Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, 4 / 27-1-2010.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.

Φώτο Νο 1. Η ηγεσία της κοινότητας Περδίκα παρακολουθεί την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου το 1965.

Φίλες και φίλοι, η όποια συνένωση και αν γίνει και με όποιο όνομα και αν στολιστεί, είτε, Καποδίστριας είτε, Καλλικράτης, η ακόμα και … Διογένης, η και οποιοδήποτε άλλο, δεν θα μπορέσει να μεταλλάξει τη γοητεία,την ψυχική ικανοποίηση,
η, αν θέλετε, και τη νοοτροπία της κοινωνίας των χωριών μας, που ήθελε και θέλει, πιστεύουμε εμείς, δίπλα της τους Άρχοντες της, τον Παπά, τον Πρόεδρο, τον Δάσκαλο των παιδιών και των εγγονών της..
Το παραπάνω τρίπτυχο δεν το αλλάζει με τις κάθε είδους
σκοπιμότητες, είτε αυτές είναι, οικονομικές, η, επικοινωνιακές και κυρίως γραφειοκρατικές για τη σημερινή μεγάλη κοινωνία μας, όμως, “ άλλαι αι βουλαί του λαού και άλλα οι μεγάλοι Άρχοντες κελεύουν” που σημαίνει, πως, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό..
Οι μικρές κοινωνίες θέλουν πάντα τους δικούς τους, έστω, μικρούς ηγέτες που θα είναι πάντα κοντά τους για να μπορούν με άνεση να τους πλησιάζουν (όχι με ματάκια στις πόρτες ασφαλείας του γραφείου τους), να συνομιλούν και να εκφράζουν, πότε, τα παράπονά τους και τις απόψεις του και πότε, τις χαρές τους και τις λύπες τους.
Στη Φώτο μας, από αριστερά και πάνω στην παραδοσιακή εξέδρα, μπροστά στο Κοινοτικού καταστήματος Περδίκια, η ηγεσία του χωριού παρακολουθεί την παρέλαση νεολαίας μας, για την επέτειο του Ιστορικού ΟΧΙ του 1940: Ο Χονδροματίδης Κωνσταντίνος-δάσκαλος και Διευθυντής του Σχολείου-, ο αιδεσιμότατος του χωριού, Ιωάννου Παπα- Τριαντάφυλλος, ο Πρόεδρος του χωριού, Λόφτσαλης Γ. Ιωάννης, ο Γραμματέας του συνεταιρισμού, Θεοφύλακτης Ιωάννης, ο Μυλωνάς Κωνσταντίνος, ο Αρβανιτάκης Γεώργιος, ο Μουλάκης Ιωάννης, ο γνωστός μας, άγνωστος του χωριού Χ; και ο γηραιότερος του χωριού, σεβαστός μας θείος, Καζαντζίδης Μπάρμπα-Θόδωρος.

Φώτο Νο 2. Η πολύτεκνη οικογένεια του Τσύρου Δημητρίου του Παναγιώτη το 1950-1951(Χ;).

Μια, πολύ ωραία, αναμνηστική φωτογραφία της πολύτεκνης οικογένειας του Τσύρου Δημητρίου, στην είσοδο της υπέροχης μονώροφης κατοικίας τους επί της οδού Τσαλδάρη και με τη θαυμάσια καταπράσινη και λουλουδιασμένη αυλή της.
Ο Δημήτρης Τσύρος, οινοπώλης στο επάγγελμα, διατηρούσε ένα τεράστιο μαγαζί , δίπλα στο σπίτι του, που την εποχή εκείνη ήταν το καλύτερο της περιοχής, τόσο, από πλευράς εμφάνισης και άλλο τόσο, από την ποιότητα και την ποσότητα του περιεχόμενού των προς πώληση προϊόντων οινοποσίας. Η μεγάλη ποσότητα των προϊόντων του ήταν τοποθετημένη στο τεράστιο φυσικό και καλά διαρρυθμισμένο ψυγείο του της εποχής (υπόγειο), μέσα σε πολύ μεγάλα ειδικά ξύλινα βαρέλια, ενώ το ισόγειο του καταστήματός του αποτελούσε τη βιτρίνα των προς πώληση προϊόντων του μέσα σε μπουκάλια, τραμουτζάνες (διαφόρων μεγεθών) και μικρά βαρελάκια.
Όταν αναφερόμαστε σε είδη οινοποσίας, εννοούμε στα είδη της εποχής, που δεν ήταν άλλα από τα διάφορα κρασιά και τσίπουρα της περιοχής μας, τα ούζα, τα κονιάκ και ότι άλλο, του είδους αυτού, παράγονταν στη χώρα μας, γιατί τα διάφορα άλλα εισαγόμενα (πολλά νόθα)ποτά της σημερινής εποχής ήταν άγνωστα, αλλά και τα ελάχιστα που κυκλοφορούσαν στις μεγάλες πόλεις δεν είχαν πέραση στην περιοχή μας για διάφορες άλλες.. αιτίες.
Στη Φώτο μας, από αριστερά: Ο Τσύρος Δημήτρης, η πρωτότοκη κόρη του, Ελένη (Λενάκι), η σύζυγός του, Αλεξάνδρα με το στερνοπούλι της στην αγκαλιά της, τη Θωμαϊτσα, που αντικατέστησε τον άτυχο Θωμά, η Κατερίνα (Καίτη) και η Γεωργία (Ρίτσα).
Ο αείμνηστος, Δημήτρης, είχε ένα καθημερινό, ευχάριστο, θα λέγαμε εμείς, ιδίωμα, όταν, το πρωί έβγαινε από το σπίτι για το διπλανό μαγαζί του, σήκωνε το κεφάλι αντικρίζοντας τον ορίζονταν και με ένα χαρακτηριστικό φτέρνισμα έστελνε την καλημέρα του στη καινούργια μέρα που πρόβαλε.
Από τη φώτο μας, λείπει ο μοναχογιός της οικογένειας και καλός μας φίλος, ο Περικλής, που μόλις αποφοίτησε, από το 8τατάξιο Γυμνάσιο Πτολεμαΐδος, αναχώρησε για σπουδές στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία..

Φώτο Νο 3. “Τα παιδία Παίζει” στο προαύλιο του Γυμνασίου στις 2 Φεβρουαρίου 1956.

Αφού διάβασαν “καλά” τα μαθήματα τους στο σπίτι, καιρός ήταν να απολαύσουν και τις χειμωνιάτικες χαρές με το άφθονο χιόνι της εποχής του 1956.
Έτσι, οι καλές μας μαθήτριες βρήκαν την ευκαιρία για μια αναμνηστική φωτογραφία με φόντο την προσόψι του πάλαι ποτέ Ιστορικού μας Γυμνασίου που γκρεμίστηκε στο βωμό της “νεωτεριστικής” αντίληψής μας,.
Στη φώτο μας, από αριστερά οι μαθήτριες: Δεληδημήτρη Άργυρο (Ρούλα) , Αδαμοπούλου Ειρήνη (Ρένα), Αλχαζίδου Μαρία, και η Βίττη Ευαγγελία.
Φώτο Νο 4. Πρωτομαγιάτικη συγγενική παρέα το 1970.

Την εργατική πρωτομαγιά γιόρτασε και η συγγενική παρέα της φώτο μας, όχι όμως στην εξοχή, αλλά, στην τεράστια δασώδη, θα λέγαμε και γεμάτη λουλούδια, αυλή της οικογένειας Κωνσταντίνου Αδαμόπουλου.
Την επιμέλεια του οβελία ανέλαβαν τα δύο μπατσανάκια, Παγιαβλής Γιάννης και Δάλλας Μιλτιάδης, και όπως προκύπτει, από την εικόνα της σούβλας, δεν έμεινε ούτε κοκαλάκι για κανέναν… περαστικό.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Εκτός από τους δύο…σουβλατσίδες, ο νεαρός Βαμβακάς Νίκος, ο Αδαμόπουλος Νίκος, ο Αδαμόπουλος Ηρακλής με το ανιψάκι του Γιώργο Δάλλα, η Αδαμοπούλου Ειρήνη (Ρένα)-Δάλλα, η Αδαμοπούλου Σεβαστή, η Αδαμοπούλου Μαρία-Βαμβακά -, η Μπεκιάρη Καίτη-Παγιαβλή, η Μπεκιάρη Σεβαστή, ο Μπεκιάρης Βασίλης και η Αδαμοπούλου Ευαγγελία-Μπεκιάρη, με το εγγονάκι της, Σεβαστή.

Σημειώσεις-Συμπληρώσεις-Διορθώσεις, σύνταξης.
Με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση, φίλες- φίλοι και όχι μόνο, σας ενημερώνουμε, πως, τη σελίδα μας και όχι μόνο, από σήμερα θα την βρίσκετε καθημερινά στο διαδίκτυο με τον κωδικό: Giorgoskaza.blogspot.com.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1203 / 27 Ιανουαρίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.