ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΝΈΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Φώτο Νο 1. Στην είσοδο του φαρμακείου του Παναγιωτίδη Παναγιώτη το 1925.
Δυο καλοί φίλοι απ΄ τα παλιά, συμπατριώτες πρόσφυγες, από την πατρική γη της Μ. Ασίας, σε μια συνάντησή τους, στη μητέρα Πατρίδα, κάθισαν στην είσοδο του 1ου φαρμακείου του Παναγιωτίδη Παναγιώτη, .. “φορτωμένοι με χιλιάδες αναμνήσεις”, όπως αναφέρει και το λαϊκό άσμα. Άλλωστε , όπως δείχνει το απλανές βλέμμα τους, το μυαλό τους και η φαντασία τους ταξιδεύει στη γενέτειρα πατρίδα των γονιών τους, στους γονείς τους, τους συγγενείς που χάθηκαν, τον τόπο που γεννήθηκαν, τα παιδικά και νεανικά τους χρόνια, τις χαρές και τις πίκρες μιας ολόκληρης ζωής.
Ο Παναγιωτίδης Παναγιώτης, σπουδαγμένος φαρμακοποιός, είχε το δικό του φαρμακείο στην Προύσα και με την ανταλλαγή βρέθηκε στα Καϊλάρια (Πτολεμαΐδα), όπου, άνοιξε το 1ο του φαρμακείο στα κάτω Καϊλάρια και δίπλα από το χώρο που γίνονταν το εβδομαδιαίο παζάρι (αγορά), από όπου και η περιοχή το όνομα, “παλιοπάζαρο”, όπως το ξέρουν οι παλιοί.
Ο χώρος που στεγάζονταν το φαρμακείο ανήκε στο Δικολάβος (ήταν δηλαδή, κάτι, σαν Δικηγόρος, προφανώς, μικρότερων αρμοδιοτήτων) , Ιωάννη Γκέσσα και ήταν το ισόγειο της διώροφης οικοδομής του, στο τέρμα του σημερινού δρόμου Επιβατών.
Ο Τσιβελέκης Μιχάλης, κατάγονταν από το Ορτάκιοϊ της Νικομήδειας-Βιθυνίας, όπου υπήρχαν περί τα 20 εργοστάσια επεξεργασίας μετάξης με αποκλειστική παραγωγή που πήγαινε στη ΛΥΏΝ Γαλλίας, που την εποχή εκείνη αποτελούσε το κέντρο Ευρωπαϊκής μετάξης.
Ο Μπάρμπα Μιχάλης και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, που αναφέραμε τα ονόματά τους σε παλαιότερο δημοσίευμά μας, εργάζονταν στα εργοστάσια αυτά της σηροτροφία και με την έλευσή τους στα Καϊλάρια, εφάρμοσαν τη λαϊκή θυμοσοφία που λέει, “μάθε τέχνη κ΄ άστινε, κι’ όταν θελήσεις πιάστινε ”, έτσι και οι καλοί μας συμπατριώτες από το Ορτάκιοϊ, άρχισαν να ασχολούνται με τη σηροτροφία στα Καϊλάρια και μπορούμε να πούμε, από προσωπική μας αντίληψη, πως τα κατάφερναν μια χαρά, όμως, ήταν λίγοι, αυτοί που ασχολήθηκαν και ως εκ τούτου η παραγωγή μικρή και τα εγκατέλειψαν.
Ζωντανή διατηρείται στη μνήμη μας η όλη διαδικασία, με τους μεταξοσκώληκες που τρέφονταν με φύλλα ιδικής ποικιλίας μουριάς, τα κουκούλια (κέλυφος) από μετάξι που μαζεύαμε βοηθώντας τους καλούς μας γείτονες, που, με το δικό τους τρόπο μας αποζημίωναν με μια σακούλα Μούρα, από τις περίεργες εκείνες Μουριές που, όπως γράφει στο σημείωμά του, ο καλός μας φίλος και φανατικός υποστηρικτής της προσπάθειάς μας, τόσο, από φωτογραφικό υλικό, όσο και με τις ενθαρρυντικές του παροτρύνσεις, Μιχάλης Παναγιωτίδης,...πως, ακόμα τις Νοσταλγώ.
Στη φώτο μας, από αριστερά, οι δύο αείμνηστοι συμπολίτες μας, Παναγιωτίδης Παναγιώτης και Τσιβελέκης Μιχάλης σε αναμνηστική φωτογραφία το 1925.
Φώτο Νο 2. Φιλική παρέα στις γιορταστικές εκδηλώσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς στα καβάκια Αρδασσας το 1947.
Δεν χρειάστηκε πολύ, φίλες και φίλοι αναγνώστες, για να υιοθετηθεί, με θαυμασμό, η φαεινή ιδέα-πρόταση της… σουπιάς της παρέας, Σπύρου Ακριτίδη (του εσαεί Προέδρου του ΆΡΗ) και ο Ηράκλης με τον κεμεντζέ του και ένα μέρος του στενού οικογενειακού και φιλικού τους περιβάλλον ,ως επί το πλείστον πρόσφυγες του Πόντου και λάτρες του κεφιού και του ήχου της πατροπαράδοτης λύρας (κεμεντζές), βρέθηκαν στον τεράστιο προκαθορισθέντα χώρο, στα καβάκια της Αρδασσας με σκοπό, ο γλυκός και πολλές φορές παραπονιάρικος ήχος της λύρας και το κέφι της παρέας, θα συγκέντρωνε μεγάλο αριθμό Ποντίων και όχι μόνο. Όπως και έγινε.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Προκοπίδης Ιορδάνης σύρει το χορό και ακολουθούν, ο γνωστός μας-άγνωστος, που τα χέρια του ΤΙΚ κρύβουν το πρόσωπό του, ο.. φαεινός, Ακριτίδης Σπύρος, ο Πουγαρίδης Αντώνης, Ακριτίδου-Μουρτίδου, η Χατζηπαναγιωτίδου Ειρήνη, ο Χατζηπαναγιωτίδης Κώστας, ο Χατζηπαναγιωτίδης Γρηγόρης, η Χατζηπαναγιωτίδου Καλλιόπη, ο λυράρης και συν διοργανωτής της συντροφιάς, Ηράκλης Χατζηπαναγιωτίδης και δίπλα του, ο μικρός φιλόμουσος και μελλοντικός λυράρης (από ότι φαίνεται) που παρακολουθεί τα χέρια του λυράρη με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς και άλλοι μη αναγνωρίσιμοι.
Φώτο Νο 3. Προσκυνητές του εορτάζοντα Ιερού Ναού, “Ζωοδόχος Πηγή” του Αγίου Χρυσοφόρου.
Ένα μικρό κλωναράκι, από το οικογενειακό γενεσιουργικό δέντρο των Πολιτιδαίων του χωριού Πεντάβρυσος Πτολεμαΐδας, προσκυνητές στον εορτάζοντα Ιερό Ναό της “Ζωοδόχου πηγής” του γειτονικού χωριού, Άγιος Χριστόφορος, το 1960.
Έτσι, τους δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουν και μια αναμνηστική φωτογραφία για.. τη σελίδα μας.
Στην 1η σειρά, πάνω: Τη Στεφανίδου Όλγα με την μικρή κορούλα της τη Μόρφω στην αγκαλιά της, τον Αντώνη Αρβανιτάκη, από το Φιλώτα (προφανώς συμπεθεριά τους), τον Πολιτίδη Γιώργο, το Λεωνίδα Πολιτίδη, την Πολιτίδου Βασιλική και τον Πολιτίδη Χαράλαμπο.
Στη 2η σειρά, κάτω: Την Πολιτίδου Άννα, την Πολιτίδου Νίκη, τη Σουλτάνα Αρβανιτάκη, από το Φιλώτα, με την αδελφή της Ελένη, τη μικρή Πολιτίδου Κρυστάλλω στην αγκαλιά της θείας της, Πολιτίδου Ελένης, την Πολιτίδου Ευγενία και τον Πολιτίδη Παύλο να κλείνει το κλωναράκι του ..δέντρου των Πολιτιδαίων Πενταβρύσου.
Φώτο Νο 4. Φιλική παρέα, απόφοιτων του Γυμνασίου, έτους 1957, εκδρομή στην Πεντάβρυσο, τον Αύγουστο του 1961.
Αυτό συμβαίνει και με τους εικονιζόμενους στη φώτο μας, που, ενώ αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο το 1957, συνεχίζουν τη φιλία τους και τους βλέπουμε τον Αύγουστο του 1961 να διατηρούν το φιλικό τους δεσμό με εκδρομές και άλλου είδους φιλικές σχέσεις.
Στη φώτο μας, οι καλοί μας, τέως συμμαθητές, να διασκεδάζουν την πανέμορφη δροσιά που δημιουργούν τα δέντρα και το γάργαρο νερό του ποταμιού ΣΟΥΛΟΥ, στην περιοχής της Πενταβρύσου.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Η Αλεξανδρίδου Αναστασία, η γνωστή μας άγνωστη Χ;, η Τανίδου Σοφία, ο Λίττας Νίκος, η Χατζοπούλου Δέσποινα, η καθήμενη ανάποδα, με το τσεμπέρι, Κτενίδου Ευδοκία και στο βάθος αριστερά, μη αναγνωρίσιμα μέλη της παρέας .
ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ, στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΌ, στο φύλλο 1209 / 10 Μαρτίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου