Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι: Νο 42 / 20-10-2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.

Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.

Φώτο Νο 1. Το Ιστορικό έπος του “ΟΧΙ” του 1940 και οι ηρωικές μορφές των άγνωστων αγωνιστών του.

Ο Νικόλαος Πουλτίδης, από τα Σανόγια Τραπεζούντας, ήταν ένας ανήσυχος πατριώτης που η δράση του ενοχλούσε τους Τούρκους με συνέπεια να συλλαμβάνεται και να εξορίζεται, χωρίς όμως διάθεση αλλαγής της συμπεριφοράς του που, πολλές φορές είχε αντίκτυπο και στην οικογένειά του 
Έτσι, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να βρεθεί στην Αμερική με την πρόθεση να ακολουθήσει αργότερα και η οικογένειά του το ίδιο δρομολόγιό.
Επειδή όμως, χάθηκε κάθε επικοινωνία μαζί του και η κατάσταση όλο και χειροτέρευε, η σύζυγός του, Ανατολή, με τα τρία παιδιά τους κατάφερε να εγκαταλείψει την πατρογονική γη του Πόντου και  να βρεθεί στο Ροδοχώρι της Νάουσας και στη συνέχεια  να εγκατασταθεί στο γειτονικό μας χωριό της Εορδαίας, τα Ούτσανα (Κομνηνά), όπου βρίσκονταν και ο αδελφός του συζύγου της και αρκετοί άλλοι συμπατριώτες, από τα Σανόγια του Πόντου.
Στα μέλη της οικογένειάς της συμπεριλαμβάνεται και ο 8χρονος γιος του, Γιαννάκης με τις δύο μεγαλύτερες αδελφές του, Σοφία και Ελένη...
Ο μικρός Γιαννάκης ήταν προικισμένος με το χάρισμα της φιλομάθειας και ιδιαίτερα με τα γράμματα.
Έτσι, αφού τελείωσε το Δημοτικό στα Ούτσανα, συμμετέχει στις εξετάσεις για την είσοδό του στο 3τάξιο ημιγυμνάσιο των Καϊλαρίων (Πτολεμαϊδος) και εισάγεται με άριστα στην 1η τάξη. Τις ημιγυμνασιακές του σπουδές τις τελείωσε και πάλι με το βαθμό, ΑΡΙΣΤΑ. Όμως, για να συνεχίσει τις σπουδές, για τις υπόλοιπες τάξεις του γυμνασίου θα έπρεπε να πάει στην Κοζάνη, η, στο Τσοτύλι και οι οικονομικές δυνατότητες. της ταλαίπωρης μάνας με τα τρία παιδιά, όσο και είχαν την καλή διάθεση, δεν μπορούσαν να συμβιβάζονταν με τη θέληση και τους στόχους του Γιάννη.
Έτσι, αποφάσισε ο Γιάννης να μετοικήσει στη Θεσσαλονίκη, όπου έπιασε δουλειά σε ένα αρτοποιείο, όπου, εργάζονταν τις βραδινές, η, απογευματινές ώρες και τις πρωινές παρακολουθούσε τα μαθήματα του Γυμνασίου του, από το οποίο και αποφοίτησε με το βαθμό και πάλι, του άριστα,.     
Το 1933, δίνει εξετάσεις στη Σχολή Ικάρων, τμήμα ιπτάμενων χειριστών και εισάγεται στη σχολή μεταξύ των πρώτων, αν και την εποχή εκείνη, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο για Μακεδόνες και ιδιαίτερα για τα Προσφυγόπουλα.
Το 1938 αποφοίτησε από τη σχολή με το βαθμό του ανθυποσμηναγού και τοποθετείται στη μοίρα των βομβαρδιστικών.
Το 1940 συμμετέχει στον Ελληνό-Ιταλικό πόλεμο, όπου και διακρίνεται για το θέρος του, τη γενναιότητα του, την επιτυχή ευστοχία των ελιγμών του και βομβαρδισμών του, με συνέπεια να τιμηθεί με τα ανώτερα παράσημα της στρατιωτικής τιμής και την προαγωγή του στον επόμενο βαθμός της στρατιωτικής ιεραρχίας.
Σε μια από τις εξόδους βομβαρδισμού, αντιλήφθηκε με μεγάλη συγκέντρωση Ιταλών και κατέβηκε σε χαμηλό ύψος, για καλλίτερη ευστοχία, όπου, διαπίστωσε ότι το αεροπλάνο του εβλήθη και με χίλιους δυο κινδύνους κατάφερε να το προσγειώσει στα λιβάδια του χωριού του Ούτσανα με.... μώλωπες, θα λέγαμε, στο ρεζερβουάρ του.
Με την κατοχή των Γερμανών στη χώρα μας, ο Ιωάννης Νικολάου Πουλτίδης, μαζί με το Βασιλιά Γεώργιο το Β΄ και άλλους αξιωματούχους,  αναχώρησαν για τη Μέση Ανατολή, όπου και συνέχισε τη δράση του στο πλευρό των συμμάχων παίρνοντας μέρος σε     
πολλές επικίνδυνες αποστολές και πάντα με επιτυχία..
Για τη δράση του στη Μέση Ανατολή τιμήθηκε και από τους συμμάχους, αλλά και από την Ελληνική ηγεσία, ώστε να τον ανατεθεί η Διοίκηση της Ελληνικής αεροπορικής δύναμης.
Μετά τη Γερμανική συντριβή, επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1946, αποστρατεύθηκε και αναχώρησε για το εξωτερικό.
Στη φώτο μας το 1938, ο συμπολίτης μας, Ιωάννης Πουλτίδης, δέχεται τα συγχαρητήρια και τις ευχές από την  η Α.Μ. το Βασιλιά Γεώργιο το Β΄, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Ελλάδος που, με το πλατύ χαμόγελό του δείχνει την ικανοποίησή του, του Διοικητού της σχολής, της πολιτικής, Στρατιωτικής ηγεσίας, των γονέων-συγγενών- φίλων των ορκιζόμενων και πλήθους κόσμου από την εγγύς περιοχή.

Φώτο Νο 2. Πτολεμαϊδα 1962, Η ξένη γλώσσα στο στόχαστρο της νεολαίας μας.

Οι συνέπειες μεταβολής της δομής απασχόλησης των κατοίκων της περιοχής μας, για την επιβίωση, από γεωργοκτηνοτροφικής σε βιομηχανικής, πέρα από την επαγγελματική βιομηχανική κατάρτιση των νέων μας, τους επέβαλε να στραφούν και στην εκμάθηση των ξένων γλωσσών και ιδιαίτερα στις εμπορικές, θα λέγαμε ξένες γλώσσες, όπως, Αγγλικά , Γερμανικά και Γαλλικά, δεδομένου ότι, η προμήθεια των πρωτόγνωρων υλικών, της συναρμολόγησής των  και της λειτουργίας των, ήταν θέμα έμπειρων,  ξενόγλωσσων τεχνικών και η παρακολούθησής των επέβαλε, τουλάχιστον, την μερική απλή γνώση του όλου αντικείμενου.
Έτσι, οι νέοι μας στράφηκαν και στην εκμάθηση ξένων γλωσσών που έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στην όλοι πορεία της επαγγελματικής τους αποκατάστασης.
Στην προσπάθεια αυτή των νέων μας, ο καλός μας καθηγητής, Πυλαρινός, άνοιξε φροντιστήριο Αγγλικών, στο δρόμο Πλαστήρα..
Στη φώτο μας, από αριστερά, οι μαθητές των Αγγλικών: Κουρτζαμάνογλου Αλέκος, Κακαράντζας Κώστας (Ντίνος). Αγγελίδης Αναστάσης (Τάσος), Κεφαλίδης Γιώργος, Κετσετσίδης Αναστάσης (Τάσος), Καραλάζος. Αποστόλης,  ο καθηγητής κ. Πυλαρινός και ο Κούσης Δημήτρης.
     
Φώτο Νο 3. Μια χαρούμενη παρέα φίλων σε αναμνηστική φώτο στο παλιό πάρκο το 1955.

Το παλαιό, ωραιότατο και μοναδικό, για την εποχή του, καταπράσινο και λουλουδιασμένο πάρκο, διάλεξε ο Δήμαρχος μας, Βασίλης Χατζηευστρατίου, για μια αναμνηστική φωτογραφία, με τους καλούς του φίλους που τον επισκέφτηκαν στο Δημαρχιακό κατάστημα και πιθανόν να κατέληγε σε κανένα ουζάκι υπό την σκιάν των δέντρων του πάρκου.
Όχι, δεν τον ζήτησαν κάποια  δουλειά, η, κάποιο άλλου είδους ρουσφέτι, ήθελαν μόνο να τον ακούσουν να τους διηγείται, με το δικό του τρόπο και τη δική του προφορά, για τη γενέτειρά του και την παιδική του ζωή από την αλησμόνητη Μικρά Ασία.
 Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο αστυνομικός, Χαραλαμπίδης Παναγιώτης, ο Δήμαρχος, Βασίλης Χατζηευστρατίου-Μικρασιάτης την καταγωγή-, ο άγνωσός μας υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας (;), ο οδοντίατρος, Γιώργος Λαζαρίδης, ο προϊστάμενος του ταχυδρομείου, Αλευράς και ο έμπορος αποικιακών και εσαεί πρόεδρος του μεταπολεμικού θρυλικού ΑΡΗ, Σπύρος Ακριτίδης..

Φώτο Νο 4.  Τα σποτάκια μας, Δημητρίου Π. Τσίρου.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ, στο φύλλο 1241 / 20 Οκτωβρίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη. 

Νο 42 / 2010.