ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Φώτο Νο 1. Πρωτοχρονιά 1951 και η ευλογία της Εκκλησίας μας σε όλα τα σπίτια της ενορίας του Αγίου Στεφάνου.
Πρωτοχρονιά και ο σεβάσμιος Ιερέας της ενορίας Αγίου Στεφάνου, ο γνωστός στην κοινωνία μας Παπαγιώργης Κάσπαρης, με τον ακούραστο και γεμάτο καλοσύνη νεωκόρο του (κανδηλανάπτη), Παπαδόπουλο Αλέξανδρο, από σπίτι σε σπίτι μεταφέρουν, δια του αγιασμού, την ευλογία Του Θεού για τον καινούργιο χρόνο 1951.
Με θρησκευτική ευλάβεια και πολύ αγάπη ο γνωστός μας αρτοποιός, Αλέξανδρος (Αλέκος) Στεργίου και η φαμίλια του, τους υποδέχεται στο σπιτικό τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο νεωκόρος Παπαδόπουλος Αλέξανδρος, με το γνωστό “παρχάτς” , μεταφέρει το Άγιασμα, ο Αλέξης Στεργίου, ο γιος του Χρηστάκης και ο λαμπρός Ιερέας του Αγίου Στεφάνου Παπαγιώργης Κάσπαρης με το Σταυρό, το βασιλικό στο χέρι και την ομπρέλα υπομάλης, για καλό και για κακό.
Καθιστός μπροστά, ο 2ος γιος Γιαννάκης (Νάκης) με το μικρό του Γκούτζουλα στην αγκαλιά του, ενώ, παρακολουθούν και συμμετέχουν στην αναμνηστική φωτογραφία, οι θυγατέρες του, Μερόπη, από την είσοδο του σπιτιού και η Θεοπούλα., από το παράθυρο.
Φώτο Νο 2. Στη γεωργοκτηνοτροφική Πτολεμαϊδα του 1950.
 |
| Η γεωργο κτηνοτροφική Πτολεμαϊδα του 1950. Μεταφορά άχυρου για τις χειμερινές ανάγκες των ζώων |
Μετά τη συγκομιδή του σταριού, είτε, με τον αρχικό τρόπο του αλωνίσματος με τα ζώα, είτε, με τον σύγχρονο (για την εποχή) της αλωνιστικής μηχανής, το υποπροϊόν, δηλαδή το άχυρο, χρησιμοποιούνταν για την τροφή των ζώων, κυρίως για τους χειμερινούς μήνες, μεταφέρονταν στις αχυρώνες.
Η μεταφορά γίνονταν με τα κάρα που διαμορφώνονταν κατάλληλα, ώστε, να δέχονται μεγάλη ποσότητα άχυρου, για την γρήγορη μεταφορά του, που πέρα από την ταλαιπωρία, θα εξοικονομούσε και χρόνο για να προλάβουν, οι γεωργοί μας, τις υπόλοιπες εργασίες (καπνά-καλαμπόκι-αμπέλι κ.λ.π.) που ο χρόνος περιποίησης (τσαπίσματα κ.λ.π.) και συγκομιδής συνέπιπταν την ίδια εποχή και κάθε καθυστέρησή τους θα σήμαινε ακόμη περισσότερο τον πενιχρό κορβανά τους (χωρίς επιδοτήσεις) με τις γνωστές συνέπειες.
Η διαμόρφωση του χώρου, γίνονταν, είτε, με πλέγμα σύρματος ( Φώτο Νο 1), με καλαμωτή, με κουρελούδες, με λαμαρίνες και ότι άλλο μπορούσε να σοφιστεί και να διαθέτει ο καθένας. Πάνω στο κάρο βρίσκονταν 1, ή 2 άτομα (όπως στη φώτο μας) που πατούσαν το άχυρο για να δεχτεί ο χώρος όσο μπορούσε περισσότερο.
Στη φώτο μας, ο αραμπάς “πάρκαρε ” στην πόρτα, ή στο παράθυρο του αχυρώνα και θα αρχίσει το άδειασμά του μέσα στον αχυρώνα.
Σημειώνουμε, πως, όσοι είχαν περισσότερη ποσότητα, από αυτήν που χρειάζονται για να ξεχειμωνιάσουν, είτε, συμπλήρωναν ελλείψεις φίλων, είτε το πουλούσαν σε εμπόρους που, το αποθήκευαν σε μπάλες για να το πουλήσουν εάν και όταν υπήρχε ζήτηση, ή και ακόμα στο στρατό, για τις μονάδες Ιππικού που διέθετε την εποχή εκείνη.
Φώτο Νο 3. Πονεμένη Ιστορία της Γερμανική κατοχής το 1941…
Τα τρία όμορφα αυτά κορίτσια, της φώτο μας, Παυλίνα, Αλέγκρο και Χριστίνα, ήταν Εβραίες στην καταγωγή και κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1941, όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες τους.
Τις αδελφές αυτές, είχε τη χαρά να τις γνωρίσει στη Θεσσαλονίκη, όπου ταξίδευε συχνά,, ο συμπατριώτης μας έμπορος, Παληός Μιχάλης.
Όπως γνωρίζουν οι παλιοί και προφανώς να το διάβασαν και οι νέοι, πως, οι Γερμανοί έτρεφαν ένα φοβερό μίσος κατά των Εβραίων και η ζωή των κοριτσιών, όπως και κάθε Εβραίου, κινδύνευε ανά πάση στιγμή.
Για να σώσει τις ζωές αυτών τω κοριτσιών, με κίνδυνο πάντα της δικής του ζωής και προφανώς και της οικογένειάς του, ο μπαρμπαμιχάλης Παληός τα πήρε από τη Θεσσαλονίκη και τα φιλοξένησε, πάνω από ένα χρόνο στην Πτολεμαϊδα και τη Βλάστη, όπου δεν υπήρχε ο κίνδυνος για το λόγο αυτό, δεδομένου ότι, στην περιοχή μας δεν υπήρχαν Εβραίοι, αλλά, ούτε και είχαν παρθεί κάποια μέτρα από τις κατοχικές δυνάμεις.
.Τέλος 1942 με αρχές 1943, τα κορίτσια επέστρεψαν στην Θεσσαλονίκη.
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, ο μπαρμπαμιχάλης ανεζήτησε τα κορίτσια του, όπως συνήθισε να τα αποκαλεί, αλλά, μάταια .. δεν τα βρήκε, ούτε και κατόρθωσε να μάθει για την τύχη τους.
Το ίδιο συνέχισε να κάνει και ο γιος του, Γιάννης Παληός, αλλά και ο εγγονός του, Παληός Μιχάλης (Λάκης, που μας έδωσε την φωτογραφία) μέχρι σήμερα, με το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα.
Ποιος ξέρει, προφανώς, λέμε προφανώς να συνελήφθηκαν από τους Γερμανούς και να είχαν την τύχη των χιλιάδων συμπατριωτών τους (Εβραίων) στα γνωστά απάνθρωπα κρεματόρια του στρατοπέδου συγκέντρωσης του ΑΟΥΣΒΙΤΣ, ή και άλλων, που χρησιμοποιούσαν οι Ναζοί για τη γενοκτονία των Εβραίων..
Φώτο Νο 4. Ένα υπέροχο μπουκέτο μενεξέδες στο περιβόλι της ζωής .
Τα εικονιζόμενα πανέμορφα λουλούδια, αποτελούσαν ένα ξεχωριστό κομμάτι της περιοχής μας με γόνιμη δράση σε όλα τα μέτωπα της Εθνικοκοινωνικής μας ζωής.
Ήταν, τα κορίτσια της ψυχαγωγίας, οι κοπέλες της προσφοράς στους πάσχοντες, οι νεανίδες με τεράστιο πλούτο φιλανθρωπικών αισθημάτων.
Στη φώτο μας, από αριστερά, η φιλική παρέα με: τη Συμεωνίδου Σοφία, τη Συμεωνίδου Μαίρη, τη Μιχαγιάννη, την Κεφαλίδου Παρασκευούλα, τη Συμεωνίδου Ελένη με τη γατούλα της και την Τασοπούλου Πόπη με τη μικρή Ελενίτσα Πέκου, σε αναμνηστική φωτογραφία την 15η Ιουνίου 1948..
Δημοσιεύτηκε στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1066 / 6 Ιουνίου 2007, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.
Νο 23 / 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου