ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Φώτο No 1. Πρόσφυγες του Πόντου στην τελευταία τους φωτογραφία το 1922.
Δεν είναι, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, από τις χιλιάδες των προσφύγων του Πόντου, της Μ. Ασίας, αλλά, ούτε και της Θράκης , που εγκαταλείποντας, βίαια, τα πατρώα εδάφη τους, έβγαζαν και μια αναμνηστική φωτογραφία, που θα διατηρούσε τη νοσταλγία για τη γη των γονιών τους , την Πατρίδα των προγόνων τους και τους Ιερούς των τάφους, μέχρι τη μέρα της ..επιστροφής τους στις αλησμόνητες πατρίδες τους.
Όμως, η προσδοκία τους αυτή δεν έφτασε ποτέ, δεν τους άγγιξε και έτσι έφυγαν, σχεδόν στο σύνολό τους, από τον κόσμο αυτό με την προσδοκία της “μεγάλης Ανάστασης των νεκρών, που θα τους οδηγήσει στον τόπο της καταγωγής τους, στις αξέχαστες Πατρίδες…
Ας είναι η μνήμη τους αιώνια και γαλήνιο το χώμα της Μητέρας Πατρίδας που τους σκεπάζει σήμερα
Η φωτογραφία μας είναι βγαλμένη στο Πάϊπουρτ –Επαρχία της Σεβάστειας του Πόντου-, λίγο πριν ξεκινήσουν για την Ελλάδα, το 1922, ενώ ο τόπος διαμονής τους ήταν το χωριό, ΜΕΤΕΜ (Μετεμλίδες, όπως έλεγαν οι ίδιοι).
Η αποβίβασή τους έγινε στην Πάργα, όπου, παρέμειναν για λίγο καιρό και μετοίκησαν στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών και τελικά εγκαταστάθηκαν στην Πεντάβρυσο Εορδαίας, προφανώς, γιατί προηγήθηκαν συμπατριώτες τους, η και συγγενείς τους, κάτι που ήταν το παν για τα δύσκολα εκείνα χρόνια της προσφυγιάς τους.
Η οικογένεια Γρηγοριάδη και άλλες φορές επιχείρησε να εγκατάλειψη τον Πόντο, αλλά, την προλάβαιναν οι συλλήψεις, οι εξορίες, οι φυλακίσεις, οι κακουχίες και ταλαιπωρίες.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Καθιστοί: Το ζεύγος, Γρηγοριάδου Εύα και Γρηγοριάδης Παναγιώτης, με τη μικρή κορούλα τους την ευτυχία.
Όρθιοι: Γρηγοριάδου Μαρία – Παπαδοπούλου και ο αδελφός της Γρηγοριάδης Δημητράκης.
Φώτο Νο 2. Απόφοιτοι του 1ου Δημοτικού σχολείου το 1957.
Στην Πτολεμαϊδα του 1957, υπήρχαν 3 δημοτικά σχολεία (σήμερα είναι 12 και μάλιστα, δωδεκαθέσια), το 1ο Δημοτικό, το αποκαλούμενο. “Πέτρινο” - γιατί η όλη κατασκευή του ήταν από καλοδουλεμένη πέτρα-, το 2ο που ανήκε στην άνω Πτολεμαϊδα και βρίσκονταν στη συμβολή των σημερινών δρόμων, Αβέρωφ και Μπουμπαρά (Μακεδονομάχος εκ Βλάστης) και το 3ο στην κάτω Πτολεμαϊδα, όπου και το σημερινό.
Εκ των τριών σχολείων το σημαντικότερο ήταν το 1ο (πέτρινο) δεδομένου ότι, ο περισσότερος πληθυσμός έμενε στο κέντρο που ήταν και η καδιά του εμπορίου της πόλης, αλλά, ήταν και το ποιο καινούργιο και μεγαλύτερο των άλλων δύο..
Στη φώτο μας και στο κέντρο της κορυφής, διακρίνουμε τον αείμνηστο δάσκαλο και διευθυντή του Σχολείου, Λαζαρίδη Αρχέλαο και ακολουθούν οι μικροί απόφοιτοι, από αριστερά: Μαριάνθη Τόττη, Σμαρούλα Σταυρίδου, Σοφία Λευκόπουλου, Τασούλα Χατζηπαρασκευά, Ρίτσα Πεϊτσίνη, Ρίτσα (;)Καραγκιολίδου, Τούλα Ιωακειμίδου, Λέλα Τάσιου, Φρίντα Ποτσίδου, Στεφάνα Μητσάρα, Πασχαλιώ Τακουλίδου, Σούλα Σαλονικίδου, Στέλλα Καρούτσου, Μαρίτσα Μουρατίδου, Λίτσα Παπαδοπούλου, Χ; Ξανθοπούλου, Πέτρος Γεωργίου, Γιώργος Πέκος, Χρήστος Σταγάκης, Αιμίλιος Ζαρειφές, Γιώργος Νιανιούρης, Βαρβάρα Μουρουζίδου, Στέφανος Χ;, ο μικρός Κωστάκης ,γιος του δασκάλου, Χατζόπουλου Στέφανου, με την ξαδελφούλα του, Ηλίας Σημαιοφορίδης, Χ; Νικηφορίδης, Χρήστος Σαμαλτάνος, Παναγιώτης (Γιώτης) Ηρ. Χατζηπαναγιωτίδης, Παύλος Καρακασίδης, Γιάννης Φωτάκης, Κώστας Γάκης, Γρηγόρης (;) Γρηγοριάδης, Κλεάνθης Δεληδημήτρης, και Απόστολος Χατζόπουλος.
Στην τελευταία σειρά, κάτω: Ο Χρήστος Κοβλακάς, ο Αγησίλαος Αλεξανδρίδης, ο Φιλοποίμην Βίττης, ο Θεοδωρίδης Γιάννης και ο Γεωργιάδης Παύλος (Λάκης)
Από την αρχική τάξη του Δημοτικού, απουσίαζε, ο Θοδωρής Δρίζης , που μετοίκησε, την τελευταία χρονιά, στο 3ο Δημοτικό σχολείο του Αγίου Στεφάνου.
Πρέπει να σημειώσουμε, πως, τα τρία δημοτικά αναφέρονταν με την ονομασία των τριών (τότε) Εκκλησιών της πόλης μας, το 1ο = Αγίας Τριάδος, το 2ο=Αγίου Ιωάννου και το 3ο=Αγίου Στεφάνου. Χαρακτηριστικό ήταν, όταν ρωτούσε κάποιος τον μαθητή, η και τους γονείς, σε ποιο σχολείο πας, η σε ποιο σχολείο πάει το παιδί σας, η κλασική απάντηση ήταν, στου Αγιαννιού, η, στης Αγίας Τριάδος, η, στου Αγίου Στεφάνου, ανάλογα.
Φώτο No 3. Μαθήτριες της Ζ΄ τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου σε ημερήσια εκδρομή το 1952.
Μαθήτριες της Ζ ΄τάξης του 8τατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαϊδος στην καθιερωμένη τους ημερήσια.. “εκπαιδευτική” εκδρομή τους στην περιοχή καβάκια της Αρδασσας.
Επωφελούμενες της… εκπαιδευτικής τους μαθητικής εκδρομής, θέλησαν, οι καλές μας μαθήτριες, να την συνδυάσουν και με μια αναμνηστική φωτογραφία με τους κ.κ. καθηγητές τους, που με ευχαρίστηση δέχτηκαν την πρότασή τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά:
Σειρά 1η, καθήμενες: Γκέσσα Αναστασία (Σούλα), Αρβανίτη Θέκλα, Παπαβέργου Σμαρώ, Ναούμ Αρχοντούλα (Τούλα), Τσακιρίδου Ελισάβετ (Λίζα), Αγγελίδου Αικατερίνη (Κατίνα), Τσύρου Αικατερίνη (Καίτη), η γνωστή μας, άγνωστη Χ; και η Γιαραμάζη Χρυσούλα.
Σειρά 2η, όρθιες: Κουρτίδου Ηρώ, Παπαδοπούλου Χρυσούλα, η γνωστή μας, άγνωστη Χ;, Βουνοτρυπίδου Ελπίδα, η γνωστή μας, άγνωστη Χ;, Καζαντζή ή Κεφαλίδου Σοφία (Φιφή), ο Γυμνασιάρχης, Γιαννούτσος Λουκάς,-φιλόλογος, ο καθηγητής, Σουρμελίδης,-μαθηματικός-, Κεφαλίδου Σημέλα (Μέλη), Ιωακειμίδου Χρυσούλα, Λαζαρίδου Αναστασία (Στάσα), Τσαφαρίδου Ζαχαρούλα, η γνωστή μας, άγνωστη Χ;, Τσαχουρίδου Στέλλα και Αιχμαλωτίδου Σοφία (Σοφούλα).
Φώτο Νο 4. Χειμωνιάτικες μαθητικές αναμνήσεις του 1944.
Πτολεμαϊδα 1944. Ήταν η χρονιά φίλες και φίλοι, όπου η χώρα μας απαλλάχτηκε από τη Γερμανική κατοχή και ο εύοσμος άνεμος της Ελευθερίας άρχισε να πλέει σε όλα τα στρώματα του λαού μας και σιγά, σιγά το καθένα να βρίσκει τη θέση του.
Έτσι, η μαθητιώσα νεολαία μας επέστρεψε στις φυσικές του πνευματικές κοιτίδες, που είχαν επιταχθεί από τους Γερμανούς καταχτητές και ήταν αναγκασμένη να περιφέρεται από αίθουσα σε αίθουσα, σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου υπήρχε κάποιο στέγαστρο οποιασδήποτε μορφής χωρίς να γνωρίσει την αίθουσα της αύριο, την αντίστοιχοι ταλαιπωρία είχαν και οι λιγοστοί ηρωικοί καθηγητές, μας που εκτελούσαν το υπέροχο πνευματικό και πατριωτικό τους καθήκον με χίλιες δυο ταλαιπωρίες, παρακολουθήσεις και συνεχείς ανακρίσεις στα Γερμανικά φρουραρχεία.
Οι χειμερινές καιρικές συνθήκες δεν ήταν οι σημερινές, Το χιόνι πολλές φορές ξεπερνούσε το μισό μέτρο, ενώ ο δείκτης του θερμομέτρου έδειχνε τους μείον 15 και πολλές φορές τους είκοσι βαθμούς, υπό το μηδέν στην κλίμακα Κελσίου, ενώ οι μαθητές της πόλης, ήταν υποχρεωμένοι να μεταφέρουν, κάθε πρωί, ένα ξύλο, ή ένα κομμάτι κάρβουνο και μάλιστα, ορισμένοι μια ξερή σβουνιά από ζώα (τα λεγόμενα κουσκούρια) για την, υποτιθέμενη, θέρμανση του.. σχολείου.
Αυτό το ξέσπασμα των μικρών μαθητών της φώτο μας, που, παρά το χιόνι και το τσουχτερό κρύο (παλτά, κουκούλες (όχι τις σημερινές), βγήκαν για να χαρούν και να την αποθανατίσουν στο προαύλιο του ελεύθερου και όχι επιταγμένου σχολείου τους και φόντο το Διοικητήριο της πόλης.
Στη φώτο μας, οι καλοί μας φίλοι, από αριστερά:
Σειρά 1η, γονατιστοί: Ο Μεθόδιος Παπαδόπουλος και ο Περικλής Δημητρίου Τσύρος.
Σειρά 2η, όρθιοι: Ο Αναστάσιος (Τάσος) Βάννης, η, Βανόπουλος, ο Χρήστος Παγκούτσος, ο Γιάννης Βούρτης και ο Ιγνάτιος Τσαχουρίδης.-
Με ιδιαίτερη χαρά-και ικανοποίηση, φίλες- φίλοι και όχι μόνο, σας ενημερώνουμε, πως, τη σελίδα μας και όχι μόνο, θα την βρίσκετε καθημερινά στο διαδίκτυο με τον κωδικό: Giorgoskaza.Blogspot.com.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1212 / 31 Μαρτίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.
Νο 13 / 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου