ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
ΚΑI ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Καζαντζής.
Giorgoskaza.blogspot.com.
Φώτο Νο 1. Οι ηρωίδες Μάνες της δύσκολης 10ετίας, 1940-1949.
Φίλες και φίλοι, στόχος της φώτο μας, δεν είναι να φιγουράρουμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα, γιατί άλλωστε, δεν είναι τα μοναδικά στην αναφερόμενη δεκαετία, αλλά, να
θυμηθούμε οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι τα γεγονότα, ώστε, να αφομοιώσουνε, από αυτά, τα καλλίτερα και να απορρίπτουν, για τη δική τους πορεία, τα χειρότερα, για να μη επαναλαμβάνονται τραγωδίες σαν αυτές που έζησε ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, ανεξάρτητα από χρώμα και ηλικία. Επιτέλους, θα πρέπει τα παθήματα του παρελθόντος πρέπει να γίνονται μαθήματα, για όλους μας ώστε να αποφεύγεται η επανάληψή τους και μια απλή φωτογραφία μπορεί να μας διδάξει πολλά.
Οι Κινέζοι λένε, “μια φωτογραφία = χίλιες λέξεις” και εμείς προσθέτουμε, “μια φωτογραφία = μια ολόκληρη Ιστορία, ένα βιβλίο και….”.
Η φωτογραφία μας είναι βγαλμένη στην οδό Θράκης, της Πτολεμαϊδος, με φόντο το χαμηλό και πανέμορφο σπιτάκι της οικογένειας, Μαζαράκη Παναγιώτη, το 1948 και η βοϊδάμαξα και το πλήρωμα της στην οικογένεια του Θόδωρου Τσακιράκη, από το Καρυοχώρι.
Η Κομμουνιστική ανταρσία (νεωτεριστή , εμφύλιος πόλεμος) είχε φουντώσει και ο Θόδωρος Τσακιράκης κλίθηκε να υπηρετήσει στις έννομες ένοπλες δυνάμεις της Πατρίδας.
Η παραμονή στο χωριό των μικρών παιδιών και της συζύγου εγκυμονούσε κινδύνους, τόσο για τη σύζυγο, άλλο τόσο για τα μικρά παιδιά (παιδομάζωμα), και για την ασφάλειά τους εγκαταστάθηκαν στην Πτολεμαϊδα.
Όμως, η οικογένεια έπρεπε να επιβιώσει και το σκληρό αυτό ρόλο της εποχής, ανέλαβε, ποιος άλλος από τη στοργική Μάνα;
Έτσι, η Μάνα αυτή, κάθε πρωί ξεκινούσε για το χωράφι, με τα νήπια τρία αγόρια της, που δεν ήταν σε θέση να την προσφέρουν καμιά υπηρεσία, εκτός της παρουσίας τους και προφανώς τα κλαψουρίσματά και τα μαλώματά τους, που όμως, αυτά, την έδιναν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει τη δουλειά της για την επιβίωση και την ασφάλειά τους και επέστρεφε πριν το ηλιοβασίλεμα με την ικανοποίηση που τα σπλάχνα της είναι και σήμερα, ΝΑΙ, σήμερα, στην αγκαλιά της εν ασφαλεία!!!.
Το καθημερινό αυτό μαρτυρικό δρομολόγιο, της αβεβαιότητας για τη ζωή των παιδιών της και της ιδίας, και της σκληρής εργασίας για την επιβίωση της οικογένειας, συνεχίστηκε για τρία ολόκληρα χρόνια και έληξε, με τη νικηφόρα επικράτηση της Δημοκρατικής Ελλάδος, το 1949 (1947-1949).
Παρόμοιο ρόλο έπαιξαν και χιλιάδες ακόμα, άξιες Μανάδες, της υπόλοιπης Ελλάδος, από το 1940-1949.
Αυτές τις Μάνες, τιμά το σημερινό μας δημοσίευμα με τη φώτο μας Νο 1.
Στη φώτο μας, η Τσακιράκη Κατίνα με τα τρία της παιδιά, τον Βαγγέλη ετών 7. το Μιχάλη ετών 6 και τον βενιαμίν Σπύρο ετών 4.
Φώτο Νο 2. Η Ποδοσφαιρική ομάδα του ΑΡΗ Πτολεμαϊδος στα Τρίκαλα το 1964.
Ήταν η πρώτη συμμετοχή της Τρικαλινής ομάδας στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής κατηγορίας και η πρώτη επίσκεψη των ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ στην πόλη των Τρικάλων για το σκοπό αυτό.
Έτσι, μια ομάδα έμπειρων ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ, μετά την άφιξή τους, θέλησαν να ενημερωθούν για την κατάσταση του γηπέδου που θα αγωνιστούν, ώστε να ενημερώσουν έγκαιρα και τους υπόλοιπους πως θα πρέπει να αγωνιστούν και τι πρέπει να προσέξουν για τη νικηφόρα έκβαση της αποστολής τους.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Φολτόπουλος Φώτης, ο Τανίδης Γιώργος, ο Ιωαννίδης Λευτεράκης (από την περιοχή Φλώρινας), ο Κούσης Βαγγέλης (Σάσαρος) και πίσω του ο υπεύθυνος ιματισμού, Ηλιάδης Αβραμάκης, ο Κακουλίδης Ηλίας, ο Θεοδωρίδης Νίκος (Μπονίνας) και ο Μανώλας Μιχάλης.
Φώτο Νο 3. Η διδασκαλία της ξένη γλώσσας στο Γυμνάσιο Πτολεμαϊδος.
Η ξένη γλώσσα στο Δημόσιο Γυμνάσιο άργησε πολύ να εισαχθεί ως μάθημα.
Ο καλός μας φίλος, Γιώργος Πέκος, που ήταν μαθητής την εποχή εκείνη, μας δίνει, με το δικό του τρόπο, τα παρακάτω στοιχεία:
“Αρχικά ξεκίνησε με την Γαλλική γλώσσα, γύρω στο 1961, (σε 4 τάξεις), με αποτέλεσμα οι μέχρι τότε απόφοιτοι αλλά και οι μετέπειτα για τρία χρόνια, να διδάσκονται μόνο την Λατινική γλώσσα.
Οι φιλότιμες προσπάθειες, μόνο το καλοκαίρι, του αγαπητού Δασκάλου Λευτέρη Καλαϊτζή, δεν ήταν δυνατό να καλύψουν το τεράστιο κενό που υπήρχε.
Ευτυχώς η έλευση ενός ανθρώπου αρχικά και κυρίως, του αείμνηστου απόστρατου Στρατιωτικού, Μάριου Πυλαρινού, βοήθησε σημαντικά όλους τους μαθητές, λίγο πολύ να έχουν σχετική επάρκεια γνώσεων, στην τόσο απαραίτητη για την εποχή μας, Αγγλική γλώσσα”.
Στη Φώτο μας διακρίνονται, εκτός από τον κ. Μάριο Πυλαρινό και οι, Κεσκελίδου Μαρίτσα, Καραγιαννίδου ΄Έλλη, Χατζηπαντελή Πόπη, Δεληδημήτρης Κλεάνθης (Τοτός), Ραντηλάκης Δημήτρης, Παπαδάκης Γιάννης, Πέκος Γιώργος, Εξακουστίδου Αναστασία, Βίττης Φιλοποίμην, Χαρτοματσίδου Ειρήνη. και 3 άγνωστοί μας του Ιδιωτικού. Γυμνασίου.
Φώτο Νο 4. Ημερήσια εκπαιδευτική εκδρομή των μαθητών στο νερόμυλο του ΠΙΛΙΤΣ το 1956.
Η αδυναμία των μαθητών του Γυμνασίου μας να επισκέπτονται συχνά, στις εκδρομές τους, την περιοχή του νερόμυλο ΠΙΛΙΤΣ, πέρα από την καταπράσινη βλάστηση της, τους απασχολούσε και το ψάρεμα των μικρών αλλά, νόστιμων ψαριών του ποταμού Σουλού και ιδιαίτερα των καραβίδων που γίνονταν με τα χέρια ψαχουλεύοντας στις φωλιές τους, στις όχθες και πότε, πότε δέχονταν και κανένα χαϊδευτικό τσιμπηματάκι όταν τις έπιαναν και τις τραβούσαν προς τα έξω.
Στη φώτο μας, μια ομάδα μαθητών στην όχθη του Σουλού, παρακολουθούν τον συμμαθητή τους που ψαρεύει με την πετονιά του (αγκίστρι).
Διακρίνουμε τους: Λιντρόπουλο Δημήτρη, Λελέκη Ζήση, Καπλανίδη Στράτο, τον γνωστό μας-άγνωστο Χ;, Κούση Κώστα, το γνωστό μας-άγνωστο Χ;, Γοτουχίδη Αρίστο, Στεφανίδη Γιώργο, το Λίττα Νίκο, με την πετονιά και κάτω τον Ξυνό ή Ξυνόπουλο Δημήτρη.
Σημειώσεις-Συμπληρώσεις-Διορθώσεις, σύνταξης.
Στη φώτο μας Νο 2, της 9ης Ιουνίου, παραλήφθηκαν τα ονόματα των καλών φίλων, Κυδώνα Θόδωρου και Βαβούρα Στέργιου, Ιππέων του 3ου και 4ου ίππου. Ζητάμε συγνώμη από τους οικείους του αείμνηστου, Κυδώνα Θόδωρου και τον καλό μας φίλο και γείτονα, Βαβούρα Στέργιο, καίτοι στο αρχείο μας και στο διαδίκτυο αναφέρονται κανονικά!!
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ, στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλο 1224 / 23 Ιουνίου 2010, σελίδα 27, ημέρα Τετάρτη.
Νο 25 / 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου