; , ο Τζιούφας Μιχάλης, ο Κυδώνας Θοδωρής και ο Βενιαμίν της παρέας, Βαβούρας Στέργιος.

Φώτο Νο 3. FORD 6άρι το νέο απόκτημα, της Πτολεμαϊδος και όχι μόνο, το 1949.




Το πρώτο μεταπολεμικό φορτηγό αυτοκίνητο της Πτολεμαϊδας ανήκει στο συμπολίτη μας επαγγελματία οδηγό, Κώστα Χαραλαμπίδη και ήταν μάρκας, FORD - 6άρι, που σημαίνει, προφανώς, με έξι ρόδες.
Οι πρώτοι επισκέπτες του δεν ήταν άλλοι από τους φίλους και γειτονόπουλα του ιδιοκτήτη, που έσπευσαν να το επισκεφθούν, να το περιεργαστούν, να τον συγχαρούν και να τον ευχηθούν, καρποφόρα και πολλά ανώδυνα ταξίδια, μέσα στα οποία, σίγουρα συμπεριλαμβάνονταν και μερικές φίλο γειτονικές εκδρομούλες (τράκας) στα ...πέριξ.
Στη φώτο μας, το νέο απόκτημα του καλού μας συμπολίτη, Μπάρμπα  Κώστα με τους πρώτους επισκέπτες-θαυμαστές του, που είναι,
Ο Σδούκος Κώστας, ο Λάζαρος (Λάζος) Θεοφυλάκτου, ο Αιχμαλωτίδης Γιάννης και ο μικρός διάδοχός και άξιος συνεχιστής του πατρικού επαγγέλματος, μαθητής Γυμνασίου, Χαραλαμπίδης Τάκης και στο τιμόνι ο επίδοξος συνοδηγός του, Τάκης Τσαχουρίδης.

Φώτο Νο 4. Ο Παππούς, Μπάρμπα Θύμιος Κωτσίδης, στη γιορτή του το 1956.




  Ο Παππούς, Μπάρμπα Θύμιος, γεννήθηκε στη Σεβάστεια του Πόντου και αφού κατάφερε να επιζήσει μέχρι το 1924, πήρε και αυτός το δρόμο της προσφυγιάς και βρέθηκε στην περιοχή των Καϊλαρίων (Πτολεμαϊδος) και εκόνεψεν (άραξε-στρογγυλοκάθισε- ) στο χωριό της Εορδαίας, τη Ρακίτα (Ολυμπιάδα), όπου και παρέμεινε μέχρι το 1954 , ως αγροφύλακας της περιοχής και μετακόμισε στην Πτολεμαϊδα.
Στη Σεβάστεια του Πόντου, ο νεαρός Θύμιος είχε τη δική του Ιστορία, που, εν μέρει, διατήρησε και στη νέα ιδιαιτέρα του Πατρίδα, Ρακίτα-Καϊλάρια.
Ο Θύμιος Κωτσίδης, ήταν ένα παιδί πολύ ζωηρό, ανήσυχο, δεν τον χωρούσε ο τόπος και ιδιαίτερα όταν οι κεραίες του (τα αυτιά του) δέχονταν τις συχνότητες της Ποντιακής λύρας ή του τύμπανου (ταούλ), ανεξάρτητα από πού και από ποιόν, ο Θύμιος θα έφτανε πρώτος και θα ήταν ο πρώτος της παρέας και του χορού.  Ήταν φοβερός χορευτής των παραδοσιακών χορών του Πόντου, που τις στόλιζε με τη δική του ευελιξία και τις έξυπνες φιγούρες του. Ήταν, θα λέγαμε, ο πρώτος  ιπτάμενος χορευτής της παράδοσης του Πόντου.
Οι αρετές και η ζωντάνια του νεαρού Θύμιου, ήταν επόμενο να προκαλούσε το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια του άλλου φύλλου, κάτι που, όχι μόνο δεν τον άφησε αδιάφορο, αλλά, ενδυνάμωσαν την επιθυμία του για τη σύναψη πολλών σχέσεων, κάτι που ομολογεί το παρατσούκλι,  “ΚΟΥΣΛΑΡΑΓΑ”, που σημαίνει, Αρχηγός κοριτσιών ή κατακτητής κοριτσιών, που τον προσέδωσαν.
Λέγεται, μάλιστα, πως, όταν οι Τούρκοι μάζεψαν, ξεχωριστά τους άνδρες και τις γυναίκες, με σκοπό την εξορία των ανδρών, ο Θύμιος, φόρεσε γυναικεία ρούχα και έτσι γλίτωσε την εξορία η και την δολοφονία ακόμα..
Όμως, η σχέση του Θύμιου με Τουρκάλες , αλλά και με άλλες δραστηριότητες του κατά των Τούρκων, οδήγησαν, πολλές φορές την οικογένειά του και τον ίδιο, σε εξορίες και βασανιστήρια.
Το σπίτι του Μπάρμπα Θύμιου, πάντα ήταν φωταγωγημένο με τη γκαζόλαμπα, ή το ηλεκτρικό φως, οι πόρτες ανοικτές και το τραπέζι έτοιμο, το φαρδύ και γεμάτο καλοσύνη χαμόγελό του ήταν το προσκλητήριό του για να υποδεχθεί, το γνωστό ή άγνωστο επισκέπτη του που είχε διάθεση για γλέντι και χορό.
Πτολεμαϊδα 20-1-1956. Ο Μπάρμπα  Θύμιος γιορτάζει. Ο καλός του φίλος, ο Στάθιον ο Πουγάρτς (Ευστάθιος Πουγαρίδης) από τα Κομνηνά, έφτασε από τους πρώτους μαζί με το ζουρνά του (Κλαρίνο), ο οικογενειακός φίλος, Χαραλαμπίδης Τάκης, έδωσε το παρόν, ο μικρός. Βουνοτρυπίδης Νικολάκης, με το ακορντεόν του περιμένει την ώρα του, μαζί με την αγάπη και τη χαρά του εορτάζοντα, Κωτσίδη Θύμιου, που θυμήθηκε τη γιορτή του.

Σημειώσεις-Συμπληρώσεις-Διορθώσεις σύνταξης.
Φίλες και  φίλοι, σε όποιο ανώτατο σημείο και αν φτάσει η τεχνολογία, ο παράγων “ΑΝΘΡΩΠΟΣ” έχει πάντα την υπευθυνότητα και τον τελευταίο λόγο. Αναφερόμαστε στο δημοσίευμά μας της 2-6-2010.
Στο τυπογραφείο έφτασε η σχετική μας ύλη, κείμενο και 5 φώτο με την εντολή να αφαιρείται μία φώτο, αν και εφόσον δεν χωράει στη σελίδα με το σχετικό κείμενό της.
Ο καλός μας τυπογράφος,  αφαίρεσε την παραπανίσια φώτο, αλλά.. ο δαίμων του τυπογραφείου, δια της χειρός προσεκτικού ανθρώπου, το εννοούμε, ξαναπάτησε το κουμπάκι της 3ης φώτο μας στο κείμενο της 4ης φώτο και είχαμε το φαινόμενο, φώτο και κείμενο να μη συμπλέουν..
Αποκαθιστώντας  το λάθος με τη σημερινή μας  Φώτο Νο 1, ζητάμε συγνώμη, από τις καλές μας φίλες και  καλούς μας φίλους αναγνώστες-θεατές.
Ένα μικρό δακτυλάκι ανέτρεψε την τεράστια τεχνολογία της εποχής μας!!!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1222 / 09-06-2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.
Νο 23 / 2010

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1 & 2. Η ίδρυση του Προσκοπισμού στα Καϊλάρια(Πτολεμαϊδα) το 1922.




Πολλές φορές, φίλες και φίλοι, αναφερθήκαμε στην επανίδρυση του μεταπολεμικού Προσκοπισμού στην Πτολεμαϊδα, από τον Γιάννη Παληό, τον δάσκαλο Βασίλη Βλαδενίδη, τον Κώστα Βελονίδη και άλλους συμπολίτες, το 1945.
Ο Προσκοπισμούς, στην Ελλάδα, ιδρύθηκε το 1910 από τον Αθανάσιο Λευκαδίτη και το 1922 ιδρύεται στα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα) από τον διευθυντή του μοναδικού μικτού, με Ελληνόπουλα και Τουρκόπουλα, 1ου Δημοτικού σχολείου (φώτο Νο 2) με το επώνυμο Ασβεστάς (στο μέσον της φώτο μας Νο 1), την καταγωγή του οποίου δεν καταφέραμε να μάθουμε, τουλάχιστο, μέχρι τη στιγμή που γράφεται το παρόν δημοσίευμά μας.
Ο ιδρυτής, Ασβεστάς, είχε αναλάβει και την γενική αρχηγία των Προσκόπων, όχι μόνο των Καϊλαρίων, αλλά και των γύρο χωριών.
Τα αναφερόμενα, παραπάνω, στοιχεία προκύπτουν από το χειρόγραφο, στο πίσω μέρος, της μοναδικής (για την ώρα) φωτογραφίας του αρχείου μας, για την εποχή εκείνη, που είχε την καλοσύνη να μας παραχώρησε, από το φωτογραφικό αρχείο του αείμνηστου πατέρα του, ο Μιχάλης (Λάκης) Ι. Παληός.
 Αν, λέμε αν, λάβουμε υπόψη μας, πως, ο δρόμος, πίσω από το 1ο δημοτικό σχολείο της εποχής, ονομάζεται “Ξενοφώντος Ασβεστά”, σημαίνει πως επρόκειτο για έναν δραστήριο και παραγωγικό Παιδαγωγό νέο, που η Κοινότητα Καϊλαρίων, ή, το ποιο πιθανό, ο Δήμος τον τίμησε για την προσφορά του, δίνοντας το όνομά του στον πλησιέστερο δρόμο του σχολείου που υπηρέτησε.
Στη φώτο μας διακρίναμε, από την 1η σειρά, τον 3ο και 4ο που είναι οι αδελφοί, Νίκος (Κουλούσιας) και Γιάννης Παληός με τη σάλπιγγα ( την οποία κληρονόμησε ο κουνιάδος του Γιώργος Ορφανίδης-Πρόσκοπος σαλπιγκτής το 1945).
Στη 2η σειρά, ο τελευταίος είναι ο ,Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο γνωστός στην κοινωνία μας νεωκόρος (καντηλανάφτης) της Αγίας Τριάδος για πολλά χρόνια.
Στην κορυφή, με το μαύρο σακάκι, ο Νίκος Ιτσκος (Πιλίτς) από το Προάστιο και συμπερασματικά στο μέσον με το μικρό ο ιδρυτής και αρχηγός, Ασβεστάς και δίπλα του ο άγνωστός μας υπαρχηγός.
Φώτο Νο 2. Το 1ο μικτό ( Ελληνόπουλα+Τουρκούλια) εξατάξιο Δημοτικό σχολείο των Καϊλαρίων (Πτολεμαϊδας).








Τα νεότερα στοιχεία μας, για το δάσκαλο και ιδρυτή του Προσκοπισμού στα Καϊλάρια, αναφέρουν:
Ο Δημήτρης Κων. Ασβεστάς κατάγετο από τη Βλάστη, ήταν δάσκαλος και πολύ καλός ψάλτης.

Σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, μαζί με τους συμπατριώτες του Βλατσιώτες, Αντώνη Κεραμόπουλο και Μιχάλη Ιωαννίδη.
Μετά τις σπουδές του εργάστηκε, ως δάσκαλος, για μικρό χρονικό διάστημα στη Βλάστη και περί το 1920 κατέβηκε στα Καϊλάρια (Πτολεμαϊδα), στο μοναδικό μικτό σχολείο (Ελληνόπουλα –Τουρκόπουλα) επειδή γνώριζε την Τούρκικη. Γλώσσα.
Με την κάθοδό του στα Καϊλάρια, βασικός του στόχος ήταν και η διαμόρφωση Τούρκικου κτίσματος σε Εκκλησία (την Αγία Τριάδα) καίτοι η κατεύθυνση του κτίσματος είχε βόρειο προσανατολισμό.
Στη Εκκλησία της Αγίας Τριάδος  έψαλε  μέχρι της αναχώρησής του για Θεσσαλονίκη το 1929-30.
Τον αείμνηστο Δημήτρη Ασβεστά αντικατέστησε στο σχολείο και στην Εκκλησία ο γνωστός στους παλιούς υπέροχος παιδαγωγός και ψάλτης, Κοτζαμάνης.-

Φώτο Νο 3. Ένα πανέμορφο μπουκέτο, με 4 υπέροχα μικρά λουλουδάκια, στο βάζο του φωτογραφικού φακού του 1942.


*. Ποια, ή, ποιος, φίλες και φίλοι παλιοί, δεν γνώριζε τα θαυμάσια αυτά κοριτσάκια, κυρίως, κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, αλλά και ..μετέπειτα;
*Ποιες, ποιοι, δεν γνώριζαν το καθιστό κοριτσάκι της φώτο μας, με, το γλυκό χαμόγελό, τα σπινθηροβόλα μάτια , την μαθήτρια του ΑΡΙΣΤΑ, την ηθοποιό- “θεατρίνα”- του Γυμνασίου, με τη μεγάλη συμμετοχή της σε θεατρικές παραστάσεις του Γυμνασίου μας, που αποτελούσαν και τη μοναδική ψυχαγωγία των μαθητών, αλλά και των κατοίκων της πόλης και όχι μόνο, στα δύσκολα χρόνια της 10ετίας του 1940-1949, αλλά και την μετέπειτα οδοντίατρο;
Ποιος δε γνώριζε τη Σοφία Παύλου Συμεωνίδη και Ιεροδιακόνου για τους θεσσαλονικείς;;
Ποιος ή ποια δε θα σταματούσε για να χαζέψει τις τρεις όρθιες κουκλίτσες της φώτο μας;
*. Τη σοβαρή κατ΄ εμφάνιση, αλλά πανέξυπνη Γλύκα (όρθια από αριστερά);
*.  Τη Σοφούλα Χαριλ. Πεϊτσίνη-Κυριακίδη, τη δασκάλα με, το πλατύ χαμόγελό, τα σπινθηροβόλα μάτια Γύπα, τον ήπιο χαρακτήρα και τη γεμάτη, ανθρωπιά και καλοσύνη καρδιά της;
*.  Τη φιλοξενούμενη στην πόλη μας (κόρη του Διευθυντή Δημοσίου Ταμείου) σπιρτόζα, καλλίγραμμη, Ηλέκτρα Γιωργοσοπούλου, το ξανθό κορίτσι (σπάνιο φαινόμενο για την πόλης μας) με τα μάτια Αλώπεκας και με τα πολλά ψυχικά της χαρίσματα;

Φώτο Νο 4. Ο συνδυασμός του Γ. Λαζαρίδη στη Νομαρχία Κοζάνης το 1948.


Όπως θα θυμούνται οι παλιοί, το 1958 είχαμε τις Δημοτικές εκλογές για την τετραετία 1959-1962.
Ο συνδυασμός του Γιώργου Λαζαρίδη (οδοντίατρου) κέρδισε τις εκλογές και εξέλεξε 8 δημοτικούς συμβούλους έναντι 7 των αντιπάλων δύο συνδυασμών.
Η εκλογή του Γιώργου Λαζαρίδη, ως του νέου δημάρχου, εθεωρείτο, όχι απλά βέβαια, αλλά σίγουρη, δεδομένου ότι, με το Νόμο της εποχής, ο Δήμαρχος εκλέγονταν με την ψήφο των συμβούλων και ως εκ τούτου ο συνδυασμός του Γιώργου Λαζαρίδη είχε εξασφαλίσει την πλειοψηφία στο σύνολο των 15 εκλεγόμενων συμβούλων (8 με 7).
Στη φώτο μας, ο “ΝΙΚΗΤΗΣ” συνδυασμός (λείπουν 2), μετά την εκλογή του, με τους, Σταγάκη Μανώλη, Τσεχελίδη Γιάννη, Λαζαρίδη Γιώργο, Καραφουλίδη Φίλιππα, Κανιατσάκη Άγγελο και Παληό Γιάννη, επισκέπτεται το Νομαρχιακό κατάστημα, στην Κοζάνη, για την πρώτη γνωριμία του με το Νομάρχη και τους λοιπούς νομαρχιακούς παράγοντες για τη μελλοντική τους συνεργασία , όμως, όπως δείχνει η φώτο μας, βρήκε την πόρτα κλειστή (σημάδι του επερχόμενου, ή σύμπτωση;)
Στην πολιτική όμως, “ο κουμπαράς” πολλές φορές, δεν  περιέχει τα αναμενόμενα γιατί υπάρχουν και.. αετονύχηδες, ή, όπως λέει ο θυμόσοφος  λαός μας “ο λύκος από τα μετρημένα τρώει”.
Το αποτέλεσμα: Για τους 7, από τους 8, η πόρτα της Νομαρχίας παρέμεινε κλειστή για τα 4 χρόνια της δημαρχιακής τους θητείας, γιατί στις 7 ψήφους της μειοψηφίας στο όνομα Κανιατσάκης Άγγελος, προσέθεσε και ο ίδιος το δικό του με συνέπεια το Λαζαρίδης-Χατζηευστρατίου 8-7, να ανατραπεί σε Λαζαρίδης-Κανιατσάκης 7-8 και Δήμαρχος να εκλεγεί ο Κανιατσάκης Άγγελος για 4 χρόνια και.. κάτι.
Επακολούθησαν διάφορα θλιβερά γεγονότα που μόνο κακό προκάλεσαν στην πόλη δεδομένου ότι, την εποχή εκείνη άρχισαν οι κατασκευές των έργων και η πόλης δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσουν την τεράστια κοσμογονία που πραγματοποιούταν
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και να εξάρουμε την τεράστια ιδιωτική πρωτοβουλία, που κράτησε, όσο της ήταν δυνατόν, σε σημαντικό ανοδικό επίπεδο τη νέα βιομηχανική εποχή που άρχιζε στην πόλη και την περιοχή μας γενικότερα.

Σημειώσεις-Συμπληρώσεις και Διορθώσεις σύνταξης:
Στο φύλλο 1057 / 4 Απριλίου, στη φωτογραφία Νο 2,από κακή πληροφόρηση μας, αναγράφηκε η Γ΄ τάξης, αντί του ορθού ΣΤ΄ τάξης.
 Ομοίως στη σειρά 2, η άγνωστή μας Χ; είναι η αείμνηστη Ελένη Κεφαλίδου-Καλαϊτζοπούλου και στο τέλος της προσθέτουμε το όνομα της Ιορδανίδου που λέγεται, Ευτέρπη και στην 5η σειρά, ο άγνωστός μας Χ;, είναι ο Ευσταθιάδης Νίκος του Κων/νου (ΗΠΑ).
Παράκληση στις φίλες και φίλους να μας ενημερώνουν για παραλήψεις  και λανθασμένα δημοσιεύματά μας.
 Θερμή παράκληση μας, ψάξτε τα σεντούκια για φωτογραφίες οικογενειακές, φιλικές (σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται), δεν θα τις χάσετε, θα σας επιστραφούν τόσο οι ίδιες, όσο και άλλες καλλίτερες και μεγαλύτερες με το κείμενο του δημοσιεύματός μας στην πίσω σελίδα και πλαστικοποιημένες για να αντέξουν στο γρήγορο πέρασμα των χρόνων.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1060 / 25 Απριλίου 2007, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.

Νο 17 / 2007.